Παρούσα καθοριστικά στο πεδίο της μάχης στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, απούσα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όπου στο πλαίσιο της Ομάδας του Μινσκ ΗΠΑ και Γαλλία στηρίζουν την μεσολαβητική προσπάθεια της Ρωσίας μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν.
Στόχος του Ερντογάν δεν είναι γενικά και αόριστα να διασφαλίσει την συμμετοχή της Τουρκίας στην Ομάδα του Μινσκ αλλά να αναδειχθεί η Άγκυρα δίπλα στην Μόσχα ως εγγυητής μιας νέας εκεχειρίας αλλά και συνδιαιτητής στην αναζήτηση πολιτικής λύσης για το Ναγκόρνο- Καραμπάχ.
Έτσι μπορούμε να ερμηνεύσουμε την σκλήρυνση του Αζέρου Προέδρου Αλίεφ που τορπίλισε την εκεχειρία που είχε επιβάλλει η Μόσχα στις αντίπαλες πλευρές αλλά και διαμήνυσε ότι δεν δέχεται την παρουσία ειρηνευτικής δύναμης που θα αποτελείται αποκλειστικά από Ρώσους κυανόκρανους.
Με άλλα λόγια Ερντογάν και Αλίεφ διεκδικούν για την Τουρκία ρόλο και παρουσία στο Αζερμπαιτζάν ανάλογο με αυτόν της παρουσίας της Ρωσίας στην Αρμενία.
Πρόκειται προφανώς για στόχους που καταπατούν την κόκκινη γραμμή της Μόσχας που δεν δέχεται παρεμβάσεις τρίτων στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ , μια περιοχή που η Ρωσική Διπλωματία αποκαλεί «Πρόσω Εξωτερικό».
Προφανώς ο Ερντογάν που πυροδότησε την ανάφλεξη στον Καύκασο και τερμάτισε μια ούτως η άλλως εύθραυστη εκεχειρία έχει ευρύτερους στόχους που δεν περιορίζονται στο Καραμπάχ.
Στόχος του είναι να διασφαλίσει για την Άγκυρα θέση στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης για τις ισορροπίες της επόμενης μέρας στην Συρία και στην Λιβύη.
Έτσι αναζητεί μεγαλύτερο περιθώριο ελιγμών από την Μόσχα με την άδεια και την σιωπηρή ανοχή της οποίας διασφάλισε την παρουσία τουρκικών και συμμαχικών δυνάμεων στην Συρία και στη Λιβύη.
