Ένα «ραβασάκι» με οδηγίες προς τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ για την κάλυψη της περιοδείας του πρωθυπουργού στην Ικαρία, ήταν η αφορμή για να ξαναβρεθεί στο επίκεντρο της συζήτησης η λειτουργία και ο ρόλος της κρατικής ραδιοτηλεόρασης. Εννοείται βέβαια πως η ύπαρξη ενός τέτοιου σημειώματος αποτελεί μια άθλια προσπάθεια λογοκρισίας των δημοσιογράφων της ΕΡΤ από την κυβέρνηση της ΝΔ. Είναι όμως και μια ακόμη απόδειξη πως η κρατική ΕΡΤ παραμένει το κυβερνητικό φερέφωνο, και δεν είναι κι η μοναδική.
Χαρακτηριστικό επίσης παράδειγμα η εμφάνιση στελέχους της ΔΑΠ σε εκπομπή της ΕΡΤ ως «ανεξάρτητου» φοιτητή να υπερασπίζεται τον νόμο «Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη», ενώ ούτε ένας φοιτητής εκπρόσωπος των δεκάδων φοιτητικών συλλόγων που αντιδρούσαν στο εν λόγω νομοσχέδιο δεν φιλοξενήθηκε στο κρατικό κανάλι.
Τέτοια και άλλα «ράμματα» υπάρχουν για τη «γούνα» όλων των κυβερνήσεων κι ας έχει ο ΣΥΡΙΖΑ «ανέβει στα κεραμίδια” για την υπεράσπιση της δήθεν ανεξαρτησίας της ΕΡΤ, λες και η δική του διακυβέρνηση ήταν απαλλαγμένη από παρεμβάσεις στην κρατική τηλεόραση. Λες και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τοποθετήσει κομματικά στελέχη σε θέσεις – «κλειδιά», αλλά και σε ενημερωτικές εκπομπές, παραγκωνίζοντας τους έμπειρους εργαζόμενους της ΕΡΤ, για να προβάλλει το κυβερνητικό του «έργο».
Ακόμα θυμούνται για παράδειγμα οι συνταξιούχοι τον εμπαιγμό της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ- μέσω της ΕΡΤ- να βαφτίσει «13η σύνταξη» το εφάπαξ επίδομα που τους έδωσε ενόψει των Χριστουγέννων, η οποία από τους ίδιους τους συνταξιούχους είχε – και σωστά – ονομαστεί «μαϊμού 13η σύνταξη».
Ο καβγάς των τελευταίων ημερών ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ για την ΕΡΤ είναι τουλάχιστον υποκριτικός, αν δεν είναι προκλητικός! Όχι μόνο γιατί δεν αμφισβητούν το καθεστώς ο πρόεδρος και το ΔΣ να διορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και γιατί και οι δυο εκμεταλλεύτηκαν στο μέγιστο αυτό το καθεστώς για να προπαγανδίζουν την κυβερνητική πολιτική τους, πότε καλυμμένα και πότε απροκάλυπτα.
Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που πρόβαλλε πως ο πρόεδρος και το ΔΣ της ΕΡΤ δεν πρέπει να διορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση, θέτοντας μάλιστα και ορισμένες προτάσεις που θα μπορούσαν σε ένα βαθμό να απαλλάξουν την κρατική τηλεόραση από τον κυβερνητικό εναγκαλισμό. Χωρίς φυσικά αυταπάτες για το ρόλο των ΜΜΕ και της κρατικής τηλεόρασης, στο πλαίσιο του σημερινού κράτους και της σημερινής εξουσίας, αναπόσπαστο κομμάτι των οποίων είναι και τα ΜΜΕ.
Γιατί για παράδειγμα δεν μπορούν να έχουν λόγο για τη διοίκηση της ΕΡΤ οι ίδιες οι ενώσεις των δημοσιογράφων, των εργαζομένων της ΕΡΤ ή οι ενώσεις στο χώρο του πολιτισμού μιας και η ΕΡΤ έχει – ή πρέπει να έχει – σχέση και με την ανάπτυξη του πολιτισμού;
Γιατί πολύ απλά η ΕΡΤ είναι αναπόσπαστο κομμάτι του «μιντιακού αυταρχισμού», της μαζικής χειραγώγησης και έτσι θέλουν και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει.
Η πρόταση του κ. Τσίπρα στη Βουλή, αλλά και η τροπολογία του ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησε στο ίδιο μήκος κύματος, δηλαδή η επιλογή του πρόεδρου της ΕΡΤ να είναι προϊόν συναίνεσης, δεν αλλάζει ουσιαστικά την κατάσταση.
Παραμένει βέβαια το ερώτημα γιατί αυτή η πρόταση ήρθε μετά από 4,5 χρόνια κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Τελικά όμως ούτε την αντικειμενική ενημέρωση θα διασφαλίσει, ούτε την ΕΡΤ θα απαλλάξει από τον κρατικό – κυβερνητικό έλεγχο μια τέτοια πρόταση. Το πολύ πολύ αυτός ο έλεγχος, εκτός από κρατικός να είναι και δικομματικός και άρα πιο ασφυκτικός. Όμως τα προβλήματα της αντικειμενικής ενημέρωσης των εργαζομένων, του λαού θα παραμένουν. Όπως θα παραμένει και η ανισότιμη προβολή των θέσεων και δραστηριοτήτων των κομμάτων – πολύ περισσότερο του ΚΚΕ.
Άλλωστε υπάρχει η εμπειρία και του ΕΣΡ, όπου κι εκεί ο διορισμός των μελών του ήταν προϊόν παζαριών και συμφωνίας των δύο μεγάλων κομμάτων, μαζί με το ΚΙΝΑΛ.
Τα στοιχεία για την προβολή του κομμάτων – συμπεριλαμβανομένης και της ΕΡΤ- μιλούν από μόνα τους. Υπάρχουν κόμματα που υπερεκπροσωπούνται, με ποσοστά της τάξης του 60% και 70%, όπως η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ και κόμματα όπως το ΚΚΕ που υποεκπροσωπούνται, με ποσοστά κάτω από αυτά που πήραν στις εκλογές. Υπάρχουν επίσης κόμματα, όπως π.χ. το ΚΙΝΑΛ, που απολαμβάνουν μονίμως ευνοϊκής μεταχείρισης, γιατί μπορούν να παίξουν το ρόλο του συμπληρώματος σε ένα πιθανό κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας.
Το ΚΚΕ δεν καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό. Όσο τα μέσα ενημέρωσης βρίσκονται στην ιδιοκτησία μεγαλοεπιχειρηματιών, ή ακόμα και του κράτους που υπερασπίζεται τα δικά τους συμφέροντα, δε μπορεί να διασφαλιστεί το δικαίωμα του στην αντικειμενική ενημέρωση.
Το δικαίωμα του λαού στην αντικειμενική ενημέρωση, στην ψυχαγωγία μπορεί να το υπερασπιστούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ο λαός και με τα δικά τους μέσα, αλλά κυρίως με τον αγώνα τους που βάζει στόχο να βγάλει από τη μέση το μεγάλο εμπόδιο, την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα ΜΜΕ.
Η Χριστίνα Παναγιωτακοπούλου είναι Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ κι εκπρόσωπος Τύπου
