Με συστηματικό τρόπο η Κυβέρνηση της ΝΔ καταργεί κάθε προστασία-και την ελάχιστη ακόμη-που εξασφάλιζε ως τώρα ο εργαζόμενος μέσα από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις.
Πρώτο βήμα: Με νομοθετική παρέμβαση τον Οκτώβριο αναιρείται ουσιαστικά η διαδικασία καθολικής εφαρμογής των συλλογικών συμβάσεων. Οι ασύδοτοι εργοδότες ανταμείβονται.
Δεύτερο βήμα: Τον Απρίλιο με πρόσχημα την πανδημία γενικεύεται-χωρίς περιορισμούς-η εκ περιτροπής απασχόληση και καθιερώνεται με το πρόγραμμα ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ το κυβερνητικό δόγμα «μισός μισθός-μισή δουλειά».
Τρίτο βήμα: Με ΠΝΠ παραπέμπεται στις «ελληνικές καλένδες» ακόμη και η συζήτηση για τον κατώτερο μισθό.
Τέταρτο βήμα: Έρχεται τώρα το τελικό κτύπημα, που προανήγγειλε βέβαια η έκθεση Πισσαρίδη. Με νομοθέτημα που φέρνει η Κυβέρνηση και μάλιστα ως φαίνεται εν μέσω πανδημίας.
Ο χρόνος εργασίας –άρα και η ζωή του εργαζόμενου-θα γίνεται «λάστιχο» με υποτίθεται συμφωνία εργοδότη-εργαζομένου. Ώστε να μην πληρώνονται και υπερωρίες.
Σήμερα θα δουλεύεις 10 ώρες, αύριο υποτίθεται 6. Αλλά που θα τηρηθεί αυτό;
Ποιος μεμονωμένος εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα ειδικά μέσα σε αυτές τις συνθήκες θα πει «όχι» στον εργοδότη του; Διακινδυνεύοντας με απόλυση, που ο ίδιος νόμος θα διευκολύνει ιδιαίτερα.
Η δυνατότητα διευθέτησης του χρόνου εργασίας υπήρχε. Αλλά προσέξτε. Με συλλογική σύμβαση. Με την συμμετοχή όλων μαζί των εργαζομένων και του σωματείου τους και όχι του καθενός χωριστά. Ακόμη και της ένωσης προσώπων όπου δεν υπήρχε σωματείο.
Τώρα όλα για τον «ισχυρό». Εις βάρος του εργαζόμενου, του ποιο αδύνατου.
Και επί πλέον στο ίδιο νομοθέτημα όπως προαναγγέλλεται:
• Θα αποδυναμώνεται ιδιαίτερα το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας, γιατί ακόμη και αυτή η μειωμένη παρέμβαση του ενοχλεί ως φαίνεται τους «μεγάλους» που στηρίζουν την Κυβέρνηση.
• Περιορίζονται δραστικά το δικαίωμα της απεργίας και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα στους χώρους δουλειάς.
Θα υπάρξει επί τέλους η αντίδραση που πρέπει σε αυτό τον αντεργατικό κατήφορο;
Όσον αφορά το Κίνημα Αλλαγής ΝΑΙ. Εμείς θα σταθούμε απέναντι με όλες μας τις δυνάμεις.
Το ζήτημα είναι τι θα κάνουν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα.
Γνωρίζουμε ότι και η συνδικαλιστική δράση πρέπει να προσαρμοσθεί στα σύγχρονα δεδομένα, ενισχύοντας την αξιοπιστία της, αναβαθμίζοντας και την σχέση τους με τον εργαζόμενο ιδίως στο μαγαζί, στο εργοστάσιο, στην ιδιωτική επιχείρηση.
Τώρα όμως είναι η ευκαιρία να πιάσουν όλοι το νήμα μιας νέας πορείας. Ορθώνοντας ανάστημα, απαιτώντας σεβασμό στα δικαιώματα, στις συμβάσεις, στις συνδικαλιστικές ελευθερίες.
Συνδυάζοντας ένα σύγχρονο λόγο και πρόταση με την δυναμική διεκδίκηση της.
Γιατί αν οι Κυβερνητικοί σχεδιασμοί πετύχουν θα οδηγηθούμε σε μηδενικό σημείο όσον αφορά το δίκτυ προστασίας του εργαζόμενου στην Ελλάδα.
Και τότε τα πράγματα θα είναι ακόμη πιο δύσκολα.
(Ο Χρήστος Πρωτόπαπας είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του Κινήματος Αλλαγής, πρώην Υπουργός)
