Μια κάκιστη συνήθεια της αντιπολίτευσης τα τελευταία χρόνια είναι η έφοδος, η «σταυροφορία». Αναδεικνύεται δηλαδή ένα θέμα στο προσκήνιο, θέμα σοβαρό ας μην το υποτιμάμε, και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης ξεκινούν την «ομοβροντία». Είναι η μονοθεματική αντιπολίτευση, η αντιπολίτευση της μονοκαλλιέργειας.
Case study της αποτυχίας για την αντιπολίτευση της μονοκαλλιέργειας είναι η υπόθεση των υποκλοπών πριν από τις εκλογές του 2023. Κάποιοι είχαν πείσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα ότι με τη «σταυροφορία» των υποκλοπών θα έπεφτε η κυβέρνηση και ο Κ. Μητσοτάκης.
Δυο – τρεις μήνες πριν από τις εκλογές, οι υποκλοπές κατέλαβαν το 90% της αντιπολιτευτικής ποσόστωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δημοσκοπήσεις που έδειχναν ότι η κοινή γνώμη είναι αλλού, είτε αγνοήθηκαν, είτε λοιδορήθηκαν ως «στημένες» από το Μαξίμου. Το αποτέλεσμα των εκλογών απέδειξε το αυτονόητο: η «σταυροφορία» απέτυχε, η «έφοδος» έχασε και το «οχυρό» έμεινε ανέπαφο.
Δυο χρόνια μετά, η αντιπολίτευση δεν βάζει μυαλό. Από τη μια «σταυροφορία» με κεκτημένη ταχύτητα πηγαίνει στην άλλη. Η έφοδος των Τεμπών για να πέσει ο Μητσοτάκης. Τώρα η «σταυροφορία» για την «Ομάδα Αλήθειας». Και σε λίγο, για ό,τι άλλο ήθελε προκύψει.
Για να μην παρεξηγούμαστε. Και τα Τέμπη και η «Ομάδα Αλήθειας» είναι μεγάλα θέματα. Το πρόβλημα αρχίζει όταν οι ηγεσίες της αντιπολίτευσης τα διαχειρίζονται με την ίδια εσφαλμένη μεθοδολογία. Με την τακτική της μονοκαλλιέργειας και τα προσήκοντα χαρακτηριστικά: με υπερβολές, με πάθος, με φανατισμό, με ρητορικές μίσους, πολέμων και εχθροπάθειας.
Δυστυχώς για όλους αυτούς που παραμένουν αδιόρθωτοι, η δουλειά της αντιπολίτευσης είναι πολύ διαφορετική.
Οφείλει να διαμορφώνει μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης απέναντι στην κυβερνητική πολιτική.
Με επεξεργασμένες και τεκμηριωμένες θέσεις για τα μείζονα κοινωνικά προβλήματα.
Πρέπει επίσης να συγκροτεί μια κυβερνητική ομάδα. Με πρόσωπα χωρίς φθορά, επαρκή επαγγελματισμό, ικανότητες και πολιτικό λόγο που να πείθουν την κοινωνία να τα εμπιστευθεί.
Χρειάζεται επίσης ένα σύγχρονο αφήγημα για την ελληνική κοινωνία, την πορεία της, τη θέση της Ελλάδας στον κόσμο. Με λίγα λόγια στρατηγική, προγραμματικές προτάσεις, φρέσκες ιδέες και έναν νεωτερικό λόγο. Άρα, δουλειά και σοβαρότητα.
Αν όλα αυτά έχουν κατοχυρωθεί, τότε έρχονται ως «κερασάκι στην τούρτα» οι έφοδοι και οι καταδρομικές επιχειρήσεις. Οι αποκαλύψεις για τις κυβερνητικές σκιές, τα εκρηκτικά γεγονότα, τα σκάνδαλα τα οποία μπορούν να δώσουν τη χαριστική βολή στην κυβέρνηση. Πάνω στο σταθερό υπέδαφος μιας συγκροτημένης και πειστικής εναλλακτικής πρότασης για τη διακυβέρνηση. Χωρίς αυτό το σταθερό υπέδαφος, οι αποκαλύψεις και οι «αποκαλύψεις» δεν είναι τίποτα άλλο από ντουφεκιές στον αέρα.
Όλα αυτά (που δεν υπάρχουν για την αντιπολίτευση) ερμηνεύουν το «παράδοξο των δημοσκοπήσεων». Η κυβέρνηση κλυδωνίζεται και η θεσμική αντιπολίτευση γκρεμίζεται. Κερδίζουν έδαφος, συγκυριακά, μόνο τα κόμματα των «σταυροφοριών» στα οποία διοχετεύεται ο θυμός και ο χαβαλές των ψηφοφόρων.
ΥΓ1: Ένα πρόβλημα με τις «σταυροφορίες» είναι ότι τελειώνουν γρήγορα και απαιτούν ένα νέο «ρεπερτόριο». Επειδή κάπου θα τελειώσει ο ορυμαγδός για την «Ομάδα Αλήθειας», ας προτείνουμε ένα νέο έργο: να φύγει η Άννα Παναγιωταρέα από την Εθνική Πινακοθήκη. Ευκολάκι φαίνεται.
ΥΓ2: Ερευνητής δημοσιογράφος, με μεγάλη εμπειρία στις αποκαλύψεις, μας υποσχέθηκε ένα μεγάλο σκάνδαλο. Ο «Ριζοσπάστης», ισχυρίζεται, χρηματοδοτείται από το ΚΚΕ και μάλιστα, όχι από εταιρείες όπως η ταλαίπωρη «Ομάδα Αλήθειας», αλλά με κρατικό χρήμα. Απευθείας από την ετήσια επιχορήγηση της Βουλής στο ΚΚΕ. Να το βγάλουμε; ‘H να το στείλουμε στα σαΐνια του MEGA που ειδικεύονται στην ερευνητική δημοσιογραφία; Θα το σκεφτούμε…
