Χύθηκε πολύ μελάνι για το «αρσενικό παλαιάς κοπής» που λάνσαρε ο κωμικο(τραγικός) Παύλος Χαϊκάλης για να δικαιολογήσει την αυτοϊκανοποίησή του ως μέσο ένδειξης –επίδειξης του πάθους για μια γυναίκα. Οι βαριές, ζέουσες καταγγελίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας για τον ίδιον και άλλους από τον χώρο του θεάτρου, είναι ένα από τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της νοοτροπίας που εκπροσωπεί ή θέλει να εκπροσωπήσει ο καταγγελλόμενος ηθοποιός.
Η άλλη, διαχρονική και αυτή, είναι η πατριαρχική δομή και λειτουργία της κοινωνίας η οποία, ακόμα και σήμερα, παραμένει ακμαία, πιθανόν και ανίκητη.
Τα όρια στη θέση του άντρα και της γυναίκας στην κοινωνία είναι εν πολλοίς προδιαγραμμένα. Και στις περισσότερες περιπτώσεις, το καλύτερο που μπορεί να πετύχει μία γυναίκα είναι τη διαπραγμάτευση των ορίων της, όχι το ισότιμο δικαίωμα παντού.
Βεβαίως, στη σημερινή εποχή, η έννοια του αρσενικού παλαιάς κοπής, προσωποποιημένη μάλιστα στον Παύλο Χαϊκάλη ακούγεται πολύ banal. Είναι σα να φοράει το αρσενικό παντελόνι καμπάνα με μαλλί κοκοράκι και σκαρπίνι μυτερό.
Το αρσενικό νέας κοπής έχει αέρα κοσμοπολίτικο. Δεν προχωράει μπροστά, αλλά δίπλα στη σύντροφό του. Μπορεί να πλένει και τα πιάτα στο σπίτι ή να αλλάξει και την πάνα του μωρού.
Θα το κάνει, όμως, στον ελεύθερο χρόνο του. Αφού τελειώσει με τις απαιτητικές επαγγελματικές εκκρεμότητες. Η γυναίκα θα το κάνει ούτως ή άλλως. Είναι, δεν είναι εξαντλημένη από τη δουλειά, θα μαγειρέψει, θα φροντίσει το σπίτι, θα διασφαλίσει ότι την επομένη θα υπάρχουν καθαρά ρούχα για όλα τα μέλη της οικογένειας. Γιατί, αν δεν υπάρχουν, θα της το χρεώσουν. Κι ακόμα κι δεν το κάνουν, θα πλημμυρίσει η ίδια τύψεις. Γιατί η αίσθηση της ευθύνης για τη φροντίδα της οικογένειας έχει ταυτιστεί με τη φύση της. Από τα γεννοφάσκια της.
Ακόμα κι ο έφηβος αρσενικός, στις περισσότερες οικογένειες έχει πλεονέκτημα έναντι του θηλυκού. Ακόμα κι αν είναι μικρότερος της αδελφής του, ο πατέρας του μεταλαμπαδεύει με καμάρι την ευθύνη της προσοχής της.
Το πιο τρανό, όμως, παράδειγμα ότι η κοινωνία μας παραμένει πατριαρχική στον πυρήνα της, είναι ότι ΚΑΙ οι γυναίκες στη συντριπτική τους πλειονότητα, αισθάνονται πιο ασφαλείς όταν προσέχει ο αδελφός την αδελφή από το αντίθετο. Και φυσικά, θα μεγαλώσουν «αρσενικά σύγχρονης κοπής», που θα είναι ευγενικά με τις γυναίκες τους, θα τους στέκονται και όποτε μπορούν, θα συμβάλουν στα καθημερινά. Κι να έχουν κόρες, θα τους συμβουλεύσουν να σπουδάσουν για να μην έχουν κανέναν ανάγκη. Θα τους μάθουν, όμως ταυτόχρονα, να είναι υπομονετικές, για να ανταπεξέρχονται στα δύσκολα, ελαστικές στα παραστρατήματα, γιατί οι άντρες παρασύρονται εύκολα ( εννοείται από τις γυναίκες ) και καπάτσες. Γιατί κατά βάθος, κουμάντο στο σπίτι κάνει η γυναίκα!
Εδώ κολλάει ο τίτλος της ταινίας : Η διακριτική γοητεία των αρσενικών. Και εννοείται πως δεν παίζει ο Χαϊκάλης…
(Η Έλλη Τριανταφύλλου είναι δημοσιογράφος)
