Έχουμε συνηθίσει στην ελληνική, και όχι μόνο, πολιτική ρητορική, διαφορετικά να λέγονται «μέσα» και διαφορετικά «έξω», καθώς και άλλα πριν από τις εθνικές εκλογές και άλλα μετά. Ωστόσο, αυτό που μας φαίνεται εντελώς «ανοίκειο», μια κυβέρνηση που είχε κάνει σημαία της τον «αντιλαϊκισμό», λίγο πριν φτάσουμε στο «ταμείο» και την προσφυγή στις κάλπες, να αναδεικνύεται εξίσου «λαϊκίστικη» (σύμφωνα με το δικό της εννοιολογικό περιεχόμενο) με άλλες της μεταπολίτευσης.
Πιο συγκεκριμένα:
- Δεν μας είναι οικείο έγκριτος καθηγητής πανεπιστημίου και συνάμα υπουργός Οικονομικών να διαρρέει ότι αντάλλαξε «μπινελίκια»(!) με τους τραπεζίτες για τα κόκκινα δάνεια, όπως έκανε ο κ. Χρήστος Σταϊκούρας,.
- Δεν μας είναι οικείο πρωτοκλασάτο και εξαιρετικά δραστήριο στέλεχος της κυβέρνησης -με εξαίρεση ίσως τον πολιτικό «περφόρμερ» των λαϊκών Κίμωνα Κουλούρη-,όπως ο νυν υπουργός Ανάπτυξης κ. Άδωνης Γεωργιάδης, να κοιτάζει με τέτοιο σαγηνευτικό ύφος ένα τσουβάλι πατάτες και να κουβαλάει τελάρα με ζαρζαβατικά -εργασία διόλου υποτιμητική-, σαν τον «μπακαλομανάβη» στα «Καλύτερά μας Χρόνια».
- Δεν μας είναι οικείο καλοσπουδαγμένος και ικανός στην επικοινωνία και το πολιτικό μάνατζμεντ υπουργός της κεντροδεξιάς φιλελεύθερης παράταξης, να επιχειρηματολογεί εναντίον της κεντρο-αριστεράς, «κατηγορώντας» τα στελέχη και τον κόσμο της για κατανάλωση καλών κρασιών, σολομού, μπρικ και χαβιαριού, όπως έκανε ο κ. Άκης Σκέρτσος.
- Τέλος, δεν μας είναι οικείο σοβαρά προσεγμένος στη δημόσια εικόνα του πρωθυπουργός, προερχόμενος από τη συντηρητική παράταξη, όπως ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, σε πολιτικές συγκεντρώσεις που αναφέρεται στον ιδρυτή της παράταξης Κωνσταντίνο Καραμανλή ταυτόχρονα να εμφανίζεται με ζιβάγκο, styling που καθιέρωσε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου και «αντέγραψε» πολιτικά και ο Αλέξης Τσίπρας, γεγονός για το οποίο έχει κατηγορηθεί από μερίδα «αντιλαϊκιστών».
Και όλα αυτά από την παράταξη που προεκλογικά το 2019 καλούσε σε μέτωπο απέναντι στον λαϊκισμό και επαγγελλόταν μεταρρυθμίσεις που θα έκαναν τη χώρα μας περισσότερο ευρωπαϊκή. Αντ’ αυτών, επιδόματα για τα πάντα, που σε πολλές περιπτώσεις, όπως αυτή του market pass, εκλαμβάνονται ως πρόκληση από την κοινωνία και τους συμπολίτες μας που βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη.
Δυστυχώς, όμως, όπως έχει ξανασυμβεί και στο παρελθόν, πολλά θυσιάζονται στο βωμό της προσέλκυσης ψηφοφόρων. Ο ελληνικός λαός και οι κάτοικοι αυτής της χώρας έχουν υπομείνει τα πάνδεινα δώδεκα χρόνια τώρα και είναι κρίμα οι κόποι τους και οι θυσίες τους να πάνε χαμένες για πρόσκαιρους ψηφοθηρικούς λόγους ως αποτέλεσμα μιας ατελέσφορης μέχρι σήμερα -χωρίς να παραγνωρίζουμε τις επιπτώσεις της πανδημίας και της ενεργειακής κρίσης- οικονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής.
Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη από την εφαρμογή ενός μοντέλου ανάπτυξης και καθιέρωσης αξιοπρεπών μισθών, ούτως ώστε οι επιδοματικές πολιτικές να αποτελούν έκτακτο μέτρο-εξαιρούνται όλοι οι αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας που δοκιμάζονται- και όχι εργαλείο πολιτικής επιρροής. Έχει ήδη «καεί η γούνα μας» από τέτοιες επιλογές, ενώ οι νυν κυβερνώντες θα έπρεπε ίσως να θυμηθούν τα παθήματα τέτοιων πολιτικών, όπως συνέβη στη κυβέρνηση του κ. Σαμαρά το 2014, όταν το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς έκανε, με τα γνωστά αποτελέσματα, τη «λαϊκή» στροφή προς άγραν ψηφοφόρων…
(Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος και ιστορικός)
