Το αφήγημα εντός συνόρων και ταυτόχρονα μήνυμα εκτός του Ερντογάν είναι ξεκάθαρο εδώ και μια δεκαετία: Να αναδειχθεί η Τουρκία σε Περιφερειακή Δύναμη κατοχυρώνοντας σε γεωπολιτικό επίπεδο μια θέση αντίστοιχη της συμμετοχής της στην Ομάδα G-20 στην Λέσχη δηλαδή των κέντρων οικονομικής ισχύος ενός πολυκεντρικού πλανήτη.
Η Τουρκία του Ερντογάν είναι η πρώτη από τις αναδυόμενες δυνάμεις που διεκδίκησε την ισοτιμία του οικονομικού της μεγέθους με την περιφερειακή γεωπολιτική της παρουσία, επιρροή και εμβέλεια.
Γερμανία, Ρωσία, Γαλλία και ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τον τουρκικό γεωπολιτικό μικρομεγαλισμό της τελευταίας δεκαετίας με διαφορετικές προσεγγίσεις που κυμαίνονται από τον κατευνασμό της που έχει επιλέξει το Βερολίνο, την οριοθέτηση και εί δυνατόν χειραγώγηση και εργαλειοποίηση των τουρκικών φιλοδοξιών που υιοθέτησε η Ρωσία , την εναντίωση της Γαλλίας και την στρατηγική αμηχανία των ΗΠΑ απέναντι στον απρόβλεπτο Ερντογάν.
Ο όρος κατευνασμός για την πολιτική του Βερολίνου απέναντι στην Άγκυρα δεν αποδίδει επακριβώς το στίγμα της διμερούς σχέσης, καθώς δημιουργεί την εντύπωση ότι το Προσφυγικό και η ψήφος των τουρκικής καταγωγής Γερμανών ψηφοφόρων επιτρέπουν στον Ερντογάν να κρατά σε ομηρία την Μέρκελ.
Η πραγματικότητα είναι διαφορετική καθώς οι σχέσεις Βερολίνου Άγκυρας μετά την στενή Ειδική Σχέση της Καγκελαρίας με το Κρεμλίνο έχουν εθνικοποιηθεί, δηλαδή δεν προσφέρονται για συμβιβασμούς και συμψηφισμούς στο όνομα της ευρωπαϊκής και της δυτικής ενότητας και αλληλεγγύης.
Για την Μόσχα η εν μέρει αποδοχή των τουρκικών στοχεύσεων με στόχο την οριοθέτηση και απονεύρωση τους είναι ένα συνεχές success story εδώ και τέσσερα και πλέον χρόνια .Στην Συρία και στον Καύκασο και σε μικρότερο βαθμό στη Λιβύη η τουρκική παρουσία είναι συνάρτηση των επιλογών και της καλής θέλησης της Μόσχας . Για όλους όσοι υπερτίμησαν την τουρκική εμπλοκή στον Καύκασο η τριμερής συνάντηση στο Κρεμλίνο του Πούτιν με τους ηγέτες της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν απόντος του Ερντογάν πρέπει να τους προσγείωσε στην πραγματικότητα.
Η Γαλλία του Μακρόν έχει σήμερα ως μόνη επιλογή την μετωπική εναντίωση στις περιφερειακές φιλοδοξίες του Ερντογάν καθώς έρχονται σε σύγκρουση με αντίστοιχές γαλλικές φιλοδοξίες στην Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και την Βόρεια Αφρική.
Το Παρίσι θα ήθελε μετά από την κατοχύρωση ενός ηγετικού ρόλου στην ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια να έχει την ευχέρεια μιας πολιτικής ανοχής και οριοθέτησης των φιλοδοξιών του Ερντογάν. Την εμποδίζουν όχι μόνο η δεξιοτεχνική έγκαιρη επένδυση του Κρεμλίνου προς την ίδια κατεύθυνση αλλά και η ολοένα και χωρίς προσχήματα εναντίωση του Βερολίνου προς τις μεσογειακές της φιλοδοξίες.
Τέλος η αμηχανία των ΗΠΑ που προσπαθούν εν μέσω της αναζήτησης ισορροπιών ανάμεσα στο Ιράν ,στην Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα και το Ισραήλ και το Κουρδικό Στοιχείο , και την Μόσχα να βρουν πεδίο συνύπαρξης – οριοθέτησης με τον νεοθωμανικό ηγεμονισμό του Ερντογάν χωρίς όμως μέχρι στιγμής αποτέλεσμα…
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)
