Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η ελληνική κυβέρνηση – η όποια ελληνική κυβέρνηση – θα ήταν η πρώτη που θα είχε αρχικά προσπαθήσει να αποτρέψει και εν συνεχεία να αντιδράσει για το μικρονοϊκό βέτο της ΕΕ στην ενταξιακή πορεία της Βόρειας Μακεδονίας.
Μέχρι στιγμής ωστόσο τα δείγματα γραφής δείχνουν το αντίθετο. Η κυβέρνηση αποφεύγει να ακουμπήσει το θέμα και κάνει αυτό που έκανε και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με τις οδυνηρές συνέπειες της περασμένης Παρασκευής. Αφήνει τους άλλους να αποφασίσουν για το μέλλον των Βαλκανίων. Των Βαλκανίων που πριν λίγες μέρες ο Ζάεφ είπε ότι ηγέτης είναι η Ελλάδα. Των Βαλκανίων που οι ΗΠΑ, παρά την περιδίνηση από την αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική τους, έχουν ως βασικό πυλώνα σταθερότητας την Ελλάδα.
Αλλά η ίδια η Ελλάδα φαίνεται πως έχει άλλα σχέδια. Αρκείται μέχρι στιγμής σε ρόλο κομπάρσου. Έδωσε τα κλειδιά των αποφάσεων στο Βερολίνο για να φθάσει στο μπλόκο του Παρισιού. Άφησε τις διαπραγματεύσεις για τα Βαλκάνια στην Ολλανδία και τη Δανία, που οι περισσότεροι κάτοικοί τους δε γνωρίζουν πού πέφτει η Βόρεια Μακεδονία. Και τώρα περιμένει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά με διπλωματικές πρωτοβουλίες επανεκκίνησης της ενταξιακής διαδικασίας η Ιταλία.
Όλα αυτά δε γίνονται λόγω αδράνειας. Η ελληνική κυβέρνηση είναι κομπάρσος εκ πεποιθήσεως.
Διότι είναι αρκετά εύκολο να αντιληφθεί κανείς πόσο οξύμωρο θα ήταν για τον κ. Μητσοτάκη που κατήγγειλε τη Συμφωνία των Πρεσπών ως επιζήμια και απειλούσε με βέτο, να εκκινήσει τώρα διπλωματικές πρωτοβουλίες για την ένταξη της γείτονος, εγκαλώντας τους Ευρωπαίους.
Είναι αρκετά εύκολο να αντιληφθεί κανείς τους εσωκομματικούς κραδασμούς που θα δημιουργούσε μία τέτοια πρωτοβουλία από τη δεξιά πτέρυγα της ΝΔ που επιμένει σε εθνικιστικές κορώνες περί εθνικής μειοδοσίας.
Είναι όμως επίσης εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι μία τέτοια οβιδιακή αλλαγή από την πλευρά του κ. Μητσοτάκη – και ας είχε καβαλήσει το άρμα του εθνολαϊκισμού που με ζέση κατήγγειλε – ένα τέτοιο πρόταγμα του εθνικού συμφέροντος απέναντι στο μικροκομματικό, θα του έδινε τη στόφα του ηγέτη. Γιατί οι ηγέτες και αναγνωρίζουν τα λάθη τους και φαίνονται στα δύσκολα. Και τα Βαλκάνια μπαίνουν στα δύσκολα. Ηγετες χρειάζονται.
