Είναι γνωστές οι διαφορές μεταξύ Μαξίμου και Υπουργείου Εξωτερικών στην άσκηση της διπλωματίας. Από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την εξουσία ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε ξεκάθαρο ότι κουμάντο κάνει και στο ΥΠΕΞ αυτός. Το έκανε κατανοητό και η πρώην Διευθύντρια του διπλωματικού του γραφείου, η νυν πρέσβης στην Ουάσινγκτον Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, που τοποθέτησε ότι είχε σε κουμπάρο και κολλητό στις καίριες θέσεις του υπουργείου.
Ακόμα κι όταν αποχώρησε λίγους μήνες μετά για την Αμερικανική πρωτεύουσα το «φάντασμα» της πλανιόταν απειλητικά στα κτήρια της Ζαλοκώστα και της Ακαδημίας.
Η διαρχία σε ένα από τα πιο κρίσιμα υπουργεία, μόνο θετικές εξελίξεις δεν προμήνυαν. Ο άπειρος(sic) στα διπλωματικά Νίκος Δένδιας, έμεινε απομονωμένος με ελάχιστους διπλωμάτες ως συνεργάτες, άπειροι κι αυτοί εκ του αποτελέσματος, αλλά με πάρα πολλούς εκτός διπλωματικού σώματος.
Μόνο που η διπλωματία ασκείται από διπλωμάτες κι όχι από επικοινωνιολόγους και τεχνοκράτες που γέμισαν το νεοκλασικό της Βασιλίσσης Σοφίας, εξυπηρετώντας το πολιτικό γραφείο του Υπουργού κι όχι το Υπουργείο. Κάπου εκεί χάθηκε η «μπάλα» και οι αστοχίες ακολούθησαν η μια την άλλη.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, από την νησίδα στον Έβρο, το Oruc Reis, το επεισόδιο με τον Τσαβούσογλουμ τις συμφωνίες χάραξης ΑΟΖ που ενισχύουν νομικά τις απαιτήσεις της Τουρκίας ή το τελευταίο με την Λιβύη;
Η αγωνία για το πολιτικό μέλλον του ΥΠΕΞ και την επόμενη μέρα στα τεκταινόμενα στην Νέα Δημοκρατία, τον εγκλώβισαν σε παραγωγή λαθών. Η άσκηση εξωτερικής πολιτικής με όρους επικοινωνίας για το εσωτερικό, διαμορφώνοντας το προφίλ του «τουρκοφάγου» δεν παράγει τίποτα στην διπλωματία, παρά μόνο προβλήματα.
Το τελευταίο επεισόδιο στην Τρίπολη της Λιβύης προκαλεί εύλογα ερωτηματικά για το τι ήθελε να αποκομίσει ο Έλληνας ΥΠΕΞ και το προκάλεσε. Γιατί αν το δει ένας ανεξάρτητος παρατηρητής θα του έβγαζε κόκκινη διπλωματική κάρτα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Την Δευτέρα βγαίνει ανακοίνωση από το ΥΠΕΞ ότι ο Νίκος Δένδιας θα μεταβεί στη Βεγγάζη την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου για συναντήσεις με Λίβυους αξιωματούχους. Καμιά αναφορά για επίσκεψη στην Τρίπολη.
Ένα ταξίδι που ήταν να πραγματοποιηθεί πριν λίγες βδομάδες στη Λιβύη ακυρώθηκε μια ώρα μετά την ανακοίνωση του.
Από το προγραμματισμένο ταξίδι στην Βεγγάζη ξαφνικά προκύπτει η Τρίπολη όπου εκεί μένει ο Πρόεδρος του Προεδρικού Συμβουλίου της Λιβύης, πρώην πρέσβης της χώρας του στην Ελλάδα που απελάθηκε από τις ελληνικές αρχές μετά την υπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου για την χάραξη ΑΟΖ. Παρεμπιπτόντως η οικογένεια του Λίβυου Προέδρου παραμένει στην Ελλάδα και την επισκέπτεται τακτικά.
Σύμφωνα με το παρασκήνιο υπήρξε επαφή του ΥΠΕΞ με τον Λίβυο Πρόεδρο του Προεδρικού Συμβουλίου για συνάντηση με τον Νίκο Δένδια, σε μια προσπάθεια να φανεί ότι η Ελλάδα έχει έρεισμα και στην Τρίπολη και ότι η κυβέρνηση Ντμπεϊμπά είναι απομονωμένη.
Όμως κουμάντο κάνει η κυβέρνηση της Λιβύης που εδρεύει στην Τρίπολη και αναγνωρίζεται ως τέτοια από τον ΟΗΕ, την ΕΕ και όλες τις μεγάλες δυνάμεις και κατά συνέπεια αναγνωρίζεται ως τέτοια και η Υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης αυτής.
Πως θα μπορούσε να προσπεράσει τους λιβυκούς θεσμούς ο Έλληνας ΥΠΕΞ και να πάει απευθείας στον Πρόεδρο, όταν υπάρχει κυβέρνηση και σύμφωνα με το πρωτόκολλο δεν μπορεί να δει επίσημα τον Πρόεδρο που είναι ιεραρχικά ανώτερος του χωρίς την νόμιμη κυβέρνηση, έστω και υπηρεσιακή.
Η απαίτηση του Έλληνα Υπουργού να μην συναντήσει την Λίβυα ομόλογο του, όχι μόνο είναι ανεπίτρεπτη αλλά και παράλογη. Είναι παρέμβαση στο εσωτερικό μιας ξένης χώρας.
Ο Νίκος Δένδιας θα μπορούσε να την συναντήσει να της τα πει ένα χεράκι και να είναι από πάνω, αφήνοντας σαφές μήνυμα ότι η Ελλάδα θα είναι απέναντι στη Λιβύη αν δεν ακυρώσει το σύμφωνο Λιβύης-Τουρκίας.
Με την απόφαση του αυτή, έχασε την ευκαιρία να συζητήσει επίσημα με τον Πρόεδρο του Προεδρικού Συμβουλίου της Λιβύης από ένα καπρίτσιο. Τέτοιες ευκαιρίες δεν χάνονται και φυσικά μην ξεχνάμε ότι είναι ασέβεια προς τον Πρόεδρο να ακυρώσει τη συνάντηση με υπαιτιότητα του ο Έλληνας ΥΠΕΞ.
Το σύνολο σχεδόν των μέσων ενημέρωσης εκθείασαν την «ηρωική» και πάλι πράξη του Έλληνα ΥΠΕΞ. Όμως διπλωματικά η Ελλάδα έχασε τόσο στην Λιβύη όσο και στη διεθνή σκηνή.
Αν σκοπός ήταν να πάρει νέα credits ο ΥΠΕΞ στις δημοσκοπήσεις στο εσωτερικό μέτωπο τα κατάφερε, όμως σε βάρος της Ελλάδας.
Αν αληθεύει κι ότι αυτό έγινε με παρότρυνση της Αιγύπτου, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο εφιαλτικά για την ελληνική εξωτερική πολιτική, καθώς δεν αποφασίζει μόνη της για το συμφέρον της χώρας μας, αλλά από τα συμφέροντα τρίτων όπως οι ΗΠΑ, η ΕΕ και τώρα η Αίγυπτος.
(Ο Σπύρος Σιδέρης είναι δημοσιογράφος)
