Ο Σατανάς δεν έχει φύλο.
Αντώνης Φωστιέρης, Ο Σατανάς δεν έχει φύλο
Ποιος άραγε πρέπει να θεωρείται ότι είναι ‘δεξιός’ μέσα στους κόλπους της Αριστεράς;
Αυτός ο προβληματισμός έχει βαθιές και τραυματικές ρίζες στην πορεία της Αριστεράς [σ’όλο το ιστορικό της βάθος και σ’όλο της το φάσμα].
Οι αποκληθέντες ‘ρεβιζιονιστές ή ρεφορμιστές’ σε κάθε εκδοχή τους ή ακόμα και ‘οι εχθροί/προδότες του λαού’[καλύτερα: της ηγετικής ‘γραμμής’] για χρόνια στιγματίζονταν και περιθωριοποιούνταν, συνήθως για λόγους συγκυριακών σκοπιμοτήτων.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν σήμερα μπορεί- σε μία ευρωπαϊκή, δημοκρατική, πολυπολιτισμική, ανοικτή και ανεκτική χώρα[ως προς τις ιδέες και τις διαφορές]-να ‘νομιμοποιούνται’ από κάποιους τέτοιες κατα-στάσεις.
Η απάντηση σε θεωρητικό πολιτικό επίπεδο είναι : και βέβαια ΟΧΙ.
Στην κομματική όμως νομενκλατούρα το ζήτημα της αμφισβήτησης παίρνει άλλη εικονοκλαστική μορφή.
Έστω. Αναρωτιέμαι παραταύτα ως προς το αν ο χαρακτηρισμός κάποιου σαν ‘δεξιόφρονα’ σε μία πλουραλιστική, πολυφωνική, δυναμική Αριστερά έχει σταθερά κριτήρια [για τα κίνητρά του ή το προφίλ του];
Π.χ:
-προδίδεται από τον τρόπο ζωής του; Μα τότε υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα ‘αριστερών’ που ζουν σαν δεξιοί και βάλε
-προδίδεται από τις θέσεις του; Μα πολλοί παραμένουν πιστοί και αμετακίνητοι στις αξίες της Αριστεράς αλλά καταγγέλλονται απλά και μόνο γιατί άλλαξε άποψη το Ιερατείο
-προδίδεται από τις σχέσεις του; Μα τότε, καθώς αρκετοί προέρχονται από την αστική τάξη, πρέπει να τους απαγορευόταν εξαρχής να γίνουν μέλη του γνήσια[sic] προλεταριακού κόμματος
-προδίδεται από τις δι-αφωνίες του στις αποφάσεις του εκάστοτε Αρχηγού; Μα τότε δεν αξιολογείται στη βάση του Αριστερός/Δεξιός αλλά στη βάση του Υπάκουος/Ανυπάκουος.
Η Αριστερά πολλάκις θυμίζει χώρο κατόπτρων, όπου οι αντικατοπτρισμοί τυφλώνουν πρώτ’ απ΄ όλους τους καθοδηγητές.Η σαγήνη της μόνιμης ηγεσίας και της νόμιμης[;] εκτροπής, στο όνομα της ‘στρατηγικής’, τους κάνει να βλέπουν αλλιώς τα πρόσωπά τους και τα πεπραγμένα τους.
Εθνικολαϊκισμοί και αριστεροαυριανισμοί, αγιοποιήσεις των ημετέρων και δαιμονοποιήσεις των ετέρων, πανδημική αντίληψη του πολέμου, δογματική προσέγγιση της αλήθειας, καθεστωτικές αντιλήψεις και πρακτικές, ’επαναστατική εργασιοθεραπεία’ για τα μέλη, θολώνουν τις αυτο-εικόνες τους. Ποντίκια που βρυχώνται εκλαμβάνουν τους εαυτούς τους σαν ελέφαντες που επελαύνουν.
Δεν γνωρίζω πώς ορισμένοι ορίζουν το οντολογικό παρελθόν της Αριστεράς αλλά θέλω να πιστεύω ότι σ’αυτό δεν περιλαμβάνονται εσωτερικοί εμφύλιοι, δολοφονίες χαρακτήρων και συνεχή πισώπλατα μαχαιρώματα.
Θέλω να ελπίζω…
ΥΓ. «Γιατί ν’αλλάξεις τον κόσμο; Θες να τον κάνεις σαν τα μούτρα σου;” [Άγις Μπράτσος, Επάμεροι-147 χαϊκού]
(Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής εγκληματολογίας, πρώην υπουργός)
