1.Χωρίς εθνικό σχέδιο απέναντι στη νεο-οθωμανική Τουρκία
Οι Έλληνες ηγέτες προ 40ετίας και πλέον, πολύ δε περισσότερο ο λεγόμενος «πνευματικός κόσμος» της χώρας, δεν είχαν δεδομένη την ανάδυση του νεο-οθωμανικού ρεύματος ως συνολικής πλατφόρμας ανάδειξης νέων δυνάμεων στη γείτονα Τουρκία που θα διατύπωναν και θα υλοποιούσαν με τη γνωστή τουρκική μεθοδικότητα (βήμα-βήμα) το σχέδιο της «Μεγάλης Πατρίδας». Δηλαδή τη στρατηγική πρόσκτησης νέου θαλάσσιου και χερσαίου χώρου από τα πέριξ της Τουρκίας κράτη, στα πλαίσια της εμφάνισης των νέων περιφερειακών δυνάμεων στον πολυπολικό πλέον κόσμο.
Οι σπουδαιότερες μάλιστα στην Ευρώπη δεξαμενές σκέψης θεώρησαν ως ανεπίτρεπτη αφέλεια τα όσα προφήτευε ο Χάντιγκτον στο περίφημο πόνημά του «Η σύγκρουση των πολιτισμών», αλλά και ο μεγάλος Έλληνας διανοητής Παναγιώτης Κονδύλης που είχε προ 30ετίας συλλάβει τις συναρτήσεις τού μέλλοντος, όπως διαμορφώνονται στον παρόντα χρόνο, κυρίως όσον αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και είχε διατυπώσει πολιτικό σχέδιο προληπτικών δράσεων.
Όλοι νόμιζαν ότι, μετά την καθοριστική σφραγίδα τής πολιτικής τού Κεμάλ Ατατούρκ, η άρχουσα τάξη της Τουρκίας θα ενσωματωνόταν -συν τω χρόνω- πλήρως στην ΕΕ.
Ουδείς βέβαια είχε προβλέψει ότι η παντοτινή -ανεξαρτήτως καιρού- φίλη και σύμμαχος της Τουρκίας Γερμανία (που σχεδίασε και πρωτοστάτησε άλλωστε με επιφανή στρατιωτικά της στελέχη στις γενοκτονίες και στην εκδίωξη των μειονοτήτων από το έδαφος της Τουρκίας) θα αναδεικνυόταν, κυρίως με την πολιτική της ΟΝΕ, σε κυρίαρχη χώρα της ΕΕ, από τις αποφάσεις της οποίας επηρεάζεται καθοριστικά η νέα πολιτική της γηραιάς ηπείρου.
Εξάλλου δεν είχαν καν υποψιαστεί ότι στην ενοποιημένη πλέον Γερμανία δεν είναι η κοινοτική αλληλεγγύη και η ισότιμη ανάπτυξη όλων που θα πρυτανεύσει αλλά, απεναντίας, θα αναδυθεί, ακόμη και στους σοβαρότερους ακαδημαϊκούς κύκλους, ένα ρεύμα ιστορικού αναθεωρητισμού, που προς το παρόν δεν διακηρύσσεται ρητά (αποκρύπτεται δηλαδή ως προς τη δογματική του διατύπωση), πλην όμως, εφαρμόζεται στις οικονομικές και διεθνείς σχέσεις ανεξαρτήτως αν αυτό βλάπτει τους εταίρους της ακόμη και στον λεγόμενο «στενό πυρήνα» της ΕΕ.
Είναι προφανές ότι αυτός ο ιστορικός αναθεωρητισμός εφαρμόζεται στις οικονομικές και διεθνείς σχέσεις χωρίς καμιά ουσιώδη παρέκκλιση. Για παράδειγμα, με την επιβολή των Μνημονίων στις χώρες τού Νότου, που διπλασίασαν το δημόσιο χρέος των κατ’ ιδίαν χωρών μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, απαλλοτριώθηκαν οι κυριότερες μονάδες τού οικονομικού (δημόσιου και ιδιωτικού) πλούτου και είτε με σχέσεις απόλυτης ιδιοποίησης είτε με σχέσεις μακροχρόνιας δέσμευσης (μίσθωσης) περιήλθαν στις αντίστοιχες δημόσιες ή ιδιωτικές γερμανικές, κυρίως, αλλά και άλλες επιχειρήσεις. Αυτό αφορά όλο το φάσμα της οικονομικής δραστηριότητας, ακόμη και τον τραπεζικό τομέα.
2.Ο βλαπτικός για την Ελλάδα διαχρονικός ρόλος της φιλότουρκης Γερμανίας
Ως προς την εξωτερική πολιτική, το διαχρονικό γερμανικό σχέδιο κατακερματισμού και ελέγχου των Βαλκανίων (ιδίως εναντίον των εθνών που αντιστάθηκαν στη γερμανική επικυριαρχία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) εφαρμόζεται απρόσκοπτα.
Οι Έλληνες λάβαμε γεύση αυτής της πολιτικής με τη Συνθήκη των Πρεσπών όπου η γερμανίδα καγκελάριος, με επιτόπιες επισκέψεις της και υποσχέσεις περί εσπευσμένης εισόδου στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, δελέασε τα υπό συγκρότηση κράτη και κρατίδια, αλλά και πίεσε ιστορικά έθνη όπως η Ελλάδα, να αποδεχθούν το γερμανικό σχέδιο μέχρι λεπτομέρειας. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να αναγνωρίσουμε «μακεδονική» εθνότητα και γλώσσα, όταν τώρα, ακόμη και ο «νατοϊκότερος» όλων πρωθυπουργός της Βουλγαρίας κ.Μπορίσοφ απειλεί με βέτο την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, εάν προηγουμένως δεν αναγνωριστεί ότι η γλώσσα τους είναι κατ’ουσίαν μια βουλγαρική διάλεκτος.
Εμείς όμως, καίτοι άμεσα ενδιαφερόμενοι, επιδείξαμε …ζήλο να απεμπολήσουμε αυτή την προφανή και αυταπόδεικτη δυνατότητα και όχι μόνο συμπεριλάβαμε στη Συνθήκη τελεσίδικη ρήτρα περί ΜΗ τροποποίησής της, αλλά ανεχτήκαμε να αναδειχθούν οι Αλβανοί συγκυβερνήτες τού κ.Ζάεφ ως συνδιαχειριστές ελληνικών συμβόλων και ιστορίας.
Η «εκλεκτική συγγένεια» τής σημερινής δημοκρατικής Γερμανίας με τις χώρες, τις δυνάμεις και τους πληθυσμούς που ήσαν φιλικές προς αυτήν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Ουκρανία, Κροατία, Τουρκία κ.ά.) είναι έκδηλη και σήμερα.
Η Ελλάδα βαυκαλίζεται ότι διαπραγματεύεται το «ελεύθερο» τμήμα τού χρέους, το 10-15% δηλαδή του συνολικού, με ιστορικά χαμηλά επιτόκια… Η Γερμανία όμως χρηματοδοτεί αλλά και παρέχει τεχνογνωσία στην Τουρκία για την «συμπαραγωγή» (πλην των άλλων οπλικών συστημάτων) υπερσύγχρονων υποβρυχίων προσαρμοσμένων στις ιδιορρυθμίες τού Αιγαίου Πελάγους και της Ανατολικής Μεσογείου ώστε ο διαχρονικός της φίλος να αντιμετωπίσει επιτυχώς κάθε δυνατότητα άμυνας τού εθνικού χώρου από το Ελληνικό Ναυτικό, με το οποίο είχε προ ετών η ίδια η Γερμανία συν-κατασκευάσει παρόμοια υποβρύχια που αρχικώς έγερναν αλλά μετά επισκευάστηκαν…
Αλλά και η «φραστικώς» φίλη Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες ακολουθούν στην πράξη το παράδειγμα της Γερμανίας συγκατασκευάζοντας με την Τουρκία οπλικά συστήματα ή διαπραγματευόμενες την πώληση υπερσύγχρονων όπλων όπως π.χ. η Γαλλία που έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν ότι θα πωλήσει στην Τουρκία αντιαεροπορικά συστήματα για την αντιμετώπιση, μεταξύ των άλλων, και των γαλλικών Rafale, τα οποία θα πωλήσει στην Ελλάδα!!
Έτσι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα θέατρο του παραλόγου όπου ούτε η ΕΕ υπό την ηγεμονία της Γερμανίας, αλλά ούτε και τα αμυντικώς αυτόνομα κράτη της, να μπορούν ή να θέλουν να απαντήσουν στο διαρκώς επαναλαμβανόμενο νεο-οθωμανικό δόγμα «όπου υπήρχε οθωμανική αυτοκρατορία, έχουμε ιστορικό συμφέρον και καθήκον να επεμβαίνουμε».
Αυτή είναι η οντολογική πραγμάτωση του ιστορικού ζωτικού χώρου που καταργεί τα ιστορικά γεγονότα αλλά και το Διεθνές Δίκαιο, όπως για άλλη μια φορά γίνεται στις μέρες μας με την αυθαίρετη επέκταση του θαλάσσιου χώρου έρευνας και διάσωσης έως τη μέση σχεδόν του Αιγαίου Πελάγους, που στην πράξη σημαίνει ότι περικυκλώνονται από τους πλόες των Τούρκων πολλά μικρά και μεγάλα ελληνικά νησιά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
3.Η ήττα τού βρυξελληνικού (πολιτικού-επιστημονικού) ρεύματος
Μετά από αυτή την έκδηλη αμηχανία τού βρυξελληνικού ρεύματος, που παρακολουθεί άπραγο αλλά και απτόητο τη διαρκή και ανεμπόδιστη επεκτατικότητα της Τουρκίας…, οι περισσότερο οπορτουνιστές εκπρόσωποί του αναβίωσαν και πάλι τη θεωρία τής καταστροφής τής Τουρκίας και του Ερντογάν που δήθεν ήδη επί θύραις με συνακόλουθο τον κατακερματισμό της.
Οι σοβαρότεροι από αυτούς, συνειδητοποιώντας ότι καταρρέει όλο το μεταπολιτευτικό επιχείρημα της ελληνικής άρχουσας πολιτικής τάξης και ότι η Ευρώπη θα επαναρτιώσει την Κύπρο και θα θωρακίσει και τα ελληνικά σύνορα, επιχειρούν σήμερα να προβάλλουν, μπρος στην αμήχανη και παθητική ελληνική κοινή γνώμη, το εξής ακλόνητο (κατά την άποψή τους) επιχείρημα: «Δεν μπορεί η Γερμανία να συνεχίζει να στηρίζει με κάθε τρόπο την Τουρκία και να την προμηθεύει με τα πλεονάσματά της, που είναι ταυτόχρονα ελλείμματα του Νότου, με οπλικά συστήματα και να της παρέχει κάθε βοήθεια στην παραγωγική διαδικασία… Ήρθε πλέον ο καιρός που θα επιλέξει εν τέλει τα μεγαλύτερα συμφέροντά της που βρίσκονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι επομένως θα πάρει το μέρος της Ελλάδας. Γιατί διαφορετικά, θα επέλθει το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης…».
Μερικοί μάλιστα προχωρούν ακόμη περισσότερο και λένε ότι αν δεν συμβεί αυτό, τότε μαζί με την ΕΕ (από την οποία αντλεί τόσα οφέλη) θα καταρρεύσει και η Γερμανία!
Επιτέλους το βρυξελληνικό ρεύμα αποκαλύπτει το πραγματικό του περιεχόμενο, ότι δηλαδή πρόκειται περί μιας ιδεολογικής κατασκευής που υπάρχει μόνο στις ονειρώξεις τού ελληνικού τμήματος της Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής.
4.Το πολιτικό προσωπικό που χρεοκόπησε τη χώρα, δεν έχει κύρος και δύναμη να υπερβεί την κρίση
Το παραπάνω θεώρημα αυτοδιαψεύδεται καθημερινά ως πολιτική πλατφόρμα και δεν έχει πλέον καμιά δυνατότητα ιδεολογικής κηδεμονίας.
Η Γερμανία, οι δημόσιες επιχειρήσεις της -είτε πρόκειται για ομοσπονδιακά οικονομικά συστήματα είτε για τοπικά (των κατ’ιδίαν δηλαδή κρατιδίων)- έχουν εξαγοράσει υποχρεωτικώς με τις ρήτρες των Μνημονίων (που υπερισχύουν έναντι κάθε άλλης ρύθμισης) τις κυριότερες οικονομικές δραστηριότητες της διαχρονικής ελληνικής παραγωγικής διαδικασίας. Είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατον, ακόμη και σε μια νέα κοσμογονία, να επανέλθουν στην ιδιοκτησία και τη διαχείριση του ελληνικού λαού.
Επομένως, όχι μόνο μέσω του υπέρογκου δημόσιου χρέους αλλά και μέσω της αλλοτρίωσης κάθε σημαντικής παραγωγικής δραστηριότητας, είναι αδύνατον, με το ισχύον θεσμικό κοινοτικό πλαίσιο, να ασκηθεί, από οποιαδήποτε κυβέρνηση, η πολιτική επανάκτησης της οικονομικής και θεσμικής κυριαρχίας.
Τα κράτη-μέλη της ΕΕ, που έχουν αυτοκρατορικό ή αποικιοκρατικό παρελθόν, δεν αποχωρίζονται -όπως δείχνει η σύγχρονη πραγματικότητα- το φαντασιακό τους στις διεθνείς και οικονομικές σχέσεις, ανεξαρτήτως ενωσιακών δεσμών που όλο και περισσότερο μεταβάλλονται από μέθοδοι σύγκλισης σε μηχανισμούς απόκλισης και επικυριαρχίας.
Ο βρυξελληνισμός έχει οικοδομήσει είδωλα και αντι-ιστορικές παρωπίδες και δεν βλέπει ότι όλες οι μεγάλες χώρες έχουν αποδεχθεί, ως υποκατάστατο τής δήθεν ισοτιμίας, την επανιεράρχηση που επιβάλλει η λογική της ιστορίας και της ανάδυσης των νέων περιφερειακών δυνάμεων σε έναν νέο πολυπολικό κόσμο.
Είναι καιρός πλέον να διακρίνουμε μεταξύ ευρωπαϊσμού και του αντιθέτου του, του βρυξελληνισμού. Και αν ο βρυξελληνισμός έχει ακόμη αποθέματα ψευδοπροσδοκιών, είναι βέβαιο ότι αυτά εξαντλούνται και σε λίγο θα φανεί στα μάτια των περισσότερων Ελλήνων όπως ακριβώς είναι: Μια πλατφόρμα απομείωσης της πατρίδας χάριν μιας φαντασιακής συστημικής ευρωπαϊκής …ευπρέπειας, μία ακόμη μέθοδος περαιτέρω συρρίκνωσης τής ήδη πολλαπλώς ακρωτηριασμένης Ελλάδας.
Πολλοί θα αναρωτιούνται σήμερα πώς η γεωοικονομική στρατηγική της Κύπρου και της Ελλάδας επιδείνωσε ακόμη περισσότερο το Κυπριακό και ενθάρρυνε την Τουρκία να επανοικειοποιηθεί το διαμάντι της Κύπρου, την Αμμόχωστο, παρά τις ρητές χρόνιες απαγορεύσεις των Ηνωμένων Εθνών.
Δεν είναι καιρός ένας ιστορικός λαός, σαν τον ελληνικό, να κοιτάξει και πάλι κατάματα την Ιστορία;
(Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι Καθηγητής Εργατικού Δικαίου-Πρόεδρος ΕΝΥΠΕΚΚ)
