H επίλυση του Παλαιστινιακού προϋπόθεση για μια συνολική σταθεροποίηση στην Μέση Ανατολή η το αντίστροφο;
Δηλαδή μια συνολική ανασύνθεση ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή σε συνδυασμό με καθεστωτικές μεταρρυθμίσεις και ανατροπές που θα διαμορφώσουν ένα περιφερειακό σκηνικό στο πλαίσιο του οποίου θα μπορέσει να υπάρξει συνολική και βιώσιμη συμβιβαστική λύση στην σύγκρουση Ισραήλ –Παλαιστινίων.
Την πρώτη προσέγγιση την υιοθέτησαν οι ΗΠΑ από το 1970 μέχρι και το 2001, από την μεσολαβητική παρεμβολή τους το 1970 που τερμάτισε τον πόλεμο φθοράς Ισραήλ-Αιγύπτου στην διώρυγα του Σουέζ μέχρι και τις συνομιλίες της Τάμπα στις αρχές του 2001 λίγες μέρες πριν λήξει η θητεία του Κλίντον στον Λευκό Οίκο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Μπους πατήρ ανήγγειλε την απόφαση του να εξαναγκάσει τον Σαντάμ να εγκαταλείψει το Κουβέιτ δεσμευόταν ταυτόχρονα στην προώθηση συνολικής λύσης στην Αραβοϊσραηλινή σύγκρουση.
Ο Μπους υιός αξιοποίησε το σοκ της τρομοκρατικής επίθεσης της 11.9.2001 στην Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον για να προωθήσει την Νεοσυντηρητική Ατζέντα των καθεστωτικών ανατροπών που θα οδηγούσαν στην ανάδυση μιας Νέας Μέσης Ανατολής φιλικής προς την Δύση, αρχής γενομένης από το Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Ακολούθησε στην αρχή της πρώτης θητείας Ομπάμα τα διερευνητικά ανοίγματα των ΗΠΑ προς την μετριοπαθή συντηρητική πτέρυγα του Πολιτικού Ισλάμ δηλαδή στον Ερντογάν και το ΑΚΡ και στην Μουσουλμανική Αδελφότητα παρακλάδι της οποίας είναι η Χαμάς.
Οι ομιλίες του Ομπάμα στην Κωνσταντινούπολη και το Κάιρο την Άνοιξη του 2009 πιστοποιούν τις μεγάλες αμερικανικές προσδοκίες προς την παραπάνω κατεύθυνση προσδοκίες που διαψεύσθηκαν δραματικά στο τέλος του 2012 όταν πλέον η Αραβική Άνοιξη που πυροδοτήθηκε στις αρχές του 2011 με τις εξεγέρσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο είχε μεταλλαχθεί σε αραβικό χειμώνα.
Όταν στις αρχές του χρόνου ο Μπάιντεν εισήλθε στο Λευκό Οίκο συνέχισε την αναζήτηση νέων περιφερειακών ισορροπιών που θα επέτρεπαν την απεμπλοκή των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν και το Ιράν.
Η νέα ανάφλεξη μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων βρήκε την Ουάσιγκτον σε σκληρή διαπραγμάτευση με την Τεχεράνη και σε ταυτόχρονη προσπάθεια να διασκεδάσει τις ανησυχίες του αντιιρανικού μπλοκ που απαρτίζουν το Ισραήλ η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα.
Έτσι κλείνει μια εικοσαετία υποβάθμισης από την μεριά των ΗΠΑ της ανάγκης συνολικής επίλυσης του Παλαιστινιακού ως προϋπόθεσης για οποιαδήποτε επί μέρους η και συνολική σταθεροποίηση στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Από όσα έχει μέχρι στιγμής δηλώσει ο Μπάιντεν η πίεση των ΗΠΑ οριοθετείται στην σύναψη μιας εκεχειρίας ανάμεσα στις δύο αντίπαλες πλευρές.
Αν θέλουν οι ΗΠΑ μπορούν να εξαναγκάσουν το Ισραήλ του Νετανιάχου η του όποιου διαδόχου του να διαπραγματευθεί μια συνολική συμβιβαστική λύση με τους Παλαιστίνιους στο πλαίσιο της φόρμουλας δύο κρατών.
Όταν μετά την Διάσκεψη της Μαδρίτης τον Νοέμβριο του 1991 η κυβέρνηση Σαμίρ συνέχιζε την κατασκευή νέων οικισμών στα Κατεχόμενα τότε αντιμετώπισε την οργή της Ουάσιγκτον.
Δεν έχουμε να πούμε τίποτε πλέον με την κυβέρνηση Σαμίρ όταν αλλάξουν μυαλό ας επικοινωνήσουν μαζί μας υπάρχει και νυκτερινή βάρδια στο τηλεφωνικό κέντρο του Στειτ Ντιπάρτμεντ δήλωνε ο τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Μπέικερ στα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα.
Σε λίγες βδομάδες η κυβέρνηση Σαμίρ έπεσε η χώρα βάδισε σε πρόωρες εκλογές τις οποίες κέρδισαν οι Εργατικοί ο ηγέτης των οποίων Ράμπιν ανέλαβε Πρωθυπουργός.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)
