Napule è mille culture. Napule è mille paure
Napule è a voce de’ creature, che saglie chianu chianu
E tu sai ca’ non si sulo
Napule è nu sole amaro. Napule è addore e’ mare
Napule è na’ carta sporca e nisciuno se ne importa
E ognuno aspetta a’ sciorta.
Napule è na’ camminata, int’e viche miezo all’ate
Η Νάπολη είναι χίλια χρώματα. Η Νάπολη είναι χίλιοι φόβοι.
Η Νάπολη είναι η φωνή ενός παιδιού που δυναμώνει σιγά σιγά.
Κι εσύ ξέρεις ότι εδώ δεν είσαι μόνος.
Η Νάπολη είναι ένας πικρός ήλιος. Η Νάπολη είναι η μυρωδιά της θάλασσας.
Η Νάπολη είναι ένα βρώμικο πεταμένο χαρτί, για το οποίο κανένας δε νοιάζεται.
Καθένας περιμένει τη μοίρα του.
Η Νάπολη είναι μία βόλτα, ανάμεσα στα σοκάκια.
Ο Ναπολιτάνος τραγουδοποιός Πίνο Ντανιέλε περιγράφει την πόλη του, με ειλικρίνεια, τρυφερότητα και, φυσικά, αγάπη. Στον πρόσφατο προημιτελικό με τη Μίλαν, οι οπαδοί της Νάπολι θέλησαν να ξορκίσουν τους φόβους τους και παράφρασαν το στίχο του Πίνο Ντανιέλε: «Η Νάπολη είναι χίλια χρώματα. Η Νάπολι δεν έχει κανένα φόβο».
Περισσότερο από καθετί άλλο, η Νάπολη είναι ένας πικρός ήλιος. Ήλιος ζεστός, που σε ζεσταίνει και σου δίνει ζωή, αλλά πικρός. Πικρός για τη φτώχεια, πικρός για το φόβο, πικρός για την εγκατάλειψη από ένα Κράτος, που ενδιαφέρθηκε για τον αναπτυγμένο Βορρά και άφησε το Νότο στην τύχη του.
Για να το λέει ένας αληθινός ναπολιτάνος, αληθινός στην καταγωγή, αλλά κυρίως στην ψυχή, όπως είναι ο Πίνο Ντανιέλε, κάτι θα ξέρει.
Υπάρχει όμως, και το ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο που είναι γιορτή. Γιορτή, που διώχνει το φόβο και κάνει τον ήλιο να μην είναι πικρός. Και η μεγάλη γιορτή, για την κατάκτηση του τρίτου Πρωταθλήματος στην Ιστορία της Νάπολι είναι γεγονός.
Εμπειρία ζωής
Ένα ταξίδι στην Κεντρική και τη Βόρεια Ιταλία, με τα πλακόστρωτα, τα φωτισμένα κτίρια και τα ποτάμια είναι πάντοτε επιθυμητό. Αυτές, όμως τις ημέρες, εκείνο που θα συνιστούσε μία πραγματική εμπειρία ζωής, θα ήταν ένα ταξίδι στη Νάπολη. Στα στενά σοκάκια, εκεί που συνήθως απλώνουν τα ρούχα, σε σχοινιά από το ένα παράθυρο στο απέναντι, τις τελευταίες ημέρες έχουν κρεμάσει μεγάλες γαλάζιες σημαίες, στα χρώματα της ομάδας – πρωταθλήτριας Ιταλίας για το 2023.
Εκεί που ο επισκέπτης συναντά σκουπίδια, όπως λέει και ο Πίνο Ντανιέλε, σήμερα υπάρχουν ομοιώματα των ποδοσφαιριστών και του προπονητή της ομάδας. Εκεί που τα παιδιά τρέχουν φωνάζοντας, σήμερα, πανηγυρίζουν οι Ναπολιτάνοι από χαρά. Τη θέση της κίνησης και της φασαρίας των αυτοκινήτων, του άγχους για να πάει κανείς στη δουλειά του, πήρε ο θόρυβος των κλάξον των «Cinquecento», με ζωγραφισμένο το «Scudetto», με τον αριθμό 3, όσα και τα πρωταθλήματα της ομάδας. Η μοιρολατρία και οι προλήψεις του παραδοσιακού ιταλικού Νότου, αντικαταστάθηκαν από ένα και μοναδικό «κισμέτ» ή «destino», όπως λέγεται στα Ιταλικά: τη στέψη της νέας Πρωταθλήτριας Ιταλίας.
Είναι γεγονός: Το ποδόσφαιρο δεν είναι ικανό να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων. Δεν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα τους. Είναι, όμως, μία αφορμή να τους θυμίσει, ότι όλα είναι δυνατά. Ο ιταλικός Νότος δε θα φτάσει ποτέ τον πλούτο και την οργάνωση του ιταλικού Βορρά. Μπορεί όμως, η Νάπολι να νικήσει τη Γιουβέντους, τη Μίλαν ή την Ίντερ. Μπορεί ο αδύνατος να ξεπεράσει τον πιο δυνατό και τον πιο πλούσιο και να κερδίσει το Πρωτάθλημα.
Οι Ναπολιτάνοι το ξέρουν αυτό. Το έχουν ζήσει ήδη δύο φορές. Το 1987 και το 1990, η ομάδα τους αναδείχθηκε Πρωταθλήτρια Ιταλίας. Τότε, όμως, είχαν με το μέρος τους τον «Θεό», Μαραντόνα. Και όταν έχεις μαζί σου το «Θεό», τα θαύματα είναι πιο πιθανά. Γι’ αυτό, άλλωστε, τον λάτρεψαν και τον λατρεύουν ακόμα. Γιατί, εκείνος, ο Ντιέγκο, τους έβγαλε από την απαξία και το περιθώριο και τους έφερε στην κορυφή. Εκείνος δε νίκησε απλώς τους πλούσιους Βόρειους. Τους ταπείνωσε…
Ο Βεζούβιος και το τσόκαρο
Ο Ιταλικός ποδοσφαιρικός Βορράς, στα μέσα και τα τέλη της δεκαετίας του ’80, εκτός από τις παραδοσιακές δυνάμεις, είχε και μία άλλη μεγάλη ομάδα: Την «Ελλάς Βερόνα». Το 1985, οι «Σκαλίτζερι» είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα και ο ποδοσφαιρικός ανταγωνισμός με τους Ναπολιτάνους ήταν έντονος. Σε κάθε παιχνίδι δεν έβγαινε μόνο η ποδοσφαιρική αντιπαλότητα. Πολλές φορές έβγαινε ρατσισμός και μίσος. Σε έναν αγώνα που έγινε στην πόλη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, οι Βερονέζοι υποδέχθηκαν τους Ναπολιτάνους με ένα τεράστιο πανό που έγραφε: «Βεζούβιε, κανόνισέ τους!».
Στο δεύτερο γύρο, στη Νάπολη, οι «Παρτενοπέι» πάτησαν τον… κάλο των αντιπάλων τους. Προσέβαλαν την αγαπημένη…ανιψιά τους, την Ιουλιέτα. Ανταπέδωσαν με ένα πανό που έγραφε: «Η Ιουλιέτα είναι ένα τσόκαρο!». Θα πει κανείς ότι πρόκειται για τα πειράγματα των γηπέδων. Ήταν όμως, κάτι παραπάνω. Αρκεί να κάνει κάποιος, ακόμα και σήμερα μία βόλτα, στους πεζόδρομους της Βερόνα και μία στα σοκάκια της Νάπολης, για να καταλάβει τη διαφορά της ποιότητας ζωής, της αισθητικής και των χαρακτήρων.
Δεν πρόκειται για προκαταλήψεις και κοινούς τόπους. Είναι διαφορετικό να ζεις σε μία πλούσια πόλη, όπου όλα είναι τακτοποιημένα, όπου το Κράτος είναι συνεπές, οι παροχές και οι υπηρεσίες του δεδομένες και εντελώς διαφορετικό να βιώνεις στην καθημερινότητά σου τα αποτελέσματα της απουσίας του Κράτους (ο πιο ακριβής όρος είναι «εγκατάλειψη), με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Το μεγάλο δίλημμα: Η Πατρίδα ή η Ομάδα
Το ποδόσφαιρο, είναι μία από τις λίγες ευκαιρίες που σου δίνει η ζωή, για να πάρεις τη… ρεβάνς. Σε πολλές χώρες του Κόσμου (η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση), πολίτες που αισθάνονται β’ κατηγορίας αναζητούν εκδίκηση μέσα από αυτό. Η νίκη της ομάδας είναι μία απάντηση στο κατεστημένο. Οι οπαδοί της Νάπολι δεν αποτελούν εξαίρεση.
Αντιθέτως… Θα έλεγε κανείς, ότι δεν υπάρχουν άλλοι οπαδοί στον Κόσμο, που να τους έχει τεθεί τόσο έντονα το δίλημμα της επιλογής ανάμεσα στην αγάπη για την Πατρίδα και την λατρεία για την Ομάδα. Έτσι τα είχε φέρει η μοίρα, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας, το 1990, όταν στον ημιτελικό, η Ιταλία έπεσε πάνω στην Αργεντινή του Μαραντόνα. Η πόλη μοιράστηκε στα δύο. Από τη μία μεριά ήταν η Εθνική Ιταλίας, «η Πατρίδα», που με πρόκριση θα πήγαινε στον τελικό με σκοπό να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Από την άλλη υπήρχε ο Μαραντόνα, «η Ομάδα», με την Αργεντινή του. Οι Ναπολιτάνοι διχάστηκαν. «Ντιέγκο σε αγαπάμε, αλλά η Ιταλία είναι η πατρίδα μας», έλεγαν οι μισοί. «Τώρα μας θυμήθηκε η Ιταλία;» απαντούσαν οι άλλοι μισοί.
Ο ίδιος ο Μαραντόνα δεν έμεινε έξω από τη διαμάχη… «Δε μου αρέσει το γεγονός ότι τώρα, όλοι ζητάνε από τους Ναπολιτάνους να γίνουν Ιταλοί και να υποστηρίξουν την εθνική ομάδα τους. Η Νάπολη πάντα υπήρξε περιθωριοποιημένη από την υπόλοιπη Ιταλία. Είναι η πόλη που υποφέρει περισσότερο από τον πιο άδικο ρατσισμό», είχε πει. Πολλοί τον θεώρησαν προβοκάτορα. Η άποψή του όμως, δεν απείχε πολύ από την αλήθεια.
Το φετινό θαύμα
Η φετινή κατάκτηση του Πρωταθλήματος είναι ένα μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα. Όχι γιατί δεν υπάρχουν στο ρόστερ της Νάπολι παίκτες με ταλέντο, αλλά και ένας σπουδαίος προπονητής, όπως ο Λουτσιάνο Σπαλέτι. Το θαύμα έγκειται όμως, ότι ο φετινός θρίαμβος δικαίωσε την επιμονή του Προέδρου της ομάδας, Ντε Λαουρέντις, να μη βάζει λεφτά από την τσέπη του και να μην προσφεύγει σε δανεισμό, για να χτίσει την ομάδα του. Με πολύ επιτυχημένο σκάουτινγκ, έφερε στην ομάδα άγνωστους ποδοσφαιριστές, που στην πορεία αποδείχθηκαν καθοριστικοί. Πρώτος απ΄ όλους, ο Γεωργιανός Χβίτσα Κβαρτσχέλια, που αποκτήθηκε από τη Δυναμό Βατούμι με 11,5 εκ. Ευρώ. Η σημερινή αξία του στην αγορά φτάνει τα 100 εκ. Ευρώ.
Το περασμένο καλοκαίρι δαπανήθηκαν 94 εκ. Ευρώ για να αποκτηθούν νέοι παίκτες. Ωστόσο, η Νάπολι έβαλε στα ταμεία της 72 εκ. Ευρώ, από την πώληση παικτών και την εκκαθάριση που έγινε στο ρόστερ της. Τα έσοδα του Τσάμπιονς Λιγκ, τα τηλεοπτικά δικαιώματα και οι χορηγοί, αλλά και από η μείωση κατά 25-30% στις αμοιβές των ποδοσφαιριστών όχι απλώς κάλυψαν την οικονομική διαφορά, αλλά απέφεραν και κέρδη. Το σημερινό ρόστερ της ομάδας αποτιμάται συνολικά στα 650 εκ. Ευρώ. Και μόνο αυτό αρκεί για να καταλάβει κανείς την αξία της επιτυχίας.
Ο Ντε Λαουρέντις έχει γίνει αποδέκτης σκληρής κριτικής και της παροιμιώδους ναπολιτάνικης γκρίνιας. Απέδειξε, όμως, ότι στην Ιταλία, μπορεί κάποιος να κερδίσει τίτλους, χωρίς να ξοδεύει. Είναι αλήθεια ότι στη Νάπολη, όπως και στην υπόλοιπη Ιταλία, οι υφιστάμενες υποδομές δεν επιτρέπουν σε μία ποδοσφαιρική εταιρεία να αποκομίζει κέρδη από όλες τις πτυχές του αθλητικού μάρκετινγκ. Οι περισσότερες ιταλικές ομάδες εμφανίζουν αρνητικούς ισολογισμούς ή είναι υποχρεωμένες να υιοθετήσουν πολιτικές λιτότητας, που δεν αποφέρουν νικηφόρα αποτελέσματα. Γι’ αυτό, η φετινή επιτυχία της Νάπολι έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία. Νίκησε τις παραδοσιακές δυνάμεις του Campionato, χωρίς να χρειαστεί να μπουν χρήματα από την τσέπη του Προέδρου. Πρόκειται για ένα μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα.
«Ricomincio da tre»
Από το πάρτι που ξεκίνησε το βράδυ της Πέμπτης, όταν και μαθηματικά οριστικοποιήθηκε η κατάκτηση του Πρωταθλήματος λείπουν πολλοί. Αλλά, για όσους αγαπούν την Ιταλία και ειδικά αυτή την υπέροχη πόλη, θα συμφωνήσουν ότι εκείνος που θα λείψει περισσότερο από όλους, είναι ο Μεγάλος αδικοχαμένος Μάσιμο Τροΐζι, γνωστός, για την ταινία – ποίημα «il Postino». Εκείνος που, (κοίτα σύμπτωση!) τις ημέρες που η Νάπολι κατακτούσε το δεύτερο πρωτάθλημά της Ιστορίας της, το 1990, έβγαινε στους κινηματογράφους με την πρώτη κινηματογραφική απόπειρά του, μία τρυφερή ναπολιτάνικη κωμωδία, με τίτλο: «Ricomincio da tre». Δηλαδή, «ξεκινάω από το τρία».
Πρόκειται για την ιστορία ενός μελαγχολικού, ντροπαλού Ναπολιτάνου, του Γκαετάνο, που πουλάει πορτοκάλια στο μανάβικο του πατέρα του και που αποφασίζει να πάει στη Φλωρεντία, για να αλλάξει ζωή. Στην προσπάθεια να πείσει τους γονείς του και τους φίλους του, αλλά κυρίως τον εαυτό του, ότι δεν φεύγει ως μετανάστης και, επομένως, δεν ξεκινάει από το «μηδέν», τους λέει ότι «ξεκινάει από το τρία». Διότι, στη Νάπολη έχει οικογένεια, φίλους και δουλειά και επομένως, στη Φλωρεντία θα πάει για την εμπειρία.
Για να φτάσει στην πρωτεύουσα της Τοσκάνης, παίρνει ότοστοπ. Ο οδηγός είναι άνθρωπος με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, που θέλει να αυτοκτονήσει. Ο Γκαετάνο τον πείθει να συμβουλευτεί ψυχίατρο και κυρίως τον πείθει να τον πάει στη Φλωρεντία…
Όπως σε κάθε ιταλική ταινία που σέβεται τον εαυτό της, κάπου εκεί έρχεται και ο Έρωτας. Ο Γκαετάνο ερωτεύεται τη Μάρτα, την οποία και παντρεύεται. Τσακώνονται, βέβαια, για το πώς θα βαφτίσουν το παιδί τους. Η Μάρτα θέλει να τον πουν Μασιμιλιάνο, ενώ ο Γκαετάνο προτιμάει το Ούγκο. Το βασικό του επιχείρημα είναι ότι το «Μασιμιλιάνο» είναι πολύ μακρύ και, επομένως, αν καμιά φορά ο μικρός απομακρυνθεί από τη μαμά του, μέχρι να τον φωνάξει, «Μα σι μι λιά νο», εκείνος θα βρίσκεται ήδη πολύ μακριά και, επομένως, θα εκτεθεί σε μεγάλο κίνδυνο! Για την ιστορία τελικά, επιλέγουν το συμβιβαστικό (και πολύ ναπολιτάνικο) «Τσίρο»!
Θα ξεκινήσει από το τρία;
Ποιος ξέρει αν, αυτό το τρίτο «σκουντέτο» συνιστά την ευκαιρία και για την ομάδα Νάπολι, να πει κι αυτή: «ξαναξεκινάω από το τρία», δηλαδή από το τρίτο πρωτάθλημα της Ιστορίας της.
Πρόκειται για πολύ δύσκολο εγχείρημα, καθώς πλησιάζει το καλοκαιρινό μεταγραφικό παζάρι και οι μεγάλοι αστέρες που την οδήγησαν στην κορυφή βρίσκονται στο στόχαστρο των πλούσιων ευρωπαϊκών κλαμπ. Λέγεται ότι για τον Νιγηριανό επιθετικό Βίκτορ Οσιμέν ενδιαφέρονται οι Άγγλοι. Οι Άραβες που φιλοδοξούν να αγοράσουν τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι διατεθειμένοι να δώσουν ακόμα και 150 εκ., προκειμένου να αποκτήσουν τον παίκτη και να ανταγωνιστούν τη Μάντσεστερ Σίτι, του «φαινόμενου» Χάλαντ. Με τέτοια ποσά παίκτες όπως ο Οσιμέν και ο Κβαρτσχέλια, αποκλείεται να μείνουν στη Νάπολη. Σε κάθε περίπτωση, μια καλή βάση μπορεί να είναι ο προπονητής Λουτσιάνο Σπαλέτι, που δεν μπορεί να εγγυηθεί την επανάληψη του θαύματος, μπορεί όμως να θεωρηθεί ένα καλό σημείο αναφοράς, για την επανεκκίνηση.
Fair play και μικροπρέπειες
Στη μεγάλη γιορτή που έστησαν οι Ναπολιτάνοι, δεν είχαν ούτε το χρόνο, ούτε τη διάθεση να αποκλείσουν κανέναν. Ήταν καλεσμένη ολόκληρη η Ιταλία. Και σχεδόν ολόκληρη η Ιταλία συμμετείχε, ανεξάρτητα από οπαδικές προτιμήσεις. Η Σοφία Λόρεν πρώτη από όλους: «Είναι κάτι που περιμέναμε. Αλλά τώρα που οριστικοποιήθηκε μπορείτε να φανταστείτε, πώς αισθανόμαστε», δήλωσε η Εθνική «Σοφιόνα». Η Κλάουντια Βιλαφάνε, πρώην σύζυγος του Μαραντόνα και μητέρα των δύο παιδιών του διαβεβαίωσε: «Είναι βέβαιο, ότι σήμερα στον ουρανό γιορτάζουν».
«Ένα μεγάλο αποτέλεσμα, ένας απολύτως δίκαιος τίτλος» έλεγε η ανακοίνωση της Μίλαν. «Ο Πρόεδρος και ολόκληρη η ομάδα της Ίντερ συγχαίρουν τη Νάπολι και τον προπονητή της Λουτσιάνο Σπαλέτι», έγραψαν οι Νερατζούρι σε ανακοίνωσή τους που αναρτήθηκε στις 22:38 της Πέμπτης, δηλαδή, αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης του αγώνα Ουντινέζε-Νάπολι, που έδωσε μαθηματικά τον τίτλο στους «Παρτενοπέι».
Αυτονόητα ήταν, τα συγχαρητήρια της Ιταλίδας Πρωθυπουργού Μελόνι, παρόλο που δεν ασχολήθηκε με το ποιοι διαιτητές θα διευθύνουν τους αγώνες του Καμπιονάτο, όπως έκαναν άλλοι… Η Ιταλική Ποδοσφαιρική Λίγκα δήλωσε συμμετοχή στους πανηγυρισμούς, όπως και φυσικά και η Ιταλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία…
Από τα συγχαρητήρια ξεχωρίζουν αυτά ενός ανθρώπου που έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις για την πολιτική στάση, την αλαζονεία, τις δηλώσεις του, αλλά και την εν γένει συμπεριφορά του. Ενός ανθρώπου που όση κριτική και αν του γίνει, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αγάπη και τη βαθιά γνώση του, σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Του Σίλβιο Μπερλουσκόνι: «Μία πόλη που γιορτάζει και που το άξιζε… Συγχαρητήρια, συγχαρητήρια, συγχαρητήρια! Μία απίστευτη πόλη που μας τραβάει στο κέντρο της χαράς της. Επομένως, κι εμείς λέμε Forza Napoli, Bravo Napoli. Αυτό το πρωτάθλημα ας είναι η αρχή μίας νέας ιστορίας νικών! Οι Ναπολιτάνοι, ειλικρινά το αξίζουν και εμείς είμαστε μαζί τους!» έγραψε ο «Καβαλιέρε» από το δωμάτιο του νοσοκομείου, όπου νοσηλεύεται.
Φυσικά, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να πάει σε ένα πάρτι. Η απώλεια του «στιλ Γιουβέντους», που επί δεκαετίες έχτιζε ο Τζιοβάνι Ανιέλι, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη: «Είμαστε υποχρεωμένοι να συγχαρούμε τη Νάπολι για το τρίτο πρωτάθλημα, δεδομένων των συγχαρητηρίων που λαμβάναμε και εμείς τα προηγούμενα εννέα χρόνια», αναφέρει η ανακοίνωση της «Μεγάλης Κυρίας», που όσο περισσότερο μεγαλώνει τόσο μεγαλύτερη ξινίλα βγάζει. Έτσι, για να καταλάβει κανείς, ότι κάποιες μεγάλες ομάδες, μπορούν εύκολα να μικρύνουν, λόγω της συμπεριφοράς των διοικήσεών τους.
«Ντιέγκο» ή «Χβίτσα»
Στη Νάπολη, ακόμα και σήμερα, οι Ναπολιτάνοι βαφτίζουν τα παιδιά τους «Ντιέγκο», προς τιμήν του Μαραντόνα. Από σήμερα, ίσως να γεννιέται το δίλημμα να τα βαφτίσουν Χβίτσα ή Βίκτορ προς τιμήν του Κβαρτσχέλια ή του Οσιμέν. Όπως και να έχει, οι κάτοικοι μίας από τις πιο όμορφες και πιο ζωντανές πόλεις της γης, ζουν μία γιορτή. Η μοίρα, αυτή που τόσο είναι συνδεδεμένη με την Ιστορία και την κουλτούρα αυτής της πόλης, τα έφερε έτσι, ώστε να πανηγυρίσουν το τρίτο «Σκουντέτο» μετά από τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια.
Ο Πίνο Ντανιέλε δεν μπορεί να κάνει λάθος… Όταν τελειώσει η γιορτή, ο ήλιος στη Νάπολη επιστρέψει και πάλι να είναι πικρός. Όμως, ο ίδιος λέει ότι «εκεί, στη Νάπολη, ποτέ δεν είσαι μόνος». Και όταν δε είσαι μόνος, τα θαύματα θα είναι πιθανά και η προσμονή μίας νέας γιορτής θα είναι μεγάλη. Και, στο τέλος της ημέρας, περισσότερο και από την ίδια τη γιορτή, τη μεγαλύτερη ομορφιά την έχει η προσμονή. Και αυτοί οι ωραίοι τύποι, οι Ναπολιτάνοι, το γνωρίζουν καλά.
Forza Napule!
(Ο Κώστας Καρβουναρίδης είναι Δικηγόρος – Διεθνές Μάστερ Αθλητικού Δικαίου και Μάνατζμεντ / Διεθνές Κέντρο Αθλητικών Σπουδών – CIES –FIFA)
