Η ψήφος των αποδήμων δεν προσγειώθηκε χθες στο πολιτικό σκηνικό. Είναι ένα ώριμο αίτημα που απασχολεί το πολιτικό σύστημα εδώ και σχεδόν μισό αιώνα. Το οποίο όμως δυστυχώς η εκάστοτε κυβέρνηση ανασύρει από σκονισμένα συρτάρια, συνήθως όταν θέλει να φέρει στα μέτρα της τους πολιτικούς συσχετισμούς.
Η Επιτροπή που θα συνεδριάσει εκ νέου τη Δευτέρα, συνεδριάζει υπό το φως συναινετικής διάθεσης από τα δύο κόμματα εξουσίας. Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, ο καθένας για τους λόγους του, φλερτάρουν πολιτικά με τους όρους που έθεσε το ΚΚΕ, που ζητά την ταυτόχρονη τήρησή τους ως «πακέτο» και χωρίς αστερίσκους – άρα και χωρίς επιστολική ψήφο, για να μπει στην οποιαδήποτε συζήτηση.
Και ορθώς το κάνει, διότι σε μία χώρα με τεράστιο αλλά και απροσδιόριστο αριθμό αποδήμων χαμένο στα βάθη των γενεών, το πρωταρχικό είναι να ορίσεις ποιο είναι το εκλογικό σώμα και μετά πώς θα ψηφίζει.
Επειδή όμως είναι πολλοί αυτοί που έσπευσαν να διαβλέψουν «στροφή» του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονη «αποδοχή» των όρων του Περισσού από τη ΝΔ, καλό είναι να κρατήσουμε μικρό καλάθι. Γιατί ως γνωστόν, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.
Και ο μόνος τρόπος να σκοτώσεις το διάβολο, είναι να τον βάλεις στον καταστατικό χάρτη του πολιτεύματος. Να τον βάλεις το Σύνταγμα με ευρύτατη, ευρύτατη όμως, διακομματική συναίνεση. Οι νομοθετικοί όροι λοιπόν για την ψήφο των αποδήμων ή θα μπουν στην ανοιχτή διαδικασία της Συνταγματικής Αναθεώρησης και στο άρθρο 54 ή δε θα υπάρξουν.
Γιατί αλλιώς ο διάβολος θα παρακάμψει το Σύνταγμα μέσω της δικαστικής οδού και θα επιστρέψει θριαμβευτής από την πίσω πόρτα. Μαζί με κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες δέντρα.
