Πώς συμβαίνει ένα πρόσωπο, του οποίου το έργο γεννήθηκε, λατρεύτηκε και ταυτοποιήθηκε με την συναρπαστική γενιά της εξορίας, της Αντίστασης, του Αγώνα, της Αριστεράς να προκαλεί τόσο μεγάλη συγκίνηση, μετά από πολύ καιρό, τόσο αλλιώτικο και παράξενο καιρό;
Να ταυτίζεται για λίγες ώρες μετά τον θάνατο του, με ένα αντικρουόμενο σύνολο γενεών και ιδεολογιών;
Δεν ξέρω, αλλά εάν πρέπει να ξέρω, είναι μάλλον επειδή οι στίχοι του, οι μελωδίες του, η στεντόρεια φωνή, που ηχεί σαν από μακριά, συνεχίζουν να εκπέμπουν σε τούτο τον αλλιώτικο καιρό, κάπου, κάπως, για κάποιον λόγο.
Αυτό είναι! Ο ήχος που σε αφήνει να επιστρέψεις σε έναν αλλιώτικο και περασμένο καιρό! Στον δικό τους καιρό!
Ο ήχος που σε συγκινεί με την σκέψη ότι υπήρξε ένας τέτοιος καιρός, που υποχώρησε, όπως κάνει πάντοτε ο καιρός και που αφήνει να επιστρέψεις γλυκά και μελαγχολικά σε αυτόν, εάν το επιθυμείς.
Αυτή η μια στιγμή που στην συγκέντρωση, στην πορεία (μικρή- μεγάλη), στο φεστιβάλ, το ραδιόφωνο, στο YouTube μπορείς να ξαναθυμηθείς ή να αναγνωρίσεις αυτό που η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, η γιαγιά μου ξαναθυμούνται σε μια στιγμή.
Αυτό είναι: η θύμηση και η εξερεύνηση ενός ολοκλήρου, περασμένου και όμορφου κόσμου!
Αυτή δεν είναι η αθανασία;
(Η Σοφία Βερυκίου είναι φοιτήτρια στο Ιστορικό – Αρχαιολογικό πανεπιστήμιο Ιωαννίνων).
