Παίρνοντας το νήμα από το προηγούμενο άρθρο του Β. Σκουρή σε αυτό το site, διάβασα την ανάλυση του «The Lancet».
Tο εγκυρότερο, παγκόσμια, περιοδικό για θέματα Υγείας καταλογίζει ευθύνες στην πολιτική Τράμπ αλλά και στη νεοφιλελεύθερη πολιτική από την εποχή Ρέηγκαν την δεκαετία 1980, για την κατάσταση της Υγείας στις ΗΠΑ και τις μεγάλες απώλειες λόγω COVID-19.
Θεωρεί ότι ο Τράμπ εκμεταλλεύτηκε τον θυμό των χαμηλών και μεσαίων οικονομικά στρωμάτων των λευκών για να τους προσεταιριστεί, να καλλιεργήσει τον εθνικισμό, την ξενοφοβία, το θρησκευτικό μίσος και να επιβάλλει μέτρα υπέρ των πλουσίων.
Χάρισε ένα τρισεκατομμύριο φόρους στις εταιρείες και τους πλούσιους και έκοψε παροχές από επιδόματα διατροφής και περίθαλψης.
Αποχώρησε από τον Παγκόσμιο οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) και τη Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα. Ευτυχώς η κυβέρνηση Μπάιντεν επέστρεψε.
Επιτάχυνε την ιδιωτικοποίηση της Υγείας και αύξησε τον αριθμό των ανασφάλιστων κατά 2-3 εκατομμύρια, ανεβάζοντας τους ανασφάλιστους σχεδόν στα 30 εκατ. ακριβώς με την εμφάνιση του COVID-19.
Οι περικοπές στην Υγεία μείωσαν την πιο κρίσιμη στιγμή τους υγειονομικούς πρώτης γραμμής κατά 20%.
Αποδείχτηκε ότι οι ανισότητες στο εισόδημα συμπαρασύρουν και τις ανισότητες στην Υγεία.
Από το 2002 μέχρι το 2019, οι δαπάνες Υγείας μειώθηκαν από 3,21% στο 2,45% ενώ οι δαπάνες Άμυνας έχουν φτάσει το 3-4%.
Η απαρχή του νεοφιλελευθερισμού επί Ρέηγκαν (1981-1989) σημάδεψε το τέλος του New Deal και της κοινωνικής πολιτικής που είχε καθιερωθεί επί Ρούζβελτ (1933-1945) και την οποία είχαν σεβαστεί ακόμη και μεταγενέστεροι ρεπουμπλικάνοι πρόεδροι.
Η πανδημία του COVID-19 είχε δυσανάλογα αποτελέσματα στις ΗΠΑ, σε σχέση με τις άλλες χώρες του G7, με περισσότερα από 26 εκατομμύρια κρούσματα και πάνω από 450.000 νεκρούς μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου 2021. Το 40% εξ αυτών θα μπορούσε να αποφευχθεί.
Μέχρι το 1995 η διάρκεια ζωής στις ΗΠΑ ήταν 2,2 χρόνια μικρότερη από τον μέσο όρο των πλούσιων χωρών της G7. Από το 2018 το χάσμα διευρύνθηκε στα 3,4 χρόνια.
Οι συνθήκες διαβίωσης, τα φτηνά ναρκωτικά, η έλλειψη ασφάλειας υγείας, οι «θάνατοι απελπισίας’’ (αυτοκτονίες, εγκληματικότητα, αλκοολισμός) και ο COVID-19, αύξησαν το έλλειμμα μακροζωίας μεταξύ λευκών και μαύρων κατά 50%. Η νοσηλεία σε νοσοκομείο για COVID-19 είναι μεγαλύτερη 4-5 φορές για τους μαύρους και ιθαγενείς παρά για τους λευκούς. Η νοσηρότητα στις φυλακές είναι πέντε φορές μεγαλύτερη και σε ορισμένες φυλακές υπερέβη το 65%.
Από το 2014, η μακροζωία επεκτάθηκε κατά 15 χρόνια για το 1% των πλουσιότερων σε σχέση με το 1% των φτωχότερων.
Σε ότι αφορά τις πολιτικές επιλογές, η μελέτη αναφέρει ότι στις περιοχές που λόγω της παγκοσμιοποίησης έχασαν τις δουλειές τους οι λευκοί, ψηφίζουν συντηρητικά (ρεπουμπλικανούς) και κάνει μια σύγκριση με τη Γερμανία, τα τελευταία χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όπου οι περιοχές με τη μεγαλύτερη θνητότητα και φτώχεια έγιναν τα προπύργια του ναζισμού. Κάτι αντίστοιχο έγινε στη Μ. Βρετανία, με τους υποστηριχτές του Brexit.
Τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν καθαρά πού οδηγεί ο νεοφιλελευθερισμός και οι οικονομικές ανισότητες στα θέματα της Υγείας.
Η αντίστοιχη πολιτική της κυβέρνησης της Ν.Δ., η οποία μειώνει τις δαπάνες Υγείας εν μέσω πανδημίας, αρνείται προσλήψεις υγειονομικών και προσβλέπει στην ιδιωτικοποίηση της Υγείας αμέσως μετά την πανδημία, θα προκαλέσει τεράστια προβλήματα στο μέλλον ή σε μια επόμενη πανδημία. Η αντιπολίτευση διστάζει να θέσει θέμα φορολόγησης του μεγάλου πλούτου και σημαντικής στροφής της κοινωνικής πολιτικής στα «κοινά αγαθά».
Η παραπάνω μελέτη από ένα επιστημονικό περιοδικό που δεν είναι αριστερό ή γενικά πολιτικοποιημένο, δείχνει ότι σοβαροί επιστήμονες άρχισαν να βγαίνουν από το καβούκι της ατομικής τους ασφάλειας και να επιστρέφουν στην κοινωνία. Καλό σημάδι για το μέλλον…
Ο Νίκος Τόσκας είναι Υποστράτηγος (ε.α.), πρώην Υπουργός
