Ο πόλεμος που ξέσπασε στην Ουκρανία, μετά την απαράδεκτη ρωσική εισβολή, δικαιολογημένα δημιουργεί αισθήματα αποτροπιασμού κι αλληλεγγύης προς τον ουκρανικό λαό, όπως και μεγάλη ανησυχία για το «τι μέλλει γενέσθαι». Θα είναι αδύνατον όμως να ερμηνεύσουμε αντικειμενικά τις εξελίξεις, αν μείνουμε μόνο στον «πόλεμο» προπαγάνδας της μίας και της άλλης πλευράς ή στα επιχειρήματα – προσχήματα που αξιοποιούν διεθνείς οργανισμοί, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, που είναι «βουτηγμένοι στο αίμα» εδώ και χρόνια.
Η ιστορία δεν ξεκίνησε στις 24 Φλεβάρη με τη ρωσική εισβολή. Ο ουκρανικός λαός πληρώνει εδώ και μία δεκαετία περίπου, τους ανταγωνισμούς και τις επεμβάσεις ανάμεσα στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα για τις σφαίρες επιρροής, τα μερίδια των αγορών, την ενέργεια.
Από τη μία βρίσκονται οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, που εδώ και χρόνια έχουν θέσει σε εφαρμογή σχέδιο περικύκλωσης της Ρωσίας, ενώ το 2014 οργάνωσαν πραξικόπημα, στηρίζοντας την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, μαζί με διαφόρους παραστρατιωτικούς μηχανισμούς και ναζιστικές οργανώσεις. Από την άλλη η Ρωσία προωθεί τα δικά της συμφέροντα, αποσπά εδάφη της Ουκρανίας και τώρα επεμβαίνει και στρατιωτικά στη χώρα.
Η πολεμική αντιπαράθεση στην περιοχή παίρνει συνεχώς απρόβλεπτες διαστάσεις, με την άμεση συμμετοχή και της ελληνικής κυβέρνησης και με την προσδοκία να αναβαθμιστεί ο ρόλος του ελληνικού κεφαλαίου στην περιοχή και στο μοίρασμα που θα ακολουθήσει.
Η κυβέρνηση της ΝΔ αναλαμβάνει τεράστιες ευθύνες για τη συμμετοχή της χώρας μας στο μακελειό, που αναβαθμίζεται με την αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία, αλλά και για τους μεγάλους κινδύνους που μπορεί να προκύψουν για τον ελληνικό λαό, σε περίπτωση γενίκευσης της πολεμικής σύγκρουσης. Τα θύματα των Ελλήνων ομογενών, το δράμα των ξεριζωμένων προσφύγων στα σύνορα της Ουκρανίας, δε μπορούν να αποτελούν άλλοθι για την κυβέρνηση της ΝΔ, για καμιά ελληνική κυβέρνηση, η οποία εμφανίζεται ΝΑΤΟϊκότερη του ΝΑΤΟ… Και η οποία, δια στόματος πρωθυπουργού, σε ένα πολεμικό παραλήρημα στη Βουλή, ζήτησε ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ «η αντίδραση να μην είναι απλά κοινή, αλλά αντίστοιχη της πρωτοφανούς ρωσικής προκλητικότητας», επαναφέροντας τα «αλήστου μνήμης» συνθήματα «ανήκομεν εις την Δύσιν».
Αυτή την επικίνδυνη – για το λαό – πολιτική, υποστήριξαν, έστω και με επιμέρους διαφοροποιήσεις ή αποχρώσεις, και τα άλλα κόμματα στη Βουλή. Το ΚΙΝΑΛ στρατεύθηκε σχεδόν απόλυτα στο πλευρό της κυβέρνησης, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, δια στόματος Α. Τσίπρα, εξέφρασε τη συμφωνία με τη γραμμή της κυβέρνησης της ΝΔ, διατυπώνοντας κάποιες ανησυχίες!!! για την αποστολή στρατιωτικού υλικού που δεν φέρει τη «σφραγίδα διεθνούς οργανισμού». Γεννώντας το αναπόφευκτο ερώτημα: Αν αύριο μεθαύριο, σε περίπτωση κλιμάκωσης της σύγκρουσης, το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ αποφασίσουν την αποστολή «δυνάμεων ταχείας επέμβασης» ή άλλων δυνάμεων (τέτοια σχέδια υπάρχουν), τότε δικαιολογείται η εμπλοκή της Ελλάδας; Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εμφανιστεί «ότι δεν ξέρει τίποτα για το έγκλημα», που δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι ήταν η ίδια η κυβέρνησή του που πρωτοστάτησε στην υλοποίηση των αμερικανοΝΑΤΟϊκών σχεδίων, εγκαινιάζοντας τον «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ για την αναβάθμιση των στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα, με ξεκάθαρο στόχο τη Ρωσία.
Τούτες τις ώρες, καμία άλλη επιλογή, πέρα απ’ αυτή της μη εμπλοκής δεν μπορεί να διασφαλίσει το λαό μας, τη χώρα μας και μάλιστα σε συνθήκες που ο κίνδυνος γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου μεγαλώνει.
Καμία άλλη επιλογή για την εργατική τάξη, το λαό, πέρα από αυτή της χάραξης αυτοτελούς γραμμής, μακριά από όλα τα ληστρικά στρατόπεδα, δεν είναι προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.
Το δράμα του ουκρανικού λαού, των θυμάτων του πολέμου, τα καραβάνια των ξεριζωμένων προσφύγων, ένα πράγμα μπορούν να θυμίσουν στους λαούς όλου του κόσμου: ότι ο λαός της Ουκρανίας με το λαό της Ρωσίας ζούσαν για δεκαετίες ολόκληρες αδελφωμένοι και προόδευαν ειρηνικά στη Σοβιετική Ένωση, απολαμβάνοντας τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα του σοσιαλισμού.
30 χρόνια μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης οι σειρήνες του πολέμου ηχούν ξανά στην Ευρώπη, κι ας έχουν πάθει αμνησία όλοι αυτοί που λένε ότι τώρα είναι η «πρώτη φορά», γιατί θέλουν να ξεχάσουν οι λαοί την επέμβαση του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ στη Γιουγκοσλαβία. Θέλουν να ξεχάσουν οι λαοί, πως σε αυτά τα 30 χρόνια από την ανατροπή του σοσιαλισμού, ο κόσμος ούτε [καλύτερος» έγινε, ούτε πιο «ασφαλής», ούτε πιο ειρηνικός», όπως του υπόσχονταν οι πολέμιοί του. Αντίθετα, ακολούθησαν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πόλεμοι, διαμελισμοί κρατών, πραξικοπήματα, εκατομμύρια ξεριζωμένων προσφύγων. Αλήθεια, όλα τα παραπάνω δεν είχαν στοιχεία «αναθεωρητισμού», «αυταρχισμού, «παραβίασης αρχών του διεθνούς δικαίου»; Το ρητορικό ερώτημα απευθύνεται προφανώς σ’ όλους εκείνους που στο παρελθόν στήριξαν αυτά τα εγκλήματα, ενώ τώρα εμφανίζονται ως «περιστέρια» ειρήνης κι υπερασπιστές του «διεθνούς δικαίου».
Το «όχι στον πόλεμο», από τη σκοπιά του λαού, δε συναντιέται πουθενά με τα ευχολόγια περί «ειρηνικής λύσης» και «διπλωματίας» των άλλων κομμάτων. Αντίθετα, πρακτικά σημαίνει πως πρέπει να δυναμώσει η πάλη που θα διεκδικεί:
– Καμία συμμετοχή – καμία εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με οποιοδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε πρόσχημα.
– Να κλείσουν τώρα όλες οι αμερικανοΝΑΤΟϊκές στρατιωτικές βάσεις στη χώρα μας, που αξιοποιούνται ως ορμητήρια πολέμου.
– Κανένα ελληνικό στρατιωτικό σώμα να μη σταλεί στην Ουκρανία, σε χώρες που συνορεύουν με αυτήν ή σε άλλες ιμπεριαλιστικές αποστολές.
– Να δυναμώσει η πάλη για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με τον λαό στο τιμόνι της εξουσίας.
Σε αυτόν τον αγώνα το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις, ώστε ο ελληνικός λαός και οι άλλοι λαοί να ξεμπερδέψουν τελικά με το σύστημα που γεννά τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, τον πόλεμο.
(Ο Γιώργος Λαμπρούλης είναι βουλευτής του ΚΚΕ και αντιπρόεδρος της Βουλής)
