Η αγωνία χτύπησε «κόκκινο», ειδικά με εκείνους που εντόπιζαν συγκλονιστικές διαφορές ανάμεσα στους δύο διεκδικητές του αμερικανικού προεδρικού θώκου. Βεβαίως αυτή τη φορά η «κριτική» στην αντιλαϊκή τους πολιτική, που μοιάζει σαν δύο σταγόνες νερού , είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα, αφού προείχαν τα «εθνικά μας συμφέροντα».
Οι αναλύσεις βαθιές κι όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, βαρυσήμαντες! Αν νικήσει ο Μπάϊντεν, μας έλεγαν, θα είναι καλύτερες οι εξελίξεις για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, διότι ο Τραμπ συνδέεται με πολλά «νήματα» με την Τουρκία κι αποκλείεται να της «τρίξει τα δόντια», ενώ ο Μπάιντεν είναι για τα «εθνικά μας συμφέροντα», όπως θα λέγαμε, «φλουρί κωνσταντινάτο», αν και έχει δοκιμαστεί κι αυτός . Επιπλέον, πρόσθεταν πως με την εκλογή του Μπάϊντεν “οι ΗΠΑ θα επιστρέψουν στην περιοχή μας”.
Την ίδια ώρα, ωστόσο, όσοι εργαζόμενοι δεν έχουμε γίνει τόσο «αμερικανάκια» στο μυαλό, αξίζει να αναρωτηθούμε: Μα πότε οι ΗΠΑ έπαιξαν ρόλο «παιδονόμου» για την Τουρκία και την αστική τάξη που κρατά το τιμόνι της εξουσίας ; Μήπως δεν ήταν επί του «δημοκρατικού» Κλίντον, τότε που φούντωσαν τα πανιά στην τουρκική επιθετικότητα, επιβάλλοντας καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας στα Ίμια και μάλιστα με τις ευχαριστίες του πρωθυπουργού του ΠΑΣΟΚ; Δεν ήταν επί «δημοκρατικού» Ομπάμα, που η Τουρκία παρουσιάζονταν ως το «μοντελάκι» του «κοσμικού Ισλάμ» των «Αδελφών Μουσουλμάνων» για την Αίγυπτο, τη Συρία, τις χώρες της Βόρειας Αφρικής, με τη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» και ταυτόχρονα οι τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο άρχισαν να μετριούνται ετησίως σε χιλιάδες; Μήπως τώρα επί Τραμπ, που η Τουρκία πρόβαλε τη λεγόμενη «Γαλάζια Πατρίδα» σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου, οι ΗΠΑ είχαν “εγκαταλείψει” την περιοχή, για να χρειάζεται να επιστρέψουν, όπως ισχυρίζονται; Κι αυτά λέγονται την ώρα που οι ΗΠΑ, με ευθύνες των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, γιγαντώνουν τη στρατιωτική παρουσία στην χώρα μας, μετατρέποντάς την σε εφαλτήριο νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Όσοι δεν είχαμε το άγχος του «ποιός θα βγει νικητής;», συνειδητοποιούσαμε πως όποια και να είναι η έκβαση των αμερικανικών εκλογών, δεν πρέπει να υπάρξει καμιά αυταπάτη για τις εξελίξεις που δρομολογούνται. Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων θα συνεχιστεί δίνοντας νέες «εστίες», αναζωπυρώνοντας παλιές, μα πάντα αιματοκυλώντας τους λαούς για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, στην οποία ως καταλύτης επέδρασε η πανδημία, οξύνει ακόμη περισσότερο αυτούς τους ανταγωνισμούς, όπου οι ΗΠΑ παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, πυκνώνοντας τους διπλωματικούς, εμπορικούς «πολέμους», καθώς και τα σύννεφα των στρατιωτικών επεμβάσεων και αναμετρήσεων.
Οι όποιες διαφορές των δύο υποψηφίων, που αναμετρήθηκαν στις ΗΠΑ, προβάλλοντας διαφορετικές διαχειριστικές προτάσεις για την καπιταλιστική οικονομία των ΗΠΑ και την εξωτερική πολιτικής τους, αποτυπώνουν αντιθέσεις ανάμεσα σε διαφορετικές μερίδες του κεφαλαίου στην ισχυρότερη χώρα του καπιταλισμού. Σε κάθε περίπτωση, όμως, τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, είτε αυτά βρίσκονται στις ΗΠΑ, είτε στις άλλες χώρες, βρίσκονται στην απέναντι «όχθη». Κι απ’ αυτήν, τη δική μας «όχθη», το δίλημμα «Σκύλλα ή Χάρυβδη» είναι πέρα για πέρα άκαιρο! Εμείς δεν θα πάρουμε ούτε από τις ψεύτικες “ελπίδες”, ούτε από την «πρόωρη απογοήτευση». Θα επιμείνουμε, πως μοναδική ελπίδα των λαών είναι η οργάνωση της λαϊκής – εργατικής αντεπίθεσης. Η συγκέντρωση δυνάμεων σε κάθε χώρα, και η οργάνωση της πάλης απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων, τους μονοπωλιακούς ομίλους, ενάντια στον καπιταλισμό, που είναι ο πραγματικός “ιός”, στις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, για τον ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης της εργατικής – λαϊκής εξουσίας.
(Ο Ελισαίος Βαγενάς μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων)
