Η πολύνεκρη, σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη, έφερε στο προσκήνιο, τις ευθύνες των κρατικών αρχών και της ιδιωτικής εταιρίας, που δραστηριοποιείται στο δίκτυο. Μια σειρά από αποκαλύψεις, που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, αναδεικνύουν το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου εγκλήματος.
Οι ελλείψεις στα συστήματα ασφαλείας, αλλά κυρίως η αδιαφορία και η υποχώρηση κυβερνητικών και μη παραγόντων, μπροστά στην υψηλότερη κερδοφορία και στην «ανταγωνιστικότητα», οδήγησαν στο θάνατο, δεκάδες νέους και μεγαλύτερους ανθρώπους.
Το γεγονός, φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από θέματα, που πρέπει να απασχολήσουν την Πολιτεία, τον κόσμο της εργασίας και κάθε δημοκρατικό πολίτη.
Οι εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο, οι συνδικαλιστές και τα σωματεία, είχαν προειδοποιήσει επανειλημμένα για αυτό που έρχεται. Με εξώδικα, με έγγραφα με δελτία τύπου, ακόμα και με μηνύσεις, οι άνθρωποι που βιώνουν την καθημερινότητα του σιδηροδρόμου, είχαν έγκαιρα επισημάνει τους κινδύνους και τα προβλήματα ασφαλείας, αλλά η εταιρία, η ΡΑΣ (Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων) και το υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών, τους αντιμετώπιζαν ως «γκρινιάρηδες».
Τι και αν τα συνδικάτα, είχαν εκδώσει άπειρα δελτία τύπου, τι και αν στα δικόγραφά τους ανέφεραν τα προβλήματα, δημοσιογράφοι και δικαιοσύνη, είχαν τα μάτια και τα αυτιά τους κλειστά, για χρόνια. Οι πρώτοι δεν «έπαιζαν» τις ανακοινώσεις τους, γιατί το θέμα δεν «πουλούσε» και το μόνο που τους ενδιέφερε, ήταν να βγάλουν προς τα έξω, την εικόνα του τεμπέλη συνδικαλιστή, που «κάθεται». Τα περισσότερα ΜΜΕ, αδιαφόρησαν για τις καταγγελίες και αντί να κάνουν τώρα την αυτοκριτική τους, επιχειρούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι, φταίει ένας …σταθμάρχης. Στα βραδινά δελτία, τους είδαμε μάλιστα να εγκαλούν τους εργαζόμενους, λέγοντάς τους «και εσείς τι κάνατε;»!
Η δικαιοσύνη, που έχει λάβει άπειρες φορές γνώση των καταγγελιών, μέσω μηνυτήριων αναφορών, αγωγών κλπ. αντί να παραπέμψει τα πρακτικά των εργατικών διαφορών, στον εισαγγελέα όπως έχει υποχρέωση εκ του νόμου, έθετε τις υποθέσεις στο αρχείο και τώρα δήθεν ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κ. Ντογιάκος, υπόσχεται ότι ,θα λάμψει η αλήθεια. Μια αλήθεια όμως, που ήταν γνωστή εδώ και χρόνια. Η δικαιοσύνη, «εξοπλισμένη» με το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο Χατζηδάκη, έμενε στον «τύπο» όταν απεργούσαν οι εργαζόμενοι διαμαρτυρόμενοι, μην εξετάζοντας την ουσία των καταγγελιών. Ένας δικαστής δεν βρέθηκε άραγε, που αντί να κοιτάξει αν οι εργαζόμενοι είχαν τηρήσει το προειδοποιητικό τετραήμερο για την κήρυξη της απεργίας, να διαβάσει λίγο παρακάτω τις καταγγελίες;Πως να νιώθουν τώρα, εκείνοι οι δικαστές που στην στάθμιση, που έκαναν κατά τη δικανική τους κρίση, αποφάσιζαν ότι, οι προθεσμίες είναι πιο σημαντικές, από την ζωή των ανθρώπων;
Και η πολιτεία; Πέρα από τις τεράστιες και διαχρονικές ευθύνες των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας, η παρούσα κυβέρνηση με το νόμο Χατζηδάκη φρόντισε να ποινικοποιήσει την απεργία και τον συνδικαλισμό, καθιστώντας τα συνδικάτα «αδειανά πουκάμισα». Η κυβέρνηση της ΝΔ με το φακέλωμα των συνδικάτων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την περιστολή του δικαιώματος της απεργίας, το περιορισμό των συνδικαλιστικών ελευθεριών, «τιμώρησε» τα συνδικάτα που «τολμούσαν» να θέτουν πέρα από μισθολογικά ζητήματα και ζητήματα ασφαλείας για τους κινδύνους που διέτρεχε το επιβατικό κοινό. Η μια μετά την άλλη οι απεργίες βγαίνουν παράνομες στα δικαστήρια ό,τι και αν επικαλούνται.
Εξαντλητικά ωράρια, ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, άτυπες ή ημι-τυπικες μορφές απασχόλησης(σταθμάρχες με μπλοκάκια!), ελλιπή εκπαίδευση των νεοπροσλαμβανόμενων, προσλήψεις ημετέρων με αδιαφανή κριτήρια, «περίεργες» μεταθέσεις και μετακινήσεις, ελλείψεις προσωπικού και συστημάτων ασφαλείας, όλα τα είχαν θέσει οι εργαζόμενοι, στις ανακοινώσεις τους.
Για όποιον αναρωτιέται γιατί, τα έθεσαν η απάντηση είναι διπλή: Πρώτον γιατί οι ίδιοι ρισκάρουν καθημερινά την ζωή τους, ερχόμενοι σε επαφή με ένα κίνδυνο, που κατά κανόνα είναι περιστασιακός για ένα ταξιδιώτη που ταξιδεύει λίγες φορές την εβδομάδα ή τον μήνα και δεύτερον γιατί η εργατική τάξη έχει φιλότιμο, έχει ταξική συνείδηση και ενσυναίσθηση της σοβαρότητας, της μεταφοράς χιλιάδων ανθρώπινων ζωών.
Η ελληνική κοινωνία ανακαλύπτει με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι, πρέπει να έχει περισσότερη εμπιστοσύνη στους «από κάτω» παρά στα golden boys, που μοναδικό τους μέλημα είναι η αύξηση των κερδών και τα παχυλά bonus.
Η ελληνική κοινωνία ανακαλύπτει ότι, το δικαίωμα της απεργίας είναι ιερό. Δεν αφορά το συντεχνιακό συμφέρον, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Τα σωματεία βγάζουν ανακοινώσεις και ψηφίσματα για τον πόλεμο, για την ιδιωτικοποίηση κρίσιμων υποδομών, για σοβαρά κοινωνικά ζητήματα και είναι κατοχυρωμένοι συνταγματικά, δημοκρατικοί θεσμοί. Όσοι ηθελημένα θέλησαν να απαξιώσουν τον συνδικαλισμό (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και νοσηρά φαινόμενα) οφείλουν να απολογηθούν στους εκπροσώπους των εργαζομένων, που θυσιάζουν τον ελεύθερο χρόνο τους και κατά κανόνα εκτός εργασιακού ωραρίου, τρέχουν να βοηθήσουν, να ενεργοποιήσουν, να ακούσουν και να ασκήσουν πιέσεις σε εργοδοσία και εκάστοτε κυβέρνηση.
Η ελληνική κοινωνία ανακαλύπτει ότι, οι πραγματικοί «ήρωες» δεν βρίσκονται στο Survivor του τηλεοπτικού δέκτη, αλλά πίσω από τα τιμόνια, τα πιλοτήρια, στους γκισέδες και στη μουτζούρα που φέρει ως παράσημο, ο καθημερινά εργαζόμενος στην υπηρεσία του πολίτη.
Το αίμα των παιδιών στα Τέμπη ας γίνει ένα ποτάμι ανατροπής αυτής της κακάσχημης ματαιότητας. Οι άνθρωποι δεν γίνεται να βρίσκονται, κάτω από τα κέρδη. Τα δημόσια αγαθά απαιτείται να βρίσκονται υπό δημόσιο έλεγχο. Τα συνδικάτα είναι ζωντανά τμήματα της κοινωνίας και φορείς συμμετοχής και δημοκρατίας. Η απεργία είναι ιερή. Σε αυτήν την χώρα, η αλήθεια πρέπει να λάμψει και να αποδοθούν οι ποινικές και πολιτικές ευθύνες, για το φοβερό αυτό έγκλημα.
Τίποτα δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο των μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους.
Δική μας υποχρέωση, άλλες μανάδες, οι δικές μας μανάδες, να μην βρεθούν στο μέλλον στην ίδια θέση.
(Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι Δικηγόρος – Εργατολόγος )
