Η ανάληψη της Πρωθυπουργίας από τον Μάριο Ντράγκι (πρώην κεντρικό τραπεζίτη της ευρωζώνης) – όπως είχαμε «προείδει» με άρθρο μας στο ieidiseis.gr με την έναρξη της κυβερνητικής κρίσης στην γειτονική μας χώρα – πρόσθεσε (μετά από πολύ καιρό) και τρείς «υπουργούς του Μπερλουσκόνι» στην νέα ιταλική κυβέρνηση του «σούπερ Μάριο». Όπως είχαμε επισημάνει και τότε, «οι εξελίξεις αυτές στην Ιταλία που «μυρίζουν οικουμενικά σχήματα» θα πρέπει να μας… προϊδεάσουν και «στα δικά μας» (κατά κάποιο τρόπο)».
Μπορεί η Ελλάδα να βλέπει «άσπρη μέρα» – λόγω χιονιά – αλλά η δυστοπική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στην κοινωνία και την οικονομία εξαιτίας (και) της αποτυχίας πρόληψης του Covid-19 (και συνεπακόλουθα της αποκαλούμενης «Πανδημίας») έχει κυριολεκτικά γονατίσει και εξουθενώσει τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες (και όχι μόνο).
Η κυβέρνηση δείχνει να απολαμβάνει το δημοσκοπικό της imperium αλλά όλοι γνωρίζουν ή αντιλαμβάνονται ότι μόλις σπάσει «η κρούστα της πανδημίας» τότε θα ξεχυθούν στους δρόμους και τα…προβλήματα που έχουν κρυφθεί «κάτω από το χαλί του…φόβου». Και μπορεί ο Πρωθυπουργός να εκτιμά ότι βλέπουμε «την άκρη του τέλους του τούνελ» στο υγειονομικό επίπεδο του προβλήματος – λόγω των εμβολιασμών που άρχισαν και θα ενταθούν το επόμενο διάστημα – αλλά προφανώς και δεν είναι «μάγος» για να κρύψει τα πολλά και σοβαρά προβλήματα που έχουν ενσκήψει και ανακύψει στην οικονομία(πολύ περισσότερο που η ατζέντα του μάλλον δεν συμπεριλαμβάνει μεγάλα κοινωνικά στρώματα, που πλήττονται με σφοδρότητα).
Οσο κι αν η εκτίμηση του είναι ότι για δύο τουλάχιστον ακόμη χρόνια η Γερμανία – και κατ’ επέκταση η Ε.Ε. – θα δείξουν ανοχή και (μια κάποια) «χαλαρότητα» στα ελλείματα και το δημόσιο χρέος που έχουν εκτοξευτεί σε επίπεδα «προ μνημονίων του 2010» – κάτι που ερμηνεύεται ότι θα υπάρξει «πολιτικός χρόνος» για διορθωτικές κινήσεις και ίσως κάποια αξιοποίηση του λεγόμενου «Ταμείου Ανάκαμψής» έστω και σε επίπεδο προθέσεων ή ελπίδας για ορισμένους – εντούτοις όλα αυτά είναι «πολύ θολά και αβέβαια» όταν καταστρέφεται η ζωή πολλών συμπολιτών μας (που η ειρωνεία είναι ότι πρόκειται κατά βάση για ψηφοφόρους της ΝΔ – μέχρι και τις τελευταίες εκλογές).
Τα συνεχόμενα «κλεισίματα της κοινωνίας και οικονομίας» γιατί η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει «τίποτε άλλο» – όπως ομολογεί δημόσια – δεν είναι ότι απλώς έχουν «κουράσει ή εξουθενώσει» σε όλα τα επίπεδα τον Ελληνικό Λαό, ούτε ότι «η αστυνομοκρατία με τα απάνθρωπα για πολλούς πρόστιμα» επιβάλουν «τον νόμο και την τάξη» (όπως τον φαντάζονται «ορισμένοι»). Είναι ότι διαμορφώνουν ένα «δυστοπικό και αρρωστημένο παρόν» (που καταστρέφει τη νέα γενιά μας) και δείχνουν ένα μέλλον χωρίς ελπίδα. Μας πάνε δηλαδή «πολλά χρόνια πίσω».
Βέβαια ακούγονται και φωνές αισιοδοξίας από την κυβέρνηση ότι μετά τους εμβολιασμούς – εκεί προς το τέλος της Άνοιξης με αρχές του Καλοκαιριού – θα αρχίσουμε «να πετάμε αναπτυξιακά» και ότι η οικονομία μας θα αρχίσει να αναπτύσσεται «με σχέδιο και όραμα», ότι η Ε.Ε. θα ξαναβρεί το χαμένο δρόμο της και αντι να μας βασανίζει ως Δ΄Ράϊχ, θα μας βοηθήσει να ανασηκωθούμε, ότι τα «κοράκια και οι γύπες» που ορέγονται τα σπίτια και την περιουσία του Ελληνικού Λαού (με την αγαστή βοήθεια του «κυβερνητικού Ηρακλή») θα αποχωρήσουν και άλλα τέτοια «χαριτωμένα».
Μακάρι να συμβούν, όλα αυτά «τα καλά» – και ακόμη περισσότερα. Ποιος δεν θα το ήθελε; Εάν όμως δεν συμβούν; Τι γίνεται τότε; Μήπως – λένε ορισμένοι – θα πρέπει να ανακαλύψουμε και εμείς «έναν Ντράγκι» (έναν άνθρωπο του τραπεζικού συστήματος «που ξέρει τη δουλειά από μέσα») για να μας βοηθήσει να «πάμε παρακάτω χωρίς άλλες απώλειες»; Μήπως – προσθέτουν ορισμένοι άλλοι – να βρούμε «κάποιον σαν τον Μπερλουσκόνι» – έναν δηλαδή πολύ επιτυχημένο επιχειρηματία, που ξέρει πως να κερδίζει χρήματα και να μιλάει στις αγορές και την παγκόσμια οικονομία (και όχι μόνο) και να τον αφήσουμε να φέρει και να βγάλει «λεφτά και για εμάς»; Να βάλουμε δηλαδή έναν άνθρωπο της δουλειάς και όχι απλά έναν «πολιτικάντη φαφλατά»; Το μοντέλο το εφάρμοσαν πρόσφατα και οι ΗΠΑ με τον επιχειρηματία Ν.Τράμπ – μόνο που εκεί έπεσαν απλά σε έναν χρεωκοπημένο τηλεπαρουσιαστή «φαφλατά». Και το πλήρωσαν. Πάντως αυτό (θα) ήθελαν «να κάνουν»(άσχετα εάν δεν τους βγήκε).
Και για να κλείσω αυτό το σημείωμα. Προφανώς και έχουν αρχίσει πολλές παρασκηνιακές διεργασίες και στη χώρα μας «για την επόμενη ημέρα» της αποκαλούμενης «Πανδημίας»(σε όλους τους πολιτικούς και άλλους «χώρους»). Εδώ θα είμαστε, για να τις παρακολουθήσουμε.
Ο Νίκος Καραμπάσης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας
