Για τα επόμενα 3-4 χρόνια η χώρα θα συνεχίσει να κυβερνάται με παρακρατικούς μηχανισμούς και ολοκληρωτική αντίληψη; Θα είναι μια κοινωνία με επιδοματικό πασάλειμμα που, σε μεγάλο ποσοστό, θα διαβιεί λίγο πάνω από το όριο της φτώχειας; Ένας τόπος χαμένων ευκαιριών και τεράστιων εισοδηματικών ανισοτήτων;
Ή, θα πυροδοτηθούν οι (εν υπνώσει) παραγωγικές δυνάμεις μέσα από υη δημιουργία οικονομικών ευκαιριών ώστε να ελευθερωθεί η κοινωνική κινητικότητα προς τη μεσαία τάξη;
Κοντολογίς, θα συνεχιστεί στο ίδιο συντηρητικό-διαλυτικό τέμπο, με ελεγχόμενους θεσμούς και καθυποταγμένους πολίτες; Και όσοι έχουν καπαρώσει τις θέσεις στα κέντρα των αποφάσεων να συνεχίσουν στο πάρτι των κρατικών κονδυλίων;
Θα αναδειχθούν (και πότε;) οι υγιείς δυνάμεις που θα συμβάλουν στην ορθολογική-αναπτυξιακή διαχείριση του Ταμείου Ανάκαμψης, την δίκαιη κατανομή των οικονομικών βαρών (για τη δημιουργία των κανονισμένων-αποφασισμένων πλεονασμάτων) και τη θωράκιση των εθνικών συμφερόντων (Ελληνοτουρκικά);
Επιταχυντής
Για την «εναλλακτική» απαιτείται χρόνος στην αντιπολίτευση ώστε να ωριμάσει ή απαιτείται να ενεργοποιηθεί ο επιταχυντής της Ιστορίας;
Οι προσεχείς κάλπες (και όχι οι επόμενες της ενισχυμένης αναλογικής) θα κρίνουν εάν η πολιτική θα επιτρέψει στην οικονομία να αναδημιουργηθεί και θα βοηθήσει την κοινωνία να ισορροπήσει.
Εδώ, εκτός από τα κόμματα, ευθύνη έχει και ο Πολίτης! Πρέπει να ηττηθεί η ασκούμενη διαχείριση…
Σε μια τέτοια περίπτωση το ΠΑΣΟΚ, που κυριάρχησε στα σύγχρονα πολιτικά χρόνια, μπορεί να αναζητήσει συμμάχους και να φερθεί σαν εκσυγχρονιστική δύναμη τύπου Γερμανικού SPD, αναμένοντας να φέρουν αποτελέσματα οι κυβερνητικές πολιτικές; Ή θα πρέπει να δώσει τη μάχη στην αντιπολίτευση για το παραταξιακό πρόσημο;
Τότε που το κάθε κόμμα θα πιάσει το δικό του ταμπούρι ποντάροντας στην πορεία του πολιτικού εκκρεμούς: σχηματικά από την «μια άκρη στην άλλη», χωρίς να αλλάζουν και πολλά. Μένοντας η χώρα ακίνητη αν όχι οπισθοδρομούσα…
Οι πρόσφατες εξελίξεις (Δημοσκοπήσεις, Πολάκης κ.α.) έδειξαν ότι καμιά φορά η τακτική του «ώριμου φρούτου» δεν φθείρει μόνο το κυβερνητικό κόμμα αλλά μπορεί να μεταδώσει την κρίση σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα…
Στην πρώτη περίπτωση πώς, αλήθεια, συνεργάζεται με ορισμένους από εκείνους που έχουν θητεύσει στο «παρακράτος» του Μαξίμου, διαμόρφωσαν τα επικοινωνιακά ολιγοπώλια που έχουν στηθεί πάνω από το μοίρασμα του Ταμείου Ανάκαμψης, συμμετείχαν στην λαφυραγώγηση της Ελλάδας εν μέσω κρίσης;
Όντως υπάρχει σοβαρός κίνδυνος εξαΰλωσης του ΠΑΣΟΚ εάν δεν επιβάλει τους όρους του, εάν παρασυρθεί και αφεθεί να το λιώσουν οι κυβερνητικές-δεξιές μυλόπετρες. Αν η σημερινή διαχείριση δεν καταβάλει και αυτή το κόστος σε πρακτικές και πρόσωπα. Δύσκολο εγχείρημα…
Διαπραγματευτική δύναμη
Ο ασφαλής, για το ΠΑΣΟΚ, δρόμος είναι η προγραμματική αντιπολίτευση. Ακόμη και με μία δόση κυνισμού: «Αρκετά σώσαμε έως τώρα τη χώρα».
Σε κάθε περίπτωση το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αναδείξει το σοσιαλιστικό-κοινωνικό-αντιδεξιό-πατριωτικό του χαρακτήρα. Αυτό θα του φέρει την εκλογική και διαπραγματευτική δύναμη που απαιτείται σε κάθε σενάριο.
Γι’ αυτό στις προσεχείς εκλογές της απλής αναλογικής θα κριθεί πώς θα ανασυγκροτηθεί η χώρα. Από το 2023 με συναινέσεις και πρόγραμμα, ή μετά από μια ακόμη θητεία ακροτήτων, υφαρπαγής των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης, των πόρων του ΕΣΠΑ, καταπάτησης των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων και μιας περιόδου έντονου κομματικού ανταγωνισμού;
Το ΠΑΣΟΚ είτε θα διαμορφώσει τους όρους της κυβέρνησης που θα αναλάβει τις τύχες της χώρας από τον Απρίλιο, είτε θα παραμείνει στην αντιπολίτευση για να καθορίσει το επόμενο κυβερνητικό σχήμα.
Για το πρώτο σενάριο η ΝΔ στις κάλπες της απλής αναλογικής θα πρέπει να στερηθεί της προοπτικής για αυτοδυναμία. Να μην «στέκεται» το επιχείρημα της δεύτερης κάλπης. Να βρεθεί κάτω του δημοσκοπικού 31%.
Στη δεύτερη περίπτωση ο ΣΥΡΖΑ θα πρέπει να κινηθεί στο δημοκοπικό όριό του, μακριά από την απόδοση του 2019.
Και στις δύο περιπτώσεις, το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να έχει ισχυρό διψήφιο ποσοστό, όπως πολιτικά εύστοχα επισημαίνει ο πρόεδρός του Νίκος Ανδρουλάκης.
Άρα, όλα θα κριθούν από τα… ποσοστά. Αυτά θα κρίνουν τους συσχετισμούς. Εξάλλου, το πρώτο μάθημα στην πολιτική είναι το… μέτρημα. Αλλά οι αρχές και οι αξίες θα θέσουν τις κόκκινες γραμμές.
Μαθηματικά και ηθική λοιπόν:
Ας επαναφέρουμε το ερώτημα για να το «κλείσουμε»: Με τη γερμανική γραμμή Σολτς, όπου από υπουργός της Μέρκελ έγινε καγκελάριος, ή με την αντιπολιτευτική συνέπεια του Ισπανού Σάντσεθ;
Η πολιτική ανατομία του ΠΑΣΟΚ δείχνει ότι στο DNA υπάρχει ένας Εθνικός και Κοινωνικός κώδικας που αποτελεί όρος ύπαρξής του. Ένα πατριωτικό και σοσιαλιστικό (σαφώς αντιδεξιό) Κίνημα. Και ως τέτοιο αποδείχτηκε ωφέλιμο για την πατρίδα!
(Ο Χρήστος Μέγας είναι δημοσιογράφος)
