Όλη η ιστορία του
Μνήμη
που αναδύεται
σένα σακί γεμάτο κόκκαλα
Δ.Βούλγαρης, Του ανθρώπου
Ως γνωστόν για ν’ αποκτήσει κάποιος τυπικά μια ιδιότητα [επαγγελματική, ερευνητική, κοινωνική κλπ] ένας εξουσιοδοτημένος αρμόδιος φορέας εκδίδει μία πράξη ένταξης κι αναγνώρισης.
Το ερώτημα είναι ποιος φορέας «εκδίδει» πράξη βεβαίωσης «αριστεροσύνης» και με ποια κριτήρια [π.χ αριστερόμετρο, αριστεροφωνία, αριστεροκαταγωγή κλπ].
Δεν θ’ ασχοληθώ με το Μέγα Αφήγημα για το ποια είναι τα χαρακτηριστικά και ποιος ο ρόλος της Αριστεράς σήμερα και θα περιοριστώ στο να κατανοήσω τη διαδικασία έκδοσης του παραπάνω πιστοποιητικού.
Αν το εκδίδουν τα αριστερά κόμματα, τότε «αριστερός» ανα-γνωρίζεται αποκλειστικά όποιος ανήκει στο ΚΚΕ,ΣΥΡΙΖΑ,ΚΚΕ-ΜΛ,ΜΛ-ΚΚΕ,ΑΝΤΑΡΣΥΑ,ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, πρώην ΜΕΡΑ 25 κλπ. Άπαντες οι εν λόγω μπορεί να δηλώνουν αριστεροί διαφορετικών αποχρώσεων ή μήπως αριστεροί είναι οι πλειοψηφούντες και οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι;
Αν από την άλλη πλευρά «αριστερός» βαφτίζεται όχι μόνον ο ενταγμένος [με κριτήρια αγωνιστή;] στα όργανα του κόμματος, αλλά και κάθε ουρανοκατέβατος [προερχόμενος συνήθως από μη-αριστερούς χώρους],ο οποίος λαμβάνει το πιστοποιητικό ως σύμμαχος ή ως αρεστός στον Αρχηγό ή στο Ιερατείο.
Όταν ούτε αυτή η διαδικασία είναι πλήρης αναρωτιέμαι μήπως κι ένας απλός πολίτης μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί «ως αριστερός» χωρίς να διαθέτει τα παραπάνω διαβατήρια και τις ανάλογες συστατικές επιστολές, αλλά ζει με τις διαχρονικές αρχές και τις αξίες της Αριστεράς [τις οποίες συχνά-πυκνά προδίδουν οι «επίσημοι αριστεροί»].
Επειδή στη χώρα μας-και για ιστορικούς λόγους-οι καταστάσεις αυτές είναι περίπλοκες και οι δίαυλοι εισόδου/εξόδου πολλοί, προσωπικά πιστεύω ότι κανένα κόμμα δεν ελέγχει με εγκυρότητα «χαρτιά κι αιτήσεις» γιατί δεν διαθέτει τη Μεγάλη Σφραγίδα που πιστοποιεί ποιος, πότε, πώς ,γιατί και πόσο [sic] «αριστερός» είναι ο πολίτης [κι επειδή συνήθως οι μηχανισμοί ελέγχου είναι «διαβρωμένοι»].
Κατά συνέπεια ο σχετικός διάλογος περί όνου αριστερής σκιάς μάλλον αμηχανία δείχνει.
ΥΓ: Εξίσου επικίνδυνα για την υγεία των αριστερών είναι τα άγουρα φρούτα με τα ληγμένα. Το ίδιο προβληματική είναι η επικοινωνιακή φαντασμαγορία με τα κομματικά φαντάσματα, οι τσιχλό-φουσκες με τις ιδεολογικές μπουρδολογίες.
ΥΓ2: Σ’ αυτή τη διαδικασία απαξίωσης του όποιου ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς [κι όχι των ισόβιων-άνευ τίτλων- ιδιοκτητών της] δεν συμμετέχω, ούτε τάσσομαι υπέρ των μεν ή των δε. Ο χρόνος θ’ απο-δείξει ποιος έχει με το μέρος του την κοινωνία και τους μη-διαπλεκόμενους, ένθεν/κακείθεν, πιστοποιημένους «αριστερούς».
(Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής εγκληματολογίας, πρώην υπουργός)
