Την Τρίτη κλείνουν τρείς μήνες από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία κι εύλογα τίθενται μια σειρά ερωτήματα:
-Πόσο θα διαρκέσει η σύγκρουση;
-Ποιο είναι οι στόχοι και οι προτεραιότητες των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Ε.Ε.;
-Πώς θα σταματήσουν οι εχθροπραξίες με συνολική διευθέτηση η απλώς με μια εκεχειρία στο μοντέλο της παγωμένης σύγκρουσης με συχνές-πυκνές θερμές αναφλέξεις;
-Πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις θα αρθούν οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν στην Ρωσία από την Δύση;
Ένα ερώτημα δεν τίθεται, διότι ήδη έχει απαντηθεί από τις εξελίξεις, αν η ανασύνταξη και διεύρυνση του ΝΑΤΟ που καθιστούν την Ατλαντική Συμμαχία ως τον αποκλειστικό εγγυητή της ενότητας και της συνεργασίας της Δύσης είναι συγκυριακή ή μόνιμη.
Η απάντηση από τώρα μπορεί να προεξοφληθεί καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία ακόμη και στην καλύτερη δυνατή μορφή συνολικής ειρηνικής διευθέτησης δεν πρόκειται να επηρεάσει την αναζωογόνηση της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή της Γερμανίας και των χωρών της Βόρειας και Ανατολικής Ευρώπης που δεν θέλουν να αποδεχθούν την πρόταση Μακρόν για στρατηγική χειραφέτηση της Ε.Ε μια πρόταση που διατυπώθηκε το φθινόπωρο του 2017 από τον Γάλλο Πρόεδρο στην Πνύκα και στην συνέχεια στη Σορβόννη και πρόσφατα αναβαθμίσθηκε σε πρόταση για την ίδρυση μιας παράλληλης με την Ε.Ε. θεσμικής δομής την Ευρωπαϊκή Πολιτική Κοινότητα.
Με άλλα λόγια η Γερμανία, αλλά και μια διευρυμένη Ομάδα χωρών- μελών της Ε.Ε., κρίνουν ότι η στοίχιση με τις ΗΠΑ εξυπηρετεί καλύτερα τα ζωτικά τους συμφέροντα από ότι μια υπό την πρωτοκαθεδρία της Γαλλίας ευρωπαϊκή φυγή προς τα εμπρός.
Άλλωστε μια ευρωπαϊκή στρατηγική χειραφέτηση προϋποθέτει συνολική γαλλογερμανική σύγκλιση για την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η τελευταία φορά που κατεγράφη δυναμική αμυντικής χειραφέτησης της Ε.Ε. ήταν την Άνοιξη του 2003 όταν λίγο μετά τον γαλλογερμανικό συμβιβασμό που οδήγησε στο Σχέδιο Συνταγματικής Συνθήκης και με αφορμή την σύγκρουση του Γαλλογερμανικού Διδύμου με τις ΗΠΑ για την επικείμενη εισβολή στο Ιράκ η Γαλλία, η Γερμανία , το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο δεσμεύθηκαν να εργασθούν προς την κατεύθυνση στρατηγικής χειραφέτησης της Γηραιάς Ηπείρου από το ΝΑΤΟ και την Διατλαντική Σχέση.
Η ισχυρή στρατιωτική παρουσία της Δύσης στα ανατολικά σύνορα των χωρών πρώτης γραμμής του ΝΑΤΟ με βασικό πυρήνα τους Σχηματισμούς Μάχης (Βatllegroups) δημιουργεί στο όνομα της επιχειρησιακής αξιοπιστίας και διαλειτουργικότητας πολιτικούς αυτοματισμούς.
Με άλλα λόγια η ανασύνταξη του ΝΑΤΟ, η οποία θα προκαλέσει αντίστοιχες κινήσεις από την ρωσική πλευρά, θα καταστήσει εκ νέου και για άγνωστο χρονικό διάστημα αδύνατη την όποια πρωτοβουλία εξομάλυνσης από το Βερολίνο και το Παρίσι.
Η όποια διαπραγμάτευση από το μέλλον της Ουκρανίας μέχρι και το καθεστώς ασφαλείας στην Ανατολική Ευρώπη θα είναι μια διμερής διαπραγμάτευση ΗΠΑ –Ρωσίας.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)
