Δεν του φταίνε ο Άδωνης ή ο Πλεύρης, που έχουν αφήσει να πεθάνει αβοήθητος στα ράντζα των νοσοκομείων χιλιάδες κόσμος από την πανδημία, δεν του φταίει ο Γεραπετρίτης με τη ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ και τον Φουρθιώτη αγκαζέ, δεν του φταίει το προσωπικό επιτελείο του που τα κάνει θάλασσα χειμώνα-καλοκαίρι (με τα χιόνια και τις πυρκαγιές), δεν του φταίει ο Σκρέκας με το χειρισμό της ενεργειακής κρίσης, δεν του φταίει η Μενδώνη που έχει διασύρει κάθε έννοια πολιτισμού εντός και εκτός συνόρων, του φταίει ο Δένδιας.
Του φταίει, λέει, ο υπουργός του επί των Εξωτερικών, αν και είναι ο άνθρωπος που σταθερά απαντά δημοσίως στις τουρκικές προκλήσεις και τις επιδιώξεις της Άγκυρας να οικοδομήσει και επιβάλει το δικό της «Δίκαιο του Άρπαγα» επί του Διεθνούς Δικαίου. Δεν έχει καν την ευθύτητα και πολιτική παρρησία, εφόσον θεωρεί ότι υπονομεύει την κυβερνητική πολιτική, να τον πετάξει από το υπουργείο με μόνη συνοδεία μια μόνο ξερή ανακοίνωση που θα τον ξεμπροστιάζει, αλλά τον υπονομεύει με πρόστυχες διαρροές στον φιλικό του Τύπο. Έτσι, κουτσομπολίστικα.
Ωστόσο δεν πρόκειται για κάποιες αστοχίες του συγκεκριμένου υπουργού που ενοχλούν τα πρωθυπουργικά διαμερίσματα του μεγάρου Μαξίμου. Είναι που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πάρει απάνω του (εκτός όλων των άλλων) και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ξεδιπλώνοντας το προσωπικό του μπρίο σε ένα χοντρό παιχνίδι στο Αιγαίο και στο τρίγωνο που ορίζεται από το Καστελόριζο, την Κρήτη και την Κύπρο. Μόνο που εκεί, επειδή με την απαίτηση της αποστρατικοποίησης που καταθέτει η Άγκυρα, παίζεται η κυριαρχία επί των νησιών, δεν σηκώνει προσωπικές στρατηγικές. Οι θαλάσσιοι διάδρομοι τους οποίους έχει βάλει στο μάτι η καλή γείτων δεν είναι «Αττική Οδός», για να βολευτούν τα πράγματα όπως-όπως.
Ήδη στις πρώτες δηλώσεις του με αφορμή την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ξέχασε να παραλληλίσει την παρανομία αυτή με την τουρκική εισβολή και κατοχή της μισής Κύπρου. Ξέχασε να επισημάνει στο διεθνές ακροατήριο, ότι απειλή πολέμου αντιμετωπίζει και η χώρα μας.
Οι καιροί δεν είναι καθόλου αθώοι. Ο διεθνής επανακαθορισμός των ζωνών ενεργειακής επιρροής, που προκύπτει από τις εξελίξεις γύρω από την ουκρανική κρίση, βρίσκει την Ελλάδα στις μυλόπετρες των διαθέσεων των δανειστών, οι οποίοι με τα μνημόνια (τα οποία έχει προσυπογράψει ο σημερινός πρωθυπουργός) έχουν επιβληθεί ως διαχειριστές του δημόσιου πλούτου. Χρειάζονται λοιπόν επιδέξιοι χειρισμοί επί του θέματος και όχι ο ετσιθελισμός ενός ηγέτη, ο οποίος έτσι κι αλλιώς βάλλεται για την ικανότητά του στη διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων.
Έχει ήδη καταστρέψει τα οικονομικά της ελληνικής οικογένειας με τους χειρισμούς του στο θέμα της πανδημίας φορτώνοντας καινούργια χρέη πάνω στα μνημονιακά. Φόρτωσε ακόμα περισσότερα με τη διαχείριση της ενεργειακής κρίσης. Δεν «βγαίνει» πια κανένας προϋπολογισμός είτε οικογενειακός είτε επιχειρηματικός.
Για όλα αυτά δεν του φταίνε ούτε ο Δένδιας, ούτε ο Καραμανλής, ούτε ο Παυλόπουλος.
Φταίει η αλαζονεία και η αυταρέσκειά του, φταίει η προσωπική αντίληψη που έχει περί του κοινού συμφέροντος.
(Ο Γρηγόρης Ρουμπάνης είναι δημοσιογράφος)
