Η αμφίσημη απάντηση του Παύλου Γερουλάνου στον Ανδρέα Λοβέρδο ότι «υπάρχουν εστίες μούχλας στο κόμμα», ήταν ουσιαστικά το μοναδικό σημείο στο debate που μας ξύπνησε από τον λήθαργο που μας έριξαν οι χαμηλοί τόνοι και η «ενωτική» διάθεση των ανθυποψηφίων για την ηγεσία, όπως εκφράστηκε από τις απαντήσεις τους στην τηλεμαχία. Το ποιος κέρδισε ή όχι τις τελικές εντυπώσεις μάλλον λίγο απασχολεί σήμερα την ελληνική κοινή γνώμη, παρά το φαντασιακό των «300 δευτερολέπτων» για επιστροφή στο μέλλον, που οι υποψήφιοι νομίζουν ότι τους έχει δώσει η διαδικασία των εσωκομματικών εκλογών της 5ης και της 12ης Δεκεμβρίου. Αν συνυπολογίσουμε την απουσία του Γιώργου Παπανδρέου, η μάχη των εντυπώσεων εκ των πραγμάτων παραμένει ημιτελής. Ειρήσθω εν παρόδω και ως ευχάριστη έκπληξη, η διαδικασία με τους τρεις έγκριτους και με πολύ εύστοχες ερωτήσεις δημοσιογράφους και η δυνατότητα έστω και αποσπασματικού διαλόγου, βελτίωσε την εικόνα της συζήτησης.
Ας γυρίσουμε όμως στη μούχλα και το κόμμα. Ο κ. Γερουλάνος που απαντούσε στο ζήτημα της ψήφου των αποδήμων, των κατοίκων των απομακρυσμένων περιοχών και όσων δικαιολογημένα φοβούνται την πανδημία, έθεσε με τον πιο εύστοχο τρόπο, ίσως το βασικό ζήτημα που θα έπρεπε να απασχολεί τους ανθρώπους στο ΚΙΝΑΛ, υποψηφίους, επιτελεία και ψηφοφόρους. Στην τηλεμαχία της Δευτέρας δεν ακούσαμε τίποτα καινούριο, παρά μόνο ετερόκλητες επικλήσεις στο ένδοξο παρελθόν, όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν ο ένας πόλος του δικομματισμού. Μια πολυφωνία ή καλύτερα μια βαβέλ που σε καμιά περίπτωση, και δυστυχώς, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί προωθητικός εσωκομματικός πλουραλισμός, που μπορεί να επιβιώσει συνεκτικά από την 13η Δεκεμβρίου. Δεν διεκδικούμε ρόλο μάντη, ειδικά σε μια χώρα που οι πολίτες έχουμε «κοντή μνήμη», αλλά όταν η όποια πολυφωνία συνοδεύεται από χλιαρότητα, τότε κάτι δεν πηγαίνει καλά.
Επιπλέον ήταν τοdebate των αντιφατικών όψεων. Ο κ. Χρηστίδης, ο πιο νέος εκ των υποψηφίων, μιλούσε με τον πιο κομματικό λόγο. Ο κ. Λοβέρδος θέλει να επιστρέψει το κόμμα στο ΠΑΣΟΚ με προτάσεις που ταυτίζονται με δεξιές πολιτικές. Ο κ. Καστανίδης έχει τις πιο αριστερές θέσεις με έναν λόγο που ουδείς νέος άνθρωπος θα μπορούσε να τον παρακολουθήσει. Ο κ. Ανδρουλάκης με το πιο έντονο τοπικό ιδίωμα στη γλώσσα του, μιλούσε για τα πιο μεγάλα διακυβεύματα με την ευρωπαϊκή θέαση που του προσφέρει το αξίωμα του ευρωβουλευτή. Και τέλος, ο κ. Γερουλάνος, ο κατ’ εξοχήν αστός των συμμετεχόντων με τις μετανεωτερικές αντιλήψεις, χρησιμοποίησε τον πιο λαϊκό λόγο, με χαρακτηριστικότερη και επίμαχη λέξη την «μούχλα», από την οποία και εμπνευστήκαμε το άρθρο.
Δυστυχώς, όμως, για το ΚΙΝΑΛ αυτή η λέξη, έστω και μεταφορικά είναι μάλλον η πιο αντιπροσωπευτική για πτυχές της λειτουργίας του πολιτικού αυτού οργανισμού. Δεν ακούσαμε ή δεν καταλάβαμε κάποια πρόταση που να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον είτε για το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα είτε για το μέλλον της ίδιας της χώρας. Και για να μην μηδενίζουμε, υπήρξαν αποστροφές σύγχρονου προοδευτισμού ή μιας πιο ολιστικής αντίληψης, αλλά στο διά ταύτα τα συμπεράσματα παραμένουν μέτρια. Εξαιρώντας, βέβαια, κάποια εξαιρετικά αρνητικά, που αφορούν στην υιοθέτηση από συγκεκριμένο υποψήφιο, τον κ. Λοβέρδο, σκληρών θέσεων που σχετίζονται με την ασφάλεια και τους νόμους, ειδικά όταν σε ερώτηση ενός από τους δημοσιογράφους δεν απέρριψε κατηγορηματικά την παλαιά του θέση περί επαναφοράς της θανατικής ποινής.
Για να επιστρέψουμε στον τίτλο του σημερινού μας άρθρου, φάνηκε ότι, παρά τις λογικές και αναμενόμενες προεκλογικές τακτικές, οι υποψήφιοι για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ δεν μπόρεσαν με την επιτηδευμένα ομοιογενή παρουσίαση ενός πολιτικού καθωσπρεπισμού, μια γλυκανάλατη εικόνα, να πείσουν τους τηλεθεατές για τη δυναμική της επόμενης μέρας. Ο φόβος μήπως και εκφράσουν κάποια ριζοσπαστική άποψη που μπορεί να τους στιγματίσει ως αντισυστημικούς ή φιλοσυριζαίους, κυριάρχησε στον τρόπο που ανταποκρίθηκαν στην πρόκληση της τηλεμαχίας. Αυτό που ίσως να μην θέλουν να παραδεχθούν στο ΚΙΝΑΛ είναι ότι ακόμη βρίσκονται πίσω από τις εξελίξεις. Αυτή είναι η πραγματική σημασία της λέξης «μούχλα» και χωρίς να θέλουμε να είμαστε προφήτες, η υπεραισιοδοξία για διψήφια ποσοστά, μπορεί να αποδειχθεί όνειρο χειμερινής νυκτός όταν πέσει ο κουρνιαχτός των εσωκομματικών εκλογών, με φυγόκεντρες τάσεις, όπως φάνηκε από ορισμένες τοποθετήσεις…
Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος- ιστορικός
