Στο άρθρο της περασμένης Δευτέρας (31-8-21) με τίτλο : «Ανασχηματισμός και προκλήσεις…» ξεκινούσα ως εξής :
«Εν όψει ανασχηματισμού ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται μπροστά σε δυο προκλήσεις :
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ: Θα δημιουργήσει αυτόνομο υπουργείο Αντιμετώπισης Φυσικών Καταστροφών;
ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ: Θα σηκώσει το τηλέφωνο για να συνομιλήσει με τον αρχηγό της αξιωματικής Αντιπολίτευσης υποδεικνύοντας πρόσωπο κοινής αποδοχής για το υπό σύσταση νέο υπουργείο που θα διαθέτει επιχειρησιακή εμπειρία και οικουμενική αποδοχή και το οποίο θα παραμένει στην ίδια θέση ως «υπηρεσιακός υπουργός», ανεξαρτήτως των κομμάτων που θα εναλλάσσονται στην εξουσία;»
Όταν έγραφα τις παραπάνω αράδες σαφώς και γνώριζα το παρασκήνιο για την υπουργοποίηση του Βαγγέλη Αποστολάκη καθώς ήταν σε πλήρη εξέλιξη… Ωστόσο δεν προχώρησα σε περεταίρω αποκαλύψεις διότι δεν ήθελα να είμαι εγώ η αιτία για να «καεί» η ιδέα πριν την γένεσή της. Ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα και απαιτούνταν λεπτοί χειρισμοί απ´ όλες τις πλευρές -κυρίως όμως από τον πρωθυπουργό που έριξε την ιδέα – ώστε να υπάρξει θετική έκβαση.
Ήταν ένα εγχείρημα που ναι μεν στηρίχτηκε στην ιδέα της εθνικής συναίνεσης για την προστασία του περιβάλλοντος και την αντιμετώπιση των ακραίων φαινομένων και των φυσικών καταστροφών, ωστόσο απέτυχε διότι χρησιμοποιήθηκαν παρωχημένα εργαλεία με ισχυρή δόση κομματικής κουτοπονηριάς.
Η εθνική συναίνεση δεν επιτυγχάνεται παρασκηνιακά, ούτε με αγγελιοφόρους και πολύ περισσότερο δεν χτίζεται μέσα σε κλίμα καχυποψίας με όρους και μεθόδους περασμένων αιώνων.
Ειδικά για τα μεγάλα θέματα που ταλαιπωρούν τον πλανήτη (πανδημία – κλιματική αλλαγή ) ο σύγχρονος κόσμος απαιτεί απευθείας ενημέρωση. Επιζητεί καθαρές κουβέντες από τους ηγέτες του, απαιτεί διάφανες διαδικασίες. Οι πολίτες του κόσμου δεν δέχονται τα μεγάλα προβλήματα που τους απασχολούν να μπαίνουν στην ζυγαριά των κομματικών αντιπαραθέσεων διότι γνωρίζουν πως έτσι όχι μόνο δεν θα επιλυθούν αλλά υπάρχει άμεσος κίνδυνος να διογκωθούν….
Το «εγχείρημα Αποστολάκη» κακοφόρμισε στην «2η πρόκληση», στο τηλεφώνημα!«Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα» όπως λέει και η Άννα Βίσση…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενώ ικανοποίησε την «πρώτη πρόκληση» και αποφάσισε την σύσταση αυτόνομου υπουργείου Πολιτικής Προστασίας δεν έκανε το επόμενο βήμα: Ως προς το πρόσωπο δεν τόλμησε να επικοινωνήσει ο ίδιος, απευθείας με τους αρχηγούς της Αντιπολίτευσης ή από το βήμα της Βουλής να μιλήσει ανοιχτά και ξεκάθαρα για την σκέψη του και τις προτάσεις του για το μείζον θέμα της κλιματικής αλλαγής που κινητοποιεί το συμβάν ολάκερο, ζητώντας την συναίνεση τους στο πρόσωπο… Ο Κυριάκος έχασε την μεγάλη ευκαιρία, εάν είχε ενημερώσει – όχι αιφνιδιάσει- τον Αλέξη και την Φώφη, η αποδοχή θεωρώ ότι θα ήταν δεδομένη. Και εάν ήθελε ο πρωθυπουργός να το «τερματίσει» στην …συναίνεση θα μπορούσε να προτείνει και την Αθήνα Λινού ή κάποιο άλλο πρόσωπο κοινής αποδοχής για το υπουργείο Υγείας…
Μην χαμογελάτε ! Θα μπορούσε να το κάνει άνετα ο Κυριάκος αφού όπως δείχνει όλο το δημοσκοπικό φάσμα είναι κυρίαρχος με δέκα και πλέον μονάδες διαφορά από τον αντίπαλο του. Δεν το έκανε όμως και έστειλε την «μπάλα» στα πόδια του «αντιπάλου».
Ο Τσίπρας ενημερώνεται αμέσως από τον ναύαρχο για την πρόταση υπουργοποίησης του αλλά και για τον όρο της «διακομματικής συναίνεσης» που έθεσε ο Β. Αποστολάκης από την έναρξη της κουβέντας με τον γαλάζιο αγγελιοφόρο… Ο Τσίπρας δεν αντιδρά, προφανώς έχει ψυχολογήσει τον Μητσοτάκη ότι δεν θα σήκωνε το τηλέφωνο για να μοιραστεί την ιδέα του που αφορά την υπουργοποίηση ενός υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ… Κακά τα ψέματα. Παραμένει δύσκολο για το πολιτικό προσωπικό της χώρας να προβαίνει μεταξύ του σε τέτοιου είδους επικοινωνίες. Είναι έξω από την κουλτούρα του και το βασικότερο η συναίνεση προϋποθέτει την ύπαρξη ισχυρών ψυχικών αποθεμάτων από όλες τις πλευρές…
Ο Μητσοτάκης δεν έριξε την «μύτη» του να τηλεφωνήσει στον Τσίπρα όπως είχε θέσει ως προϋπόθεση ο ναύαρχος ! Αντιθέτως εν είδει τελεσιγράφου δευτερόλεπτα πριν την ανακοίνωση υπουργοποίησης του Β. Αποστολάκη, ο διευθυντής του πρωθυπουργικού γραφείου ενημέρωσε τον διευθυντή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η «μπάλα» τώρα στα πόδια του Αλέξη…
Η Κουμουνδούρου ως να είναι έτοιμη από καιρό εξαπολύει επίθεση στον Μητσοτάκη και κάνει λόγο περί νέας «αποστασίας» ! Επι της ουσίας χρησιμοποιεί την λέξη κλειδί «αποστάτης» που βαραίνει ιστορικά την πολιτική οικογένεια Μητσοτάκη και με τον τρόπο αυτό επιχειρεί να διεγείρει τα αντανακλαστικά και το συναίσθημα της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης.
Τα πρώτα πολιτικά «σκάγια» του ΣΥΡΙΖΑ παίρνουν και τον ναύαρχο ο οποίος αντιλαμβανόμενος την «πολιτική παγίδα» και αποτινάσσοντας την ρετσινιά του «αποστάτη» αντιδρά αμέσως καθώς δεν έχει τηρηθεί ο βασικός όρος που έθετε για την αποδοχή της πρότασης υπουργοποίησης του.
Βασική προϋπόθεση του Β Αποστολάκη για την υπουργοποίηση του ήταν να εμφανιστεί ως σύμβολο συναίνεσης και όχι ως κομματική μεταγραφή…
Ο ναύαρχος συνομιλεί με τον πρωθυπουργό και του ανακοινώνει ότι δεν θα παραστεί στην ορκωμοσία γιατί δεν θα μπορεί να λειτουργήσει ως υπουργός έχοντας απέναντι του τα κόμματα της ιδεολογικής του μήτρας, της κεντροαριστεράς. Στο Μέγαρο Μαξίμου γίνεται το “έλα να δεις”…
Είναι η πρώτη φορά που στον χώρο της κεντροαριστεράς ανακόπτεται προσπάθεια εμβολιασμού από τον δημοσκοπικά πανίσχυρο Κυριάκο Μητσοτάκη ο οποίος στα δυο πρώτα χρόνια διακυβέρνησης μπόρεσε άνετα και αδιαμαρτύρητα να αξιοποιήσει ένα σημαντικό μέρος εκσυγχρονιστών του Σημιτικού μπλοκ, όπως και το σύνολο των «δεξιών άκρων» του ΛΑΟΣ (για να θυμηθούμε τον Κώστα Καραμανλή).
Πλέον όποιος από τον χώρο της κεντροαριστεράς φλερτάρει με την κυβέρνηση Μητσοτάκη θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του ότι ενδεχομένως να βρεθεί αντιμέτωπος με την ρετσινιά του «αποστάτη» ! Και δεν εννοώ τα γνωστά παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που πλέον έχουν μπροστά τους ως παράδειγμα το σάλτο Χρυσοχοΐδη και την κατάληξη του… Αναφέρομαι σε εκείνους τους κεντροαριστερούς (όχι μόνο από το ΚΙΝΑΛ) που διατηρούν ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με το σημερινό Επιτελικό Κράτος και δρουν με συνωμοτικούς όρους εξ αιτίας του μένους που έχουν προσωπικά για τον Αλέξη Τσίπρα. Θεωρώ απίθανο να μην γνωρίζει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τις υπόγειες διαδρομές , τις συναντήσεις και τις συζητήσεις που γίνονται κάτω από τα πόδια του και στις όποιες ενδεχομένως να συμμετέχουν άσπονδοι φίλοι και σύντροφοι του…
Γι αυτό και έχω ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα:
– Φιάσκο ή φάρος για την μεγάλη Δημοκρατική παράταξη το «ΟΧΙ» Αποστολάκη;
Για την Δεξιά ήταν φιάσκο και για την Αριστερά φάρος….
Η προστασία του περιβάλλοντος και η αντιμετώπιση των ακραίων φαινομένων φυσικών καταστροφών που γεννάει η κλιματική αλλαγή σαφώς και απαιτούν εθνική συναίνεση, η οποία όμως δεν επιτυγχάνεται με μικροκομματικές κουτοπονηριές και εργαλεία του παρελθόντος.
(Ο Δήμος Βερύκιος είναι δημοσιογράφος)
