Ακούγοντας και βλέποντας την ομιλία του Έλληνα Πρωθυπουργού στην κοινή συνεδρίαση Κογκρέσου Γερουσίας στην Ουάσινγκτον για να τιμηθούν τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, στο μυαλό μου ήρθε η κύκνεια ομιλία του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα.
Κάνει το μυαλό κάτι συνειρμούς μερικές φορές που με εκπλήσσει. Από που κι ως που η ομιλία «ξέπλυμα» των αμαρτιών του Ομπάμα στο Ίδρυμα Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος να έρχεται στο νου μου βλέποντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη να απευθύνεται στο Κογκρέσο.
Για να μου φύγει η απορία, κάθισα και διάβασα την ομιλία του πρώην Προέδρου, ο οποίος κατά τη διάρκεια της θητείας του χρησιμοποίησε την επικοινωνία, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ότι άλλο μπορούσε(δεν ξέρω αν ενίσχυσε τα ΜΜΕ) για την ωραιοποίηση της εικόνας του.
Κάτι όμως που δεν κατάφερε μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, συγνώμη, τον Λευκό Οίκο να μετουσιώσει σε αγάπη και αποδοχή από τους πολίτες, καθώς τον θεωρούν πλέον έναν από τους πιο αποτυχημένους Προέδρους στις ΗΠΑ.
Οι ομιλίες και των δυο ηγετών χαρακτηρίστηκαν «ιστορικές», για ποιο λόγο δεν έχω καταλάβει ακόμα. Ούτε βαρύτητα πολιτική είχαν, ούτε άλλαξαν τις χώρες τους ή τον κόσμο.
Για να μην παρεξηγηθώ, το ότι μίλησε ο Έλληνας Πρωθυπουργός στο Κογκρέσο ήταν μεγάλη τιμή για την Ελλάδα, την χώρα που τιμούσε και το Κογκρέσο και ο Λευκός Οίκος για την 200ετή επέτειο από το 1821. Δεν τιμούσαν το πρόσωπο του Πρωθυπουργού. Τιμούσαν την Ελλάδα στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού.
Ιστορικές ήταν οι ομιλίες για παράδειγμα του Ουίνστων Τσόρτσιλ στο Βρετανικό Κοινοβούλιο στις 4 Ιουνίου του 1940 λέγοντας την ιστορική φράση «δεν θα παραδοθούμε ποτέ», του Τ.Φ. Κένεντι στις 26 Ιουνίου το 1963 στο Βερολίνο, όταν είπε «όλοι είμαστε Βερολινέζοι», του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ στην Ουάσινγκτον τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, λέγοντας «έχω ένα όνειρο». Αυτές ήταν ιστορικές ομιλίες γιατί άλλαξαν την ιστορία.
Τόσο ο Ομπάμα όσο και ο Μητσοτάκης έκαναν πολύ καλές ομιλίες, δομημένες και συναισθηματικές, στοχεύοντας στο ακροατήριο που απευθύνονταν. Ο πρώτος στο παγκόσμιο κοινό και ο δεύτερος στους Γερουσιαστές και το ελληνικό κοινό. Τα ιστορικά γεγονότα που αναφέρθηκαν και στις δυο δεν τις κάνουν ιστορικές, απλά μόχλευσαν θυμικό και συναίσθημα. Κατά τ’ άλλα κενές κι ουχί καινού περιεχομένου ομιλίες.
Αυτό το είδος ομιλίας επέλεξε ο Μπαράκ Ομπάμα για να κλείσει την θητεία του, από την κοιτίδα της Δημοκρατίας, την Αθήνα. Συμβολικά ώστε να αμβλύνει τις εντυπώσεις μια θητείας γεμάτης από πολέμους, καταστροφές και λιγότερη δημοκρατία. Μια ομιλία καθαρά επικοινωνιακή ως το κύκνειο άσμα του.
Αντίστοιχα και η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν ένα επικοινωνιακό κατασκεύασμα στημένο πάνω στην ομιλία Ομπάμα. Το μόνο που δεν ξέρουμε αν είναι κοινό με την ομιλία του πρώην Αμερικανού Προέδρου, είναι, αν θα είναι και για τον Έλληνα Πρωθυπουργό το κύκνειο άσμα του.
