Η Γερμανική Προεδρία ξεκίνησε την 1η Ιουλίου με μια υπερφιλόδοξη Ατζέντα: Συμφωνία για τις σχέσεις Ηνωμένου Βασιλείου και Ε.Ε μετά το Brexit , αλλαγή γραμμής πλεύσης απέναντι στην Τουρκία μέσα από την προοπτική μιας Ειδικής Σχέσης και προώθηση της ενταξιακής πορείας προς την Ε.Ε των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων.
Τέλος το Βερολίνο φαινόταν αποφασισμένο να επιδιώξει μια ταυτόχρονη επανεξισορόπηση των σχέσεων της Ε.Ε με τις ΗΠΑ και την Ρωσία.
Στα μέσα της Εξάμηνης Προεδρίας ο απολογισμός είναι μέχρι τώρα πενιχρός με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα την διαχείριση του Brexit και τις σχέσεις με την Τουρκία.
Στο Λονδίνο ο Τζόνσον γνωρίζει ότι στο Βερολίνο φοβούνται το κόστος ενός σκληρού Βrexit περισσότερο από ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο συνδυασμός του κόστους της Πανδημίας με εμπορικές κυρώσεις από την Ουάσιγκτον και με τις επιπτώσεις ενός ασύντακτου Brexit είναι ένα αποκαλυπτικό σενάριο για την Γερμανία.
Με άλλα λόγια η διαπραγματευτική υπεροχή του Τζόνσον προς την Ε.Ε είναι δεδομένη με το σενάριο μιας μετωπικής σύγκρουσης αδιανόητο για την Μέρκελ.
Οι ίδιοι δυσμενείς για το Βερολίνο συσχετισμοί ισχύουν στην διμερή σχέση με την Άγκυρα : Η Τουρκία είναι σημαντικός εμπορικός εταίρος και επενδυτικός προορισμός για την Γερμανία, σημαντικός πελάτης των αμυντικών βιομηχανιών και ταυτόχρονα εγγυητής-υπεργολάβος της διαχείρισης των προσφυγικών ροών.
Στο παραπάνω σκηνικό δεν υπάρχει μαστίγιο αλλά μόνο καρότο, με τον κατευνασμό του Ερντογάν να είναι μονόδρομος για την Μέρκελ της οποίας η παρεμβατική-μεσολαβητική εμβέλεια περιορίζεται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και δεν καλύπτει τα πολλά μέτωπα εμπλοκής της Άγκυρας από τον Καύκασο μέχρι την Λιβύη.
Τα παραπάνω εξηγούν γιατί ο Ερντογάν προχώρησε σε παλινδρόμηση στην ένταση με την Ελλάδα αδιαφορώντας για την όποια προσχηματική-επικοινωνιακή η και ουσιαστική δυσαρέσκεια της προεδρεύουσας και διαμεσολαβούσας Γερμανίας.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)
