Ένα χρόνο πριν από την Προεδρική Εκλογή της Άνοιξης του 2023 ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τις γέφυρες του Σηκουάνα το φάντασμα του πραξικοπήματος για την αποτροπή η τον τερματισμό Εμφυλίου Πολέμου.
Την πρώτη διακήρυξη αποστράτων που δόθηκε στην δημοσιότητα της 21.4 ακλούθησε πριν από λίγες μέρες ανοικτή επιστολή εν ενεργεία αξιωματικών που αυτή την φορά κρατούν την ανωνυμία τους.
Οι παρεμβάσεις του γαλλικού στρατού στην πολιτική δεν παραπέμπουν στον 19ο αιώνα με την στήριξη του Λουδοβίκου Βοναπάρτη και της κήρυξης δικτατορίας ή μερικές δεκαετίες αργότερα στην σφαγή της Κομούνας.
Η πιο πρόσφατη επέμβαση του Γαλλικού Στρατού στην πολιτική σημειώθηκε την 21η Απριλίου του 1961 στην τότε Γαλλική Αλγερία με στόχο την ανατροπή του Προέδρου Ντε Γκολ που είχε αποφασίσει να αποδεχθεί την ανεξαρτησία της χώρας ως αναπόφευκτη.
Το πραξικόπημα δεν μπόρεσε να επεκταθεί στην Μητροπολιτική Γαλλία λόγω της αποφασιστικότητας του Ντε Γκολ και των μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων.
Ειρωνεία της Ιστορίας οι ίδιοι πραξικοπηματίες στρατηγοί είχαν καταλάβει την εξουσία στο Αλγέρι τον Μάιο του 1958 και είχαν επιβάλλει τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας από τον Ντε Γκολ.
Τέλος στην κορύφωση του Μάη του 1968 ο Ντε Γκολ με μυστική επίσκεψη του στην έδρα των γαλλικών δυνάμεων στην Δυτική Γερμανία στην πόλη Μπάντεν – Μπάντεν διασφάλισε ότι αν δεν υπήρχε άλλη λύση τα τανκς του στρατηγού Μασί θα τερμάτιζαν την φοιτητική εξέγερση.
Είναι δηλαδή ξεκάθαρο ότι όταν απόστρατοι και εν ενεργεία αξιωματικοί του στρατού μιλούν για σκηνικό εμφυλίου πολέμου που μπορεί να οδηγήσει σε πραξικόπημα η κοινή γνώμη της Γαλλίας δεν έχει την πολυτέλεια να χαμογελάσει ειρωνικά αλλά σχεδόν συνειρμικά ανακαλεί στην συλλογική μνήμη το 1958,το 1961 και το 1968.
Ετσι όσοι γάλλοι πολίτες θυμήθηκαν την Δευτέρα ότι έκλειναν σαράντα χρόνια από την νίκη του Μιτεράν το 1981 εύλογα αναρωτήθηκαν πώς θα είναι η χώρα τους σε ένα χρόνο από σήμερα την επομένη του δευτέρου γύρου της Προεδρικής Εκλογής όπου θα αναμετρηθούν ο Μακρόν και η Λεπέν.
Το 1981 η αριστερά επέστρεψε για πρώτη φορά στην διακυβέρνηση της χώρας και οι κομμουνιστές για πρώτη φορά μετά το 1947 στην κυβέρνηση με μια σαφή εντολή ρήξης με τον καπιταλισμό όπως ανέφερε το κοινό πρόγραμμα διακυβέρνησης Σοσιαλιστών και Κομμουνιστών που υπεγραφη το 1972.
Την Άνοιξη του 1983 ο Μιτεράν εγκατέλειψε τα σοσιαλιστικά οράματα και προσδέθηκε στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όπως την εννοούσε η Βόννη , δηλαδή στην αναγωγή του μεταπολεμικού δυτικογερμανικού κοινωνικοοικονομικού μοντέλου σε δυτικοευρωπαϊκή κλίμακα.
Την ίδια πολιτική ακολούθησαν ο Σιράκ , ο Ζοσπέν , ο Σαρκόζί και ο Ολάντ με συνεχείς περικοπές σε κοινωνικά και εργασιακά κεκτημένα και συνεχή και ολοένα σκληρότερη δημοσιονομική περιοριστική πολιτική.
Ετσι φθάσαμε σε έναν παρατεταμένο κοινωνικό αποκλεισμό που έχει καταστήσει τα προάστια των μεγάλων πόλεων εμπόλεμες ζώνες , αλλά και προνομιακό πεδίο διάδοσης του κάθε λογής ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Το 2017 ο Μακρόν αφού πρώτα αφαίμαξε και στην συνέχεια εξαέρωσε το σύνολο των παραδοσιακών κομμάτων σε όλο το εύρος του πολιτικού φάσματος εξελέγη Πρόεδρος με το δίλημμα η εγώ η η Λεπέν αλλά και με την δέσμευση να διαπραγματευθεί με το Βερολίνο μια νέα εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που να προτάσσει την διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής.
Παρά την λόγω Πανδημίας ίδρυση του Ταμείου Ανάκαμψης μια πλειοψηφική μερίδα της γαλλικής κοινής γνώμης δεν πιστεύει ότι η Ε.Ε –Ευρωζώνη μεταρρυθμίζονται.
Με πενιχρά ευρωπαικά αποτελέσματα, με την εξεγερσιακή βία των Κίτρινων Γιλέκων και την ασύμμετρη αστυνομική βίαιη καταστολή ο Μακρόν θα δυσκολευθεί να διασφαλίσει θετική απάντηση όταν σε ένα χρόνο θα ξαναθέσει το δίλημμα ή εγώ ή η Λεπέν.
Με τα παραπάνω δεδομένα οι επίδοξοι πραξικοπηματίες απόστρατοι και εν ενεργεία στην καλύτερη των περιπτώσεων μας προειδοποιούν ότι για την Γαλλία τα χειρότερα είναι μπροστά της.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)
