Ο λαός μας βιώνει ακόμα μια τραγωδία με δεκάδες νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Ένα τρένο απέναντι από το άλλο με 160km ταχύτητα.
Δυστυχώς, κανένας εργαζόμενος στον σιδηρόδρομο δεν έπεσε από τα σύννεφα με αυτό το τραγικό γεγονός. Ήταν θέμα ημερών να συμβεί ένα μεγάλο δυστύχημα και για αυτό η παράταξη που στηρίζει το ΠΑΜΕ στον σιδηρόδρομο, μόλις πριν λίγες μέρες, προειδοποιούσε σε ανακοίνωσή της ότι: «Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις…».
Τι έπρεπε να λειτουργεί και δεν λειτουργούσε;
- 1. Στο μεγαλύτερο τμήμα της γραμμής, όπως στο τμήμα Λάρισα-Πλατύ όπου έγινε η σύγκρουση, δεν λειτουργεί η τηλεδιοίκηση της κυκλοφορίας. Αυτό σημαίνει ότι δεν λειτουργούν τα φωτοσήματα (πράσινο, κόκκινο κλπ) και η κυκλοφορία γίνεται με εντολή του σταθμάρχη προς τον μηχανοδηγό για να πάει από τον έναν σταθμό στον άλλον. Επίσης, αφού δεν λειτουργεί το σύστημα, δεν μπορεί να ξέρει ο σταθμάρχης που το χειρίζεται που βρίσκονται ανά πάσα στιγμή τα τρένα.
- 2. Δεν έχει ολοκληρωθεί ποτέ η εγκατάσταση του συστήματος ETCS (Ευρωπαϊκό Σύστημα Ελέγχου Τρένων), εκείνο δηλαδή το σύστημα που στην περίπτωση που για οποιονδήποτε λόγο παραβιάσει ένα τρένο το κόκκινο φωτόσημα, αυτό φρενάρει αυτόματα το τρένο.
Η τηλεδιοίκηση-φωτοσήμανση ανήκει στον ΟΣΕ. Όσο αφορά τα φωτοσήματα για το σύστημα ETCS έχει την ευθύνη ο ΟΣΕ, ενώ για τις μηχανές, για το ίδιο σύστημα, την ευθύνη την έχει η Hellenic train. Δηλαδή είναι τραγέλαφος πως για να κινηθεί με ασφάλεια ένα τρένο την ευθύνη την έχουν δύο διαφορετικές εταιρίες.
Τα συστήματα αυτά είναι οι δικλείδες ασφαλείας για την αποτροπή ατυχήματος ακόμα και αν υπάρξει κάποιο ανθρώπινο λάθος.
Αν κάποιο από αυτά τα δυο λειτουργούσε θα είχε αποφευχθεί η σύγκρουση, αλλά η ολοκλήρωση και η λειτουργία τους είναι κόστος για τις εταιρίες. Πόσο κοστίζουν αυτά τα δύο συστήματα θα ρωτούσε κανείς. Δυστυχώς η απάντηση είναι ανθρώπινες ζωές.
Τα στοιχειά όμως για τον χορό εκατομμυρίων μιλούν από μόνα τους. Για το 2022 από τα 50 εκατομμύρια ευρώ που απαιτούνταν για «προληπτική συντήρηση» των υποδομών του ΟΣΕ τελικά δόθηκαν από το Υπουργείο Μεταφορών μόλις 25 εκατομμύρια, που αρκούσαν μόνο για «διορθωτική συντήρηση». Την ίδια ώρα βέβαια η ΤΡΑΙΝΟΣΕ έχει 130 εκατ. ευρώ ετήσια έσοδα.
Πως φτάσαμε όμως έως εδώ;
Το 2017 ξεκινά η εξαγορά του ΟΣΕ από την Ιταλική FSITRENITALIA έναντι 45 εκατ. ευρώ και οι κυβερνήσεις, στη συνέχεια, επιδοτούν την εταιρία με ζεστό χρήμα, από τις τσέπες του λαού, 250 εκατ. ευρώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και 750 εκατ. ευρώ η κυβέρνηση της ΝΔ.
Το 2018 θεσμοθετείται «διευθέτηση» με συνεχόμενη εργασία 9 ημερών, το 2019 απολύονται πάνω από 120 εργαζόμενοι, ενώ το 2019 ολοκληρώνεται η εξαγορά με άλλα 22 εκατ. ευρώ.
ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ψήφισαν το πακέτο Οδηγιών της ΕΕ για πλήρη «απελευθέρωση» των σιδηροδρομικών μεταφορών.
Αυτή λοιπόν η τραγική κατάσταση έχει ενόχους!
Όλο το προηγούμενο διάστημα οι κομμουνιστές στον σιδηρόδρομο, η παράταξη της ΔΕΣΚ-Σ, αλλά και άλλοι εργαζόμενοι αναδεικνύαμε την τραγική κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς, τα δεκάδες εργατικά ατυχήματα που είναι αποτέλεσμα ελλιπούς συντήρησης, αλλά και έλλειψης προσωπικού. Δεν έχει περάσει ένας μήνας απ’ όταν στο εργοστάσιο του ΟΣΕ έπεσε μηχανή τρένου που ήταν ανυψωμένη και από τύχη και μόνο δεν είχαμε νεκρούς.
Όλα αυτά τα συζητάμε εν έτει 2023, όταν η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν φτάσει σε επίπεδα που πλέον κυκλοφορούν μαζικά στην αγορά Ιδιωτικής Χρήσης αυτοκίνητα που έχουν ενσωματωμένα συστήματα για τον εντοπισμό εμποδίων και την αποφυγή σύγκρουσης, παρ’ όλα αυτά στα τρένα, που μετακινείται καθημερινά χιλιάδες κόσμος, είναι κόστος να μπουν σε λειτουργία τα απαραίτητα συστήματα για την αποφυγή τραγικών γεγονότων όπως το τωρινό.
Όταν, όμως, η ανάπτυξη του σιδηρόδρομου γίνεται με κριτήριο το κέρδος, όταν το κέρδος προσδιορίζει ποια τμήματα, ποιες υπηρεσίες του σιδηρόδρομου θα αναπτυχθούν, τότε αυτά θα είναι τα αποτελέσματα.
Ο δρόμος αυτός δεν είναι μονόδρομος. Ο λαός μας μπορεί να έχει δωρεάν, ασφαλείς, ποιοτικές και σύγχρονες μεταφορές, όμως αυτές οι ανάγκες του βρίσκονται σε αντίθεση με την κερδοφορία των εταιριών… και τα δύο μαζί δεν γίνονται.
Οι αναγκαίοι όροι για ασφαλείς και σύγχρονες σιδηροδρομικές μεταφορές, θυσιάζονται στο βωμό αυτής της εγκληματικής κρατικής πολιτικής, καθώς και στο βωμό των κερδών του επενδυτή, αφού αντιμετωπίζονται συστηματικά ως “κόστος”. Η σύγκρουση με τα παραπάνω είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου!
(Ο Πέτρος Μαρκομιχάλης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ)
