Η κατάρρευση της δοτής κυβέρνησης του Αφγανιστάν που είχε προκύψει σε αυτή τη χώρα μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ, το 2001, με το πρόσχημα της “καταπολέμησης της τρομοκρατίας”, εντυπωσίασε περισσότερο για την ταχύτητά της.
Στην κυβερνητική διαχείριση αναρριχήθηκε το σκοταδιστικό ένοπλο κίνημα Ταλιμπάν, που κι αυτό ήταν «παιδί του σωλήνα» των ΗΠΑ, μιας και οι ίδιοι οι Αμερικάνοι το συγκρότησαν στο παρελθόν με τους Πακιστανούς «συμμάχους» τους.
Ο Αμερικάνος Πρόεδρος Μπάϊντεν, προσπαθώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, δήλωσε πως οι ΗΠΑ ολοκλήρωσαν την «αντιτρομοκρατική» αποστολή τους σε αυτή τη χώρα και ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου» να αποχωρήσουν. Ακόμη κι από την τυπική πλευρά του ζητήματος ο Μπάιντεν ψεύδεται, μιας και όλα τα μόνιμα μέλη του ΟΗΕ έχουν κατατάξει τους Ταλιμπάν στη λίστα των «τρομοκρατικών οργανώσεων». Πώς, λοιπόν, οι ΗΠΑ «επιτέλεσαν» το «αντιτρομοκρατικό έργο» τους, όταν παραδίνουν τη χώρα σε μια «τρομοκρατική οργάνωση»;
Το ερώτημα είναι ρητορικό, αφού για άλλη μια φορά η αμερικανική ηγεσία επιμένει στο πρόσχημα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», όταν και πριν 20 χρόνια ήταν εξόφθαλμα φανερό πως άλλοι ήταν οι σκοποί των ΗΠΑ, που επικαλούνταν τον «πόλεμο με την τρομοκρατία», όπως είχαν προσχηματικά επικαλεστεί «τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ», ή τα «ανθρώπινα δικαιώματα» στο Κόσοβο.
Βέβαια, οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ, όλα αυτά τα 20 χρόνια δε δίστασαν να στηρίξουν αυτά τα κάλπικα προσχήματα και να στείλουν στην «κρεατομηχανή» του αφγανικού πολέμου στρατιωτικά τμήματα των χωρών τους, μεταξύ αυτών και οι ελληνικές κυβερνήσεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.ο.κ.), που από το 2001 έως σήμερα στήριξαν την εμπλοκή της χώρας μας και των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στο Αφγανιστάν. Μόνο το ΚΚΕ είχε απαιτήσει την επιστροφή στη χώρα των ελληνικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν και κάθε άλλη ιμπεριαλιστική αποστολή στο εξωτερικό, αποκαλύπτοντας τα προσχήματα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, και τις διαχρονικές ευθύνες όλων των ελληνικών κυβερνήσεων.
Στην πραγματικότητα ο αμερικάνικος «αετός» είχε πριν 20 χρόνια «απλώσει τις φτερούγες» του πάνω από το Αφγανιστάν, εξαιτίας της τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας που είχε εκείνη την περίοδο στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, κόντρα στους σχεδιασμούς των ανταγωνιστών τους στην περιοχή, πρώτα απ’ όλα της Κίνας και της Ρωσίας. Κοντά στο «βασιλικό, ποτίστηκε και η γλάστρα» του ναρκοεμπορίου, που «ανθεί» στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, μιας και εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής κατοχής το Αφγανιστάν αναδείχτηκε στην 1η παγκόσμια θέση της παραγωγής οπίου.
Για 20 χρόνια οι ΗΠΑ εμπόδισαν την κατασκευή μιας σειράς αγωγών ενέργειας, δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων π.χ. από την Κίνα προς το Ιράν. Χάρη στη ΝΑΤΟϊκή κατοχή τα κινεζικά και ρωσικά μονοπώλια έμειναν μακριά από τις πρώτες ύλες που διαθέτει το Αφγανιστάν. Οι Κινέζοι π.χ. αναγκάστηκαν να σταματήσουν την εξόρυξη χρυσού, που είχαν ξεκινήσει. Τι κι αν η στρατιωτική επέμβαση, η ιμπεριαλιστική κατοχή, ο εμφύλιος πόλεμος της δοτής κυβέρνησης των Ταλιμπάν οδήγησε σε «ποτάμια» προσφύγων, που προσπάθησαν να ξεφύγουν από τον πόλεμο, την ανέχεια, τα μεσαιωνικά ήθη;…
Σήμερα οι αμερικάνικες προτεραιότητες μετατοπίζονται προς τον Ειρηνικό ωκεανό στην «κόντρα» με την Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτά τις οδηγούν σε ανασχεδιασμό των στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων. Ταυτόχρονα, όμως, βλέπουμε σχεδιασμένα (!) να παραδίνουν τον εξοπλισμό τους στους Ταλιμπάν, προσδοκώντας πως τα υπαρκτά και διαφορετικά συμφέροντα ντόπιων φυλάρχων – καπιταλιστών και ξένων δυνάμεων (Κίνα, Ρωσία, Πακιστάν, Ινδία, Τουρκία, Ιράν, Κατάρ κοκ.) θα δράσουν ως νέα «εύφλεκτη ύλη», που θα δημιουργήσει γενικότερο κλίμα «αποσταθεροποίησης», εμποδίζοντας την προώθηση συμφερόντων που είναι ανταγωνιστικά με αυτά των ΗΠΑ και χαράζοντας στην προοπτική νέους δρόμους στην περιοχή για τα αμερικάνικα μονοπώλια.
Η εξέλιξη, λοιπόν, παρά το φαινομενικό «ξεπουπούλιασμα» του αμερικάνικου «αετού», όπως παρουσιάζεται στους τηλεοπτικούς δέκτες μας, είναι μια επιφανειακή εικόνα. Όπως και η σύγκριση με την αποχώρηση των τελευταίων Αμερικανών από τη Σαϊγκόν στα 1975. Πρώτα απ’ όλα γιατί τότε πράγματι οι ΗΠΑ είχαν ηττηθεί από τον ηρωικό βιετναμέζικο λαό, με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος και ο επαναστατικός στρατός του, που είχε τη σθεναρή βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, καταλάμβανε το τελευταίο αμερικάνικο «φρούριο», τη Σαϊγκόν (που σήμερα φέρει το όνομα Χο Τσι Μιν). Αντίθετα, σήμερα στην Καμπούλ μπήκαν οι άντρες ενός ένοπλου αντιδραστικού, βαθιά αντικομμουνιστικού κινήματος, που οι ενδοϊμπεριαλιστές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί το ευνόησαν να ανακτήσει τη διακυβέρνηση, που είχε πριν 20 χρόνια. Στο Βιετνάμ η ήττα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είχε σπείρει ενθουσιασμό και ελπίδα σε όλη την ανθρωπότητα, όπως και στον ίδιο λαό του Βιετνάμ που είχε καταφέρει να αποτινάξει δεκαετίες ξένης αποικιοκρατικής ξένης ιμπεριαλιστικής κατοχής.
Σήμερα στο Αφγανιστάν η κατάσταση είναι πέρα για πέρα διαφορετική, γίνεται φανερό πως τα βάσανα αυτού του λαού θα συνεχιστούν τα επόμενα χρόνια, χιλιάδες άνθρωποι και πάλι θα συνεχίσουν να αναζητούν την τύχη τους πέρα από τα σύνορα της χώρας τους, ενώ είναι «κοινός τόπος», πως ειδικά η θέση των γυναικών θα χειροτερεύσει.
Την ίδια ώρα, όμως, μόνο ως “κροκοδείλια”, μπορούν να χαρακτηριστούν τα «δάκρυα» όλων εκείνων, που σε άλλες ιστορικές εποχές (βλ. δεκαετία του ’80) είχαν λυσσασμένα στηρίξει το σκοταδιστικό κίνημα των Μουτζαχεντίν (μέσα από το οποίο ξεπρόβαλλαν οι Ταλιμπάν), και το οποίο μάχονταν ενάντια στη Λαϊκή Επανάσταση και στη σοβιετική στρατιωτική διεθνιστική βοήθεια στο Αφγανιστάν, ενώ σήμερα «υμνολογούν» τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τα εγκλήματά τους ανά τον κόσμο, διαφημίζοντας μάλιστα την εμπλοκή της χώρας μας σε αυτά, όπως και νέους «συμμάχους», όπου οι γυναίκες έχουν ανάλογη κακομεταχείριση.
Αποδεικνύεται και από τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν πως οι «σύμμαχοι» ιμπεριαλιστές δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την ειρήνη, την ασφάλεια, την ευημερία του λαού! Αυτά μπορούν να διασφαλιστούν με τη λαϊκή πάλη σε ρήξη με τα συμφέροντα των αστικών τάξεων, των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και το σύστημα που δημιουργεί Ταλιμπάν και κάθε είδους αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις.
Ο Ελισαίος Βαγενάς είναι Μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΕ
