Εχουν περάσει δυο χρόνια από τότε που υπέστην ανελέητο bullying για το άρθρο «οι αντιΣΥΡΙΖΑ φίλοι μου» στην ιστοσελίδα σας. Στοχοποιήθηκα με τη γνωστή μέθοδο της «δολοφονίας χαρακτήρα» και δεν μπόρεσα να αντιδράσω με οποιονδήποτε τρόπο λόγω εκδήλωσης προβλήματος υγείας.
Εσείς, όμως, παρακολουθούσατε εντελώς απαθείς τις συκοφαντικές επιθέσεις που δεχόμουν, μεταξύ άλλων, από αρθρογράφους σας.
Ο εφιάλτης κράτησε αρκετές μέρες, δεν θυμάμαι καν πόσες, και δεν υπήρξε η παραμικρή ένδειξη στήριξης από μέρους σας.
Ετσι, όταν διάβασα το κείμενό σας με το οποίο διακηρύξατε «Δεν θα επιτρέψουμε το φασιστικό μπούλινγκ εναντίον κανενός» , ξαφνιάστηκα. Γράψατε ένα πύρινο άρθρο για να στηρίξετε τον Α. Δαρζέντα και πήρατε ευθέως θέση ότι το επίμαχο άρθρο του δεν είναι ρατσιστικό κατακεραυνώνοντας όσους τους επιτέθηκαν με «ταμπέλες, ύβρεις, συκοφαντίες, στοχοποίηση».
Δηλώσατε μάλιστα ότι η AV είναι μια «δημοκρατική και προοδευτική εφημερίδα (…) μαχητική στην υποστήριξη μιας ανοιχτής κοινωνίας, στην υποστήριξη των δικαιωμάτων όσων αδικούνται, στην υποστήριξη της ελευθερίας και της δημοκρατίας, ακριβώς επειδή είναι ανοιχτή και μπορεί να συζητάει ελεύθερα όλες τις απόψεις. Εκτός από τις απόψεις του ολοκληρωτισμού».
Εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν ισχύουν αυτά, τουλάχιστον όχι πάντα. Υπερασπίζεστε «την ελευθερία του λόγου, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη ζωή χωρίς μίσος και διακρίσεις» αρκεί να πληρούνται ορισμένες άρρητες προϋποθέσεις.
Εχω βιωματική επώδυνη εμπειρία. Με αφήσατε στα σκυλιά να με κατασπαράξουν χωρίς καν να ενδιαφερθείτε αν αντέχω. Κανείς σας ποτέ δεν εξέφρασε την αλληλεγγύη του ή έστω την απαρέσκειά του για το μισαλλόδοξο λόγο δικών σας ανθρώπων που με κανιβάλιζαν.
Γιατί, άραγε, δυο μέτρα και δυο σταθμά; Γιατί βγαίνετε μπροστά για τον Δαρζέντα και συσκοτίσατε τη δική μου ανθρωποφαγία;
Μήπως αυτό συνδέεται με την μικροκουλτούρα του ακραίου κέντρου κατά την οποία είναι αδιαπραγμάτευτος ο σεβασμός στην άποψη αρκεί να είναι δεξιά, κρυφοδεξιά ή καλυμένη ακροδεξιά, εν πάσει περιπτώσει να μην αντιμάχεται τα προτάγματα της σημερινής εξουσίας;
Πριν από λίγους μήνες δεν δεχθήκατε να δημοσιεύσετε το κείμενο που έστειλα ως αποχαιρετιστήριο, γιατί αισθάνθηκα ότι δεν μπορώ άλλο να μετέχω στον τοξικό σας χώρο, μετά από νέο γύρο επιθέσεων σε βάρος μου, χαμηλότερης έντασης γιατί ήταν και μικρότερο το διακύβευμα, πάλι με πρωταγωνιστές δικούς σας αρθρογράφους. Αφορμή ήταν η κριτική μου στην απαγόρευση του κολυμπιού κατά την καραντίνα που κρίθηκε ως ασεβής απέναντι στην θεόσταλτη κυβέρνηση (η οποία, τελικά, πήρε πίσω την απαγόρευση αλλά αυτό είναι πάντα το πρόβλημα των γενίτσαρων, ότι βγαίνουν πιο μπροστά απ όσο θέλει το αφεντικό).
«Μας εμπλέκεις σε μια διαμάχη που δεν την καταλαβαίνουμε και δεν μας αφορά» μου είπε ο «συνάδελφος» από την AV για να εξηγήσει το «κόψιμο» του άρθρου μου – κι αυτό επειδή ρώτησα, μόνοι σας δεν κρίνατε σκόπιμο να μου δώσετε καμία εξήγηση.
Εχω δουλέψει για χρόνια στον «Ελεύθερο Τύπο» και στην Free Sunday, σε ΜΜΕ δηλαδή που κινούνται ιδεολογικά πολύ μακριά από το δικό μου αξιακό κόσμο και ποτέ κανείς από τους «πάνω» δεν μου «έκοψε» κείμενο και δεν με άφησε απροστάτευτη όταν πολιτικοί ζητούσαν την απομάκρυνσή μου.
Η πρώτη μου φορά ήταν στην Athens Voice. Χωρίς δράματα. Μειλίχια και με στυλ. Γιατί το τέρας δεν είναι πάντα άσχημο. Μπορεί να έχει γοητεία και να χαμογελά. Στο τέλος θα σε φάει αλλά μέχρι να το καταλάβεις θα περάσει καιρός και, όταν συμβεί, θα είναι πολύ βίαιο.
