Η πολιτική σκηνή στην Γερμανία θυμίζει τοπίο κινούμενης άμμου καθώς μέσα σε λίγους μήνες οι δημοσκοπήσεις έδωσαν διαδοχικά προβάδισμα στους Πράσινους, στους Χριστιανοδημοκράτες και με τελευταίο σταθμό, μέχρι στιγμής, στους Σοσιαλδημοκράτες.
Αν το προεκλογικό τοπίο παραπέμπει σε κινούμενη άμμο το μετεκλογικό είναι τοπίο στην ομίχλη με κάποιες διαμορφωμένες από τώρα παραμέτρους να έχουν αρχίσει ήδη να ξεπροβάλλουν.
– Πρώτον, είναι βέβαιο ότι τόσο η CDU όσο και το SPD δεν επιθυμούν σε καμιά περίπτωση την συγκρότηση μιας ακόμη κυβέρνησης Μεγάλου Συνασπισμού.
– Δεύτερον, όποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα έλθει πρώτο στις Εκλογές της 26.9 θα χρειάζεται να συγκυβερνήσει με δύο μικρότερα κόμματα για να διασφαλίσει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
– Τρίτον, το πρώτο κόμμα που θα έχει μικρό προβάδισμα επί του δευτέρου αν δεν κατορθώσει να δώσει κυβερνητική λύση και πάρει την ευθύνη για νέες Εκλογές κινδυνεύει να χάσει την πρώτη θέση και την Καγκελαρία.
Με βάση τα παραπάνω δεδομένα η μετεκλογική διαπραγμάτευση προβλέπεται μακρά και τεταμένη και στα δύο επικρατέστερα σενάρια:
– Σενάριο πρώτο, πρωτιά των Σοσιαλδημοκρατών και του Σολτς που σημαίνει συγκυβέρνηση με τους Πρασίνους, με ζητούμενο αν ο τρίτος κυβερνητικός εταίρος θα είναι οι Φιλελεύθεροι ή η Αριστερά.
– Σενάριο δεύτερο, πρωτιά των Χριστιανοδημοκρατών και του Λάσετ, με την Χριστιανοδημοκρατία να καλείται να συγκεράσει στο κυβερνητικό πρόγραμμα της επόμενης τετραετίας τις διαμετρικά αντίθετες σε πολλά θέματα θέσεις των δύο κυβερνητικών της εταίρων.
Στην Γερμανία όλα τα ενδεχόμενα κυβερνητικών συνασπισμών παραμένουν ανοικτά στο βαθμό που υπάρχει προηγούμενο στο επίπεδο των κυβερνήσεων των ομόσπονδων κρατιδίων.
Στο πεδίο της πολιτικής σκηνής των ομόσπονδων κρατιδίων η Αριστερά, εδώ και αρκετά χρόνια, μετέχει σε κυβερνητικούς συνασπισμούς και σήμερα παρά την ιστορική αντιπαλότητα των δύο «Κόκκινων» κομμάτων δεν υπάρχει η μέχρι πρόσφατα ρητή άρνηση των Σοσιαλδημοκρατών για κυβερνητική συνεργασία.
Αν επιβεβαιωθούν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις η εκτίναξη των Σοσιαλδημοκρατών είναι συγκυριακή λόγω της χαμηλής δημοφιλίας του διαδόχου της Μέρκελ, του Άρνετ Λάσετ .
Αν οι Σοσιαλδημοκράτες δεν δώσουν ένα διακριτό στίγμα από τον κυβερνητισμό των τριών Μεγάλων Συνασπισμών τότε το προβάδισμά τους θα είναι επισφαλές.
Με άλλα λόγια ένας κυβερνητικός συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών Πρασίνων και Φιλελευθέρων θα ευνοήσει διαρροές και προς τους δύο κυβερνητικούς εταίρους, αλλά και προς την Αριστερά.
Αντίθετα, αν το SPD επιλέξει να συγκυβερνήσει με τους Πράσινους και με την Αριστερά δίνει το στίγμα μιας διακριτής στροφής στην κυβερνητική διαχείριση και δημιουργεί κλίμα επαναπατρισμού ψηφοφόρων του που έχουν στραφεί προς τα δύο άλλα κόμματα.
Μην ξεχνάμε ότι της πρόσφατης δημοσκοπικής εκτίναξης Σολτς προηγήθηκε τους πρώτους μήνες του 2017 η αντίστοιχη εκτόξευση του μέχρι τότε Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, η οποία εξανεμίσθηκε γρήγορα.
Μετά από τρείς κυβερνήσεις Μεγάλου Συνασπισμού υπό την Μέρκελ (2005-9, 2013-17, 2017-21) και μετά από καταστροφικές δημοσκοπήσεις που το έφεραν τρίτο κόμμα, το SPD πρέπει να αποτινάξει το στίγμα ενός άχρωμου κέντρου.
Ο Σολτς είναι βέβαιο ότι θα έχει μια σκληρή διαπραγμάτευση και με τους Φιλελευθέρους και με την Αριστερά, με την Μέρκελ να παραμένει στην Καγκελαρία μέχρι τις αρχές του 2022.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος
