Σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και αναγκαίο ή αυτονόητο, εάν λάβει κανείς υπόψη την ελαφρότητα με την οποία έχει εκλάβει την απειλή του πανδημικού κορονοϊού μία μικρή πλειοψηφία πολιτών.
Η απαγόρευση κυκλοφορίας ωστόσο, όπως η υποτίμηση νομίσματος και το κλείσιμο των τραπεζών, ούτε προαναγγέλλεται, ούτε περιφέρεται από κυβερνητικά στελέχη από γραφείο σε γραφείο ως φήμη ή πληροφορία επί δεκαήμερον. Διότι λειτουργεί αντίστροφα, τροφοδοτώντας τον πανικό στους πολίτες και επιφέροντας τα αντίθετα αποτελέσματα από τον περιορισμό τόσο του συνωστισμού όσο και της μετάδοσης του ιού, στον οποίον αποσκοπεί.
Είναι ένα οριακό μέτρο περιορισμού ατομικών δικαιωμάτων, όταν αυτά εγκυμονούν κινδύνους για το ευρύ κοινωνικό σύνολο. Με λίγα λόγια ένα μέτρο που αποσκοπεί στην ατομική ευθύνη.
Όσο εγκληματική ωστόσο μπορεί να είναι η ανεύθυνη στάση μειοψηφικών ομάδων μέσα στην πανδημία, άλλο τόσο εγκληματική μπορεί να είναι και η επανάπαυση των καθ’ ύλην αρμόδιων στον περιορισμό τους.
Πρώτιστο μέλημα της κυβέρνησης είναι και οφείλει να είναι η θωράκιση και ενίσχυση του ΕΣΥ με γιατρούς, οι οποίοι ακόμη αγνοούνται από τις εξαγγελίες, υλικό προφύλαξης του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού και κλίνες ΜΕΘ για να η βρεθούμε όπως είπε και ο κ. Μητσοτάκης στο διάγγελμά του στη θέση να επιλέγουμε ποιος θα πεθάνει και ποιος θα ζήσει. Για να μη γίνουμε Ιταλία. Και αυτό δεν είναι ατομική ευθύνη των πολιτών αλλά ατομική και διαχρονική ευθύνη του Πρωθυπουργού.
