Ο Άκης Τσοχατζόπουλος υπήρξε εκτός από ιστορικό πρόσωπο στο κόμμα του και παράγων με ιδιαίτερο ρόλο σε κρίσιμες στιγμές του μεταπολιτευτικού πολιτικού βίου της χώρας.
Για συγκεκριμένες πράξεις του στην τελευταία φάση της πολιτικής καριέρας του – επί πρωθυπουργίας Σημίτη- τον έκρινε η Δικαιοσύνη. Για την εν γένει πολιτική διαδρομή του, θα τον κρίνει η Ιστορία.
Η περίπτωση του είναι υγιής περίπτωση στον δημόσιο βίο. Με την εξής έννοια: Ένας πολιτικός κατηγορείται για συγκεκριμένα, βαριά , αδικήματα, καταλήγει σε δίκη, το δικαστήριο δεν πείθεται για την αθωότητά του και φυλακίζεται.
Αυτή είναι η υγιής πρακτική στις Δημοκρατίες.
Για κάθε κατηγορία που βαρύνει έναν πολιτικό, επιλαμβάνεται η Δικαιοσύνη- και όχι η Βουλή, ούτε οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Αν απαλλαγεί, σε οποιοδήποτε στάδιο, επιστρέφει κανονικά στο δημόσιο βίο. Αν καταδικαστεί πληρώνει το τίμημα του αδικήματός του.
Αλλά στην Κληρονομική Δημοκρατία της Ελλάδας δεν ισχύουν αυτές οι πρακτικές..
Κάποιοι προσπαθούν να πείσουν ότι στην «υπόθεση Τσοχατζόπουλου» αρχίζει και τελειώνει η διάπραξη αντίστοιχων αδικημάτων από πολιτικούς.
Αλλά αυτή η υπόθεση εξελίχθηκε σ ένα συγκεκριμένο και εν πολλοίς αναλλοίωτο, πολιτικό περιβάλλον και σε ένα ιδιότυπο κομματικό σύστημα, αλληλοκάλυψης .Σ αυτό το πλαίσιο ο εκλιπών απλώς έκανε λάθη.
Δεν συνιστά ελαφρυντικό, αλλά πόσοι και πόσες κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ενώ βοά το πανελλήνιο ότι έχουν πλουτίσει από την πολιτική; Πολιτεύονται , κάνουν κηρύγματα ηθικής και πολιτικής τάξης, και «σώζουν» τη χώρα. Αφού προηγουμένως έχουν σώσει τον εαυτό τους.
Δημιουργήθηκαν περιουσίες από την συναλλαγή πολιτικών με οικονομικούς παράγοντες.
Από «δουλειές» και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Αλλά είτε τους κάλυπτε το κόμμα, είτε είχαν πλέον την ευχέρεια να εξασφαλίσουν ακαταδίωκτο, με τη συνδρομή όσων είχαν εξυπηρετήσει με το αζημίωτο..
Κολοσσιαία σκάνδαλα με πιθανούς αναμεμειγμένους πολιτικούς με ονοματεπώνυμο , ξεχάσθηκαν. Διατυπωθήκαν υπόνοιες και κατηγόριες , αλλά η διερεύνηση δεν προχώρησε ποτέ.
Κρατικοί , κοινοτικοί, και τραπεζικοί πόροι- αλλά και ιδιωτικοί με το κόλπο του Χρηματιστηρίου- πήγαν σε τσέπες πολιτικών, αλλά δεν πλήρωσε κανείς.
Οι εμπλακέντες σε υποθέσεις πολιτικής διαφθοράς είναι γνωστοί- άγνωστοι. Στην αγορά κυκλοφορούν ποιος εξαγόρασε ποιόν, ποιος πήρε μίζες και από που , ποια είναι τα ποσοστά του ενός και του άλλου, ποιος είναι , ποιου επιχειρηματία.
Όλα είναι γνωστά για όλους. Συζητούνται στις παρέες. Διακινούνται από στόμα σε στόμα. Αλλά ο νόμος της σιωπής, της αφασίας, της συνενοχής και της αδιαφορίας, εξασφαλίζει ακαταδίωκτο. Βεβαίως και ο επαίσχυντος νόμος «περί ευθύνης υπουργών».
Η Ελλάδα είναι χώρα του πολιτισμένου κόσμου στην οποία όταν η Δικαιοσύνη ερευνά καταγγελίες για πολιτικούς, ο ερευνώμενοι αποφαίνονται μόνοι τους ότι είναι αθώοι, επιτίθεται στη Δικαιοσύνη και κανείς δεν τους ενοχλεί.
Όταν βγήκε στον αφρό η παραπομπή Τσοχατζόπουλου , όλοι και όλα κρύφτηκαν πίσω του. Ο ιδανικός αποδιοπομπαίος τράγος, που σήκωσε τις αμαρτίες του κόμματός του και του πολιτικού συστήματος
Τα οικονομικά σκάνδαλα πολιτικών άρχισαν και τέλειωσαν σ αυτόν. Και αφού αυτός καταδικάστηκε, οι άλλοι είναι λευκές περιστερές.
Δεν πήγαν στην κηδεία του στελέχη του ΠΑΣΟΚ με τα οποία συμπορεύθηκε . Όσο και αν είχαν λόγους να διακόψουν μαζί του μετά την καταδίκη του, τόσο είναι απάνθρωπο ότι εξαφανίσθηκαν και από το κατευόδιό του.
Ο Άκης πλήρωσε κατά τη δικαστική κρίση. Κατηγορήθηκε, καταδικάστηκε, εξέτισε την ποινή του, διασύρθηκε. Πλήρωσε για τις επιλογές του. Αλλά έμεινε όρθιος.
Του αποδίδεται η γενναιότητα να μην επιχειρήσει να πάρει άλλον μαζί του. Οι πάντες ξέρουν ότι μπορούσε να μιλήσει και για το ΠΑΣΟΚ και για τον επιχειρηματικό κόσμο. Με ονόματα και διευθύνσεις.
Δεν το έκανε, οπότε κάποιοι μένουν άσπιλοι και αμόλυντοι και συνεχίζουν. Έτσι είναι η ζωή και η πολιτική.
Οι φίλοι του θα τον θυμούνται κυρίως σαν αυτό που ήταν: ανθρώπινος, απλός, γήινος, ανοιχτόκαρδος, μαχητικός, ευθύς, με δημοκρατικά εύσημα και άκακος- στην ισχύ του.
Δεν ήταν μόνο «καταχραστής». Ήταν και πολλά άλλα, για πολλά χρόνια. Είχε μπέσα. Και δεν έβλαψε περισσότερο από άλλους το δημόσιο ταμείο.
Στο τέλος κατέβαλε το τίμημα που του αναλογούσε, για τις πράξεις και τα λάθη του. Αλλά όσοι ξέρουν πρόσωπα και πράγματα , αντιλαμβάνονται ότι ήταν το κορόιδο της παρέας.
ΥΓ: Με τον Άκη, εκτός από τη σχέση δημοσιογράφου -πολιτικού, με συνέδεε προσωπική φιλία .
Όταν προφυλακίσθηκε πήγα ,παραμονές Πάσχα, στη ΓΑΔΑ για να του πω : «αν υπερασπιστείς τον εαυτό σου, θα είμαι μαζί σου». Δεν υπερασπίσθηκε τον εαυτό του.
Στα χρόνια που ακολούθησαν μου τηλεφώνησε μια φορά από τον Κορυδαλλό . Όταν ζήτησα να τον επισκεφθώ στη φυλακή, δεν το δέχθηκε. Κατάλαβα γιατί.
Δεν είχαμε άλλη επικοινωνία. Δεν χρειάζονταν άλλωστε. Μαζί με τα συλλυπητήρια μου στους οικείους του, τον αποχαιρετώ με οδύνη: καλό ταξίδι.
Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος
