Κάπου στην Ανατολική Ευρώπη, στριμωγμένη, ανάμεσα στα σύνορα της Μολδαβίας και της Ουκρανίας υπάρχει μία μικρή λωρίδα γης, που λέγεται «Υπερδνειστερία» (διεθνώς «Τρανσνιστρία»), δηλαδή χώρα που βρίσκεται πάνω από τον Δνείστερο. Τυπικά, ανήκει στη Μολδαβία. Defacto όμως, είναι μία ανεξάρτητη περιοχή, που τελεί υπό ειδικό νομικό καθεστώς, καθώς, όταν στις 2 Σεπτεμβρίου 1990 η Μολδαβία κήρυξε την Ανεξαρτησία της κατελήφθη από τη 14η ρωσική στρατιά, που από τότε φυλάει τα σύνορά της. Περιλαμβάνεται ανάμεσα στις περιοχές «παγωμένης διαμάχης», όπως η Αμπχαζία, η Νότια Οσετία και το Αρτσάχ.
Οι Ρώσοι ωστόσο, αρνούνται να την προσαρτήσουν στην Ομοσπονδία τους, παρά το γεγονός ότι, σε δημοψήφισμα που έγινε το 2006, το 93,1% ψήφισε υπέρ της προσάρτησης στη… Μητέρα Ρωσία. Το 2014, όταν ο Πούτιν προχώρησε στην προσάρτηση της Κριμαίας, οι κάτοικοι της μικρής αυτής λωρίδας (περίπου 500.000), επιφάνειας 4.163 τμ., επανέλαβαν το αίτημά τους, αλλά συνάντησαν, εκ νέου, την άρνηση του Ρώσου Προέδρου.
Παρ’ όλ’ αυτά, βάσει ειδικού νόμου που ψήφισε η Βουλή της Μολδαβίας, απολαμβάνουν μίας ευρείας αυτονομίας. Έχουν δική τους κυβέρνηση (ημιπροεδρική δημοκρατία), κοινοβούλιο, στρατό, αστυνομία, ταχυδρομικό σύστημα και νόμισμα (το «Ρούβλι της Υπερδνειστερίας»).
Οι τοπικοί άρχοντές της έχουν υιοθετήσει σύνταγμα, εθνικό ύμνο, σημαία και εθνόσημο.
Το πιο χαρακτηριστικό όμως, είναι ότι στη χώρα τους, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Η σημαία τους πάνω αριστερά έχει ακόμα το σφυροδρέπανο, που είναι το εθνικό τους έμβλημα. Στις πόλεις τους έχουν διατηρηθεί τα σύμβολα, οι φωτογραφίες, τα αγάλματα του παλιού κομμουνιστικού καθεστώτος, με πρώτο και καλύτερο το μεγαλοπρεπές άγαλμα του Λένιν, μπροστά στο Κοινοβούλιο. Και αν βρεθεί, εκεί κάποιος ταξιδιώτης, να μην εκπλαγεί αν δει μπροστά του ένα ρωσικό τανκ Τ-34 από το β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εν έτει 2021, η πρωτεύουσα Τιρασπόλ, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί το σκηνικό μίας ταινίας αντίστοιχης του “Good bye Lenin”του Βόλφγκανγκ Μπέκερ, όπου μία ανατολικογερμανίδα κομμουνίστρια παθαίνει εγκεφαλικό και όταν ξυπνάει η ΓΛΔ έχει καταρρεύσει. Τότε, τα παιδιά της για να προστατέψουν την εύθραυστη υγεία της, εμφανίζουν την πραγματικότητα όπως ήταν πριν την πτώση του τείχους…
Το Βασίλειο της Σερίφ
Κάπου εκεί, λοιπόν, στο «Good Bye Lenin» της Ευρώπης, έχει χτιστεί η Αυτοκρατορία της ομάδας του Τιρασπόλ, της Σερίφ. Της πρώτης μολδαβικής ομάδας που εξασφάλισε τη συμμετοχή της στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Η ομάδα ανήκει σε μία εταιρεία, που ελέγχει σχεδόν τα πάντα: την κινητή τηλεφωνία, τα σούπερ μάρκετ, το πετρέλαιο, τη μοναδική ιδιωτική τηλεόραση της περιοχής, εφημερίδες, βενζινάδικα, μέχρι και ποτοποιίες.
Φυσικά, το ποδόσφαιρο δεν μπορούσε να ξεφύγει. Η Σερίφ ιδρύθηκε μόλις το 1997 και έχει κατακτήσει τα 19 από τα τελευταία 21 πρωταθλήματα Μολδαβίας.
Τα αφεντικά της επένδυσαν πάνω από 200 εκ δολάρια για να χτίσουν το πιο πρωτοποριακό αθλητικό κέντρο της Ανατολικής Ευρώπης. Όσοι το επισκέφτηκαν όμως, λένε ότι θα το ζήλευαν και πολλές ομάδες της Δυτικής. Περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, οκτώ γήπεδα, πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων, ιδιωτικές κλινικές, μία σχολή ποδοσφαίρου και φυσικά το γήπεδο της Σερίφ, χωρητικότητας 15.000 θέσεων. Ο ίδιος ο προπονητής της Εθνικής Μολδαβίας, το χαρακτηρίζει ως «υπερβολικό».
Κάπως έτσι, ξεκινώντας από το «μηδέν», οι «Σερίφηδες» κατάφεραν να προκριθούν τρείς φορές στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ και, από την περασμένη Τρίτη, πέτυχαν το μεγάλο στόχο. Για πρώτη φορά προκρίθηκαν στο πολυδιαφημισμένο και χρυσοφόρο Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί, όπου, στην πρώτη φάση, θα αντιμετωπίσουν τη «Βασίλισσα της Ευρώπης» Ρεάλ Μαδρίτης, την Ίντερ Μιλάνου και τη Σαχτάρ Ντόνετσκ.
Το ρόστερ της ομάδας περιλαμβάνει παίκτες από όλο τον Κόσμο: το Μαλάουι, το Λουξεμβούργο, τη Βόρεια Μακεδονία, τη Βραζιλία, την Κολομβία, το Τρίνινταντ και Τομπάγκο, τη Σλοβενία, τη Βοσνία, αλλά και τους Έλληνες Γιώργο Αθανασιάδη και Δημήτρη Κολοβό.
Με αυτόν τον τρόπο, η πιο επιτυχημένη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη, το Τσάμπιονς Λιγκ, υποδέχεται στους κόλπους της μία ομάδα από μία περιοχή, όπου σταμάτησε ο χρόνος. Μετά από μικρές ή μεγάλες περιπέτειες το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο καταφέρνει να παραμένει ανοικτό σε εκπροσώπους από όλα τα κράτη και τους λαούς, τις κοινωνικές, τις πολιτικές, τις θρησκευτικές και τις πληθυσμιακές ομάδες. Από την περασμένη εβδομάδα, το ποδόσφαιρο έκανε ένα άλμα. Υποδέχεται και εκπροσώπους μίας άλλης εποχής. Και αυτή είναι μία ακόμα απάντηση, σε όσους το θέλουν κλειστό σε λίγους, οι οποίοι, όσο μεγάλοι και αν είναι, δε δικαιούνται (και δεν μπορούν, εν τέλει), να αποκλείσουν κανένα.
Ο Κώστας Καρβουναρίδης είναι Δικηγόρος – Διεθνές μάστερ αθλητικού δικαίου και μάνατζμεντ – Διεθνές Κέντρο Αθλητικών Σπουδών CIES– FIFA
