1. Βιώνουμε ένα διαφορετικό κόσμο: Η «ολικού χαρακτήρα» στρατιωτική επέμβαση -εισβολή δεν πρόκειται να διαμορφώσει «νικητές», παρά μόνο επιπτώσεις.
Ήδη το προαναγγέλλουν οι αποτυχημένες επεμβάσεις στο Ιράκ, τη Συρία, το Αφγανιστάν κτλ.
Τόσο η απόφαση του Πούτιν για την ολοκληρωτικού χαρακτήρα εισβολή ,όσο και των ηθικών αυτουργών που δημιούργησαν το περιβάλλον για αυτή τη αποτρόπαια επέμβαση οξύνουν επιπτώσεις οικονομικές και πολιτικές.
Η ενεργειακή και όχι μόνο κρίση πολλαπλασιάζει την ακρίβεια που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δημιουργούσαν. Ανακατανέμονται μερίδια οικονομικού ανταγωνισμού ολιγοπωλίων.
2. Τα γεγονότα δείχνουν -φωτογραφίζουν τον έντονο ανταγωνισμό δυνάμεων που έχουν μετατοπίσει το κέντρο βάρους της σύγκρουσης από τον ατλαντικό στην Ανατολή, τον ειρηνικό.
Οι εξελίξεις αποκτούν και γεωπολιτικό γεωστρατηγικό χαρακτήρα.
Οι ΗΠΑ επιχειρούν να διαμορφώσουν την νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική μονομερώς,γεγονός που σπρώχνει πιο κοντά την Κίνα με τη Ρωσία. Και αυτό δημιουργεί ψυχροπολεμικές ανεξέλεγκτες εντάσεις.
Θύματα οι λαοί, οι πολίτες οι περιφερειακές οικονομίες.Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι σ αυτό το περιβάλλον η Ευρώπη ως συλλογική οντότητα η καλλίτερα η «Γερμανική Ευρώπη» δείχνει να βγαίνει ηττημένη, εξαρτημένη από τη στρατηγική των ΗΠΑ και των οικονομικών δυνάμεων που στηρίζει.
Η Ευρώπη δείχνει να έχει έλλειμμα ηγεσίας και ταυτότητας .Δείχνει να έχει εγκαταλειφθεί ο στόχος της ολοκλήρωσης με δίκη της ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική. Ούτε καν σχέδιο για την οικονομική της ολοκλήρωση.
Έχει αποχωρήσει από δράσεις συμβολής για τη διαμόρφωση παγκόσμιου θεσμικού πλαισίου για τον ανταγωνισμό και την επίλυση διαφόρων με ειρηνικό τρόπο .
3. Σε αυτό το περιβάλλον η Ελλάδα δείχνει άβουλη. Χάνεται σε επικοινωνιακές τακτικές να «χρεώσει» την πολύπλευρη οικονομική και κοινωνική κρίση στον πόλεμο!
Ενώ οφείλει να εμπνεύσει αίσθημα σιγουριάς στους πολίτες αντιμετωπίζοντας το πολεμικό περιβάλλον με στάση αρχών απέναντι τόσο στον πόλεμο όσο και στον αναθεωρητισμό που υφέρπει. Και αυτό ακριβώς προϋποθέτει να καθίσταται διακριτό πως δεν πρέπει να εξαντλεί τον ρόλο της ως προκεχωρημένο «φυλάκιο» άνευ όρων της «Δύσης» αλλά ως γέφυρα και σύνδεσμος στη Δύση για την ειρηνική διευθέτηση και την ανάπτυξη στην περιοχή.
Τώρα ήδη το κάνουν άλλες χώρες (Τουρκία, Ισραήλ κτλ). Πρέπει τώρα να αναληφθούν πρωτοβουλίες πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής που φωτίζουν ένα άλλο ρόλο για την Ευρώπη με κέντρο βάρους στη διπλωματία, αντί να στέλνει όπλα.
Ας θυμηθούμε ποσό επίκαιρος γίνεται ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν στη πολεμική σύρραξη της Λιβύη κάλεσε στην Κρήτη το Μιτεράν και τον Καντάφι συμβάλλοντας σε λύσεις με την διπλωματική και τα οφέλη της Ελλάδας.
4. Οι εξελίξεις τρέχουν και διαμορφώνουν την επόμενη μέρα. Στο νέο περιβάλλον η Ελλάδα με τις πρωτοβουλίες της πρέπει να αποτρέψει πολιτικές αναθεωρητισμού που κρύπτονται πίσω από την εικόνα του «χρήσιμου» (είτε αυτές έκδηλο όντα από Τουρκία ακόμη και από Γερμανία).
Η καταδίκη της Ρωσικής εισβολής και ο υφέρπον αναθεωρητισμός πρέπει να συνδυασθεί και με το αίτημα μιας Ευρώπης που θα στηρίζει ενεργά τις κοινότητες που πλήττονται συμβάλλοντας τόσο στην ειρηνική λύση όσο και στη δίκαιη διαχείριση της πολύπλευρης κρίσης που τροφοδοτεί.
