Oι καθημερινές τηλεοπτικές εικόνες από τον πόλεμο στον Ουκρανία δυστυχώς δεν είναι σόου ούτε βιντεοπαιχνίδι. Ο στίχος από τους magic de spell «ο θάνατος διακοπές στο Sarajevo (Κίεβο) πάει, ξύπνησε στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως» γίνεται ξανά επίκαιρο.
Οι εικόνες του ουκρανικού λαού να χάνει τη ζωή του μεταφορικά και κυριολεκτικά από τη μία στιγμή στην άλλη, των αμάχων να παίρνουν μέσω βομβαρδισμών το δρόμο της προσφυγιάς, δεν πρέπει να μας κάνουν θεατές στους μαραθώνιους αγοράς πολεμικών εξοπλισμών, για να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το ψωμί.
Η αιματηρή εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία πάνω στην προσπάθεια περικύκλωσης της από νατοϊκά στρατεύματα, πραγματοποιείται στο φόντο των χρυσοφόρων δρόμων των αγωγών ενέργειας και των πετρελαίων. Κανένα πρόσχημα είτε της απαράδεκτης ρωσικής εισβολής είτε των δήθεν ανθρωπιστικών αποστολών του ΝΑΤΟ δε μπορεί να κρύψει τη μοναδική αλήθεια που ο λαός μας το εκλαϊκεύει με τη φράση «όλα για το χρήμα γίνονται». Τα συμβόλαια των επιχειρηματικών ομίλων τα σπάνε και τα ξαναρίχνουν, επαναχαράζοντας τα σύνορα πάνω στα αποκαΐδια και στο αίμα των λαών.
Οι λαοί δεν έχουν κανένα συμφέρον να μπουν στη μέγγενη των ανταγωνισμών, να διαλέξουν στρατόπεδο και ληστή. Ο ελληνικός λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να συμμετάσχει άμεσα ή έμμεσα στον πόλεμο έτσι όπως η ελληνική κυβέρνηση τον εμπλέκει, δίνοντας όπλα, γη και ύδωρ στα ΝΑΤΟικά γεράκια. Όχι από την άποψη του «μακριά και αγαπημένοι» ή των λεγόμενων ίσων αποστάσεων και της ουδετερότητας αλλά βάζοντας σε πρώτο πλάνο τις ανάγκες του.
Η εύφλεκτη κατάσταση στην περιοχή μας δεν επιτρέπει λαθροχειρίες ή ψευτοεπιχειρήματα δήθεν προστασίας συνόρων και ασφάλειας που αναγάγουν το ΝΑΤΟ ως θεματοφύλακα της ειρήνης στη Μεσόγειο και στα Βαλκάνια και ως ισορροπιστή ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Άλλωστε η ίδια η ιστορία, παλιά και πρόσφατη, διαφορετικά μας τα λέει..
Τα διλήμματα που βάζουν οι εκμεταλλευτές μας για να πάρουμε γραμμή στοίχισης πότε με τον έναν και πότε με τον άλλο ιμπεριαλιστικό πόλο, όχι μόνο δεν λύνουν τα τεράστια καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κάθε εργατική-λαϊκή οικογένεια αυτήν την περίοδο από την ακρίβεια και την πανδημία, αλλά τα πολλαπλασιάζει.
Στην παρούσα φάση και ενώ πριν μήνες διαβάζαμε για την ακραία φτώχεια που βίωνε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει ο τούρκικος λαός, για την υποτίμηση της τούρκικης λίρας, για το φαγητό με δελτία, έχουν έρθει και στη χώρα μας εδώ και αρκετό καιρό οι μέρες που φοβόμαστε να ανοίξουμε τους λογαριασμούς του ρεύματος και του φυσικού αερίου, που μετράμε με χρονοδιακόπτη πόσα λεπτά θα είναι ανοιχτό ένα οποιοδήποτε θερμαντικό τόσο-όσο ώστε να ζεσταθεί λίγο το σπίτι, που τα βασικά αγαθά έχουν πάρει την άνω βόλτα, που αφήνουμε τα αυτοκίνητα στην άκρη γιατί η βενζίνη είναι απλησίαστη και που ακούμε τον υπουργό ανάπτυξης να πανηγυρίζει για τις τιμές στα αγγούρια που έπεσαν 10 λεπτά.
Αποδεικνύεται πως η λύση στα οξυμένα καθημερινά προβλήματα, στη φτώχεια, στη ζωή με τα ψίχουλα, στην ανέχεια, είναι η πάλη των λαών απέναντι στους εκμεταλλευτές της που τη θέλουν με σκυμμένο το κεφάλι στην ειρήνη και κρέας για τα κανόνια τους στον πόλεμο.
Η στοίχιση πίσω από κυβερνητικές εναλλαγές, η ευθυγράμμιση πίσω από επιχειρηματικούς ομίλους ή ιμπεριαλιστικούς πόλους, μόνο επιδείνωση φέρνει στη ζωή μας. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι όταν μπουκώνουν και δε θησαυρίζουν στην εύθραυστη «ειρήνη», δε διστάζουν να αιματοκυλούν τους λαούς για τα κέρδη τους. Το μόνο ιερό και απαράβατο στον πόλεμο και στην ειρήνη είναι η κερδοφορία τους.
Την ίδια στιγμή που ο κατώτερος μισθός βρίσκεται κολλημένος στα επίπεδα του 2007 και από τα 657€ έχει πάρει επιπλέον 6ευρώ σε 15 χρόνια φτάνοντας στα 663€ σήμερα, την ίδια ώρα που μετράμε τα ευρώ για να ζεσταθούμε, το ίδιο διάστημα που σε συνθήκες πανδημίας το σύστημα υγείας έχει γονατίσει και έχει μετατραπεί σε σύστημα μίας νόσου, δισεκατομμύρια ευρώ φεύγουν στο ΝΑΤΟ για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, για rafal και φρεγάτες που δεν έχουν καμία σχέση με την υπεράσπιση της άμυνας της χώρας.
Η πανελλαδική-πανεργατική απεργία στις 6 Απρίλη μπορεί να συνενώσει το αίτημα της πλήρους απεμπλοκής και της μη συμμετοχής της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με τα αιτήματα ζωτικής ανάγκης για τον εργαζόμενο λαό σήμερα, για αυξήσεις στους μισθούς, για την προστασία του εισοδήματος, για το δικαίωμα στην εργασία. Είναι η συνεπής στάση απέναντι στον πόλεμο, στις πολεμικές πιστώσεις και στον διεκδικητικό αγώνα για τη ζωή μας, για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών μας.
(O Θανάσης Γκώγκος είναι μέλος της διοίκησης ΓΣΣΕ, της ΟΙΥΕ και της Ε.Γ.ΠΑΜΕ)
