Υπάρχει κάποιο μήνυμα από τις συμβολικές και επί της ουσίας ανώδυνες κυρώσεις που επέβαλλε η Ε.Ε στην Ρωσία με την ανοχή αν όχι την συνενοχή της κυβέρνησης Μπάιντεν;
Η απάντηση είναι αυτονόητη και δεν είναι άλλη από την καταγραφή μιας απόκλισης της ρητορικής ανασύνταξης της Δύσης που έχει υιοθετήσει εδώ και ένα και πλέον μήνα ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου με την πραγματικότητα.
Τηρουμένων των αναλογιών στο πεδίο των γεωπολιτικών συσχετισμών και ισορροπιών η Πανδημία έχει παρόμοιες αν όχι πιο βαρύνουσες επιπτώσεις από ότι στην λειτουργία της Ευρωζώνης.
Όπως η Γερμανία αποδέχθηκε από τους πρώτους μήνες της Πανδημίας ως μονόδρομο την απόκλιση από το πλαίσιο μόνιμης περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής έτσι διαφαίνεται η σιωπηρή μετάθεση σε τουλάχιστον μεσοπρόθεσμο ορίζοντα της ταυτόχρονης επίδειξης πυγμής απέναντι στην Ρωσία και την Κίνα μια γραμμή πλεύσης στην οποία δεσμεύθηκε προεκλογικά και μετεκλογικά ο Μπάιντεν.
Στην κορύφωση μιας Πανδημίας με άγνωστη επί του παρόντος διάρκεια και εύρος οι ΗΠΑ προφανώς κατανοούν ότι η στιγμή είναι η πιο ακατάλληλη για να πιέσουν την Ε.Ε των 27 να οριοθετήσει και πολύ περισσότερο να μειώσει την ενεργειακή εξάρτηση από την Ρωσία και την εμπορική από την Κίνα.
Έτσι εξηγείται η διάσταση απέναντι στην κωδικοποίηση της πολιτικής ταυτόχρονης ανάσχεσης της Μόσχας και του Πεκίνου όπως αυτή αποτυπώθηκε στις παρεμβάσεις του Μπάιντεν στην Σύνοδο Κορυφής της Ομάδας G-7 και στην Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου και στην Σύνοδο των ΥΠΕΞ των 27 με την συμμετοχή του επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας Μπλίνκεν.
Μια έμπρακτη και ταυτόχρονα σιωπηλή εκεχειρία μοιάζει να σκιάζει ολοένα και περισσότερο την Διεθνή Σκηνή, μια ανομολόγητη Ρεαλπολιτίκ , που αν σταθεροποιηθεί σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα θα θέσει ένα παρόμοιο ερωτηματικό με αυτό που ακολούθησε την στροφή του Βερολίνου με την αποδοχή της χαλάρωσης της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Πρόκειται για παρένθεση Ειδικού Σκοπού και Έκτακτες Ανάγκης η για μη αντιστρέψιμη αλλαγή γραμμής πλεύσης;
Ένα είναι βέβαιο, ότι ποτέ άλλοτε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου 1989-91 δεν υπήρχε ταυτόχρονα η ανάγκη αντιμετώπισης κοινών προκλήσεων στο συμπεφωνημένο πλαίσιο μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης με την τροχοπέδη των εντάσεων και της καχυποψίας αβεβαιότητας και ανασφάλειας που τροφοδοτεί τους ανταγωνισμούς ενός αναδυόμενου, αν όχι ήδη αναδυθέντος , πολυκεντρικού μεταμερικανικού κόσμου…
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)
