Λίγα λόγια στη μνήμη όσων τα πτώματα είναι στα βάθη της θάλασσας.
Ότι και αυτό θα ξεχαστεί, για τον απλούστατο λόγο ότι εμπλέκεται η ελληνική κυβέρνηση στην τραγωδία αυτή ως ηθικός αυτουργός.
Οι ελληνικές αρχές είχαν εντοπίσει το πλοίο και δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να εμποδίσουν το ναυάγιο.
Το κορυφαίο: οι δικοί μας Λιμενικοί λένε επισήμως ότι λόγω των κανονισμών της FRONTEX δεν τους βοήθησαν να σωθούν γιατί δεν ήθελαν βοήθεια οι επιβαίνοντες. Δεν τους κάλεσε, λένε, ο καπετάνιος για βοήθεια ενώ έβλεπαν ότι η κατάσταση στο πλοίο ήταν απολύτως οριακή.
Άλλη μία επιτυχία του νεοφιλελεύθερου προτάγματος: όλα είναι θέμα προσωπικών επιλογών, δεν επιβάλλει λύσεις το κράτος. Φτάνει να υπάρχουν επιλογές. Αλοίμονο α το κράτος επιβάλλει τη δική του θέληση. Μόνον στη Βόρεια Κορέα γίνονται αυτά.
Κάπως έτσι το έλεγε ο μεγάλος Ναζιμ Χικμέτ: έχεις την επιλογή να μένεις νηστικός ή να είσαι άνεργος.
Τώρα, όμως, η κυβέρνηση είναι πανέτοιμη. Έχει τελειοποιήσει τους θεσμούς που την προστατεύουν από την όποια κακοτοπιά.
Πρώτα η υπόσχεση ότι θα επιληφθεί –και για αυτό– η δικαιοσύνη.
Μετά να «αφήσουμε ήσυχη τη δικαιοσύνη κάνει τη δουλειά της».
Και στο τέλος ένα καλοστημένο πλέγμα διεργασιών ώστε να αρχίσει η λήθη.
Έτσι ξεχάστηκαν οι υποκλοπές και επιβραβεύτηκε ο συκοφαντημένος Μητσοτάκης.
Έτσι ξεχάστηκαν τα Τέμπη και επιβραβεύθηκε ο συκοφαντημένος Καραμανλής.
Έτσι ξεχάστηκαν οι αετονύχηδες βουλευτές που έκαναν χοντρή μπίζνα ως βουλευτές της ΝΔ ή αυτοί που εμπορεύθηκαν το predator και κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Έτσι ξεχάστηκαν τα ρεζιλίκια με την Τράπεζα Θεμάτων στα σχολεία.
Έτσι ξεχάστηκαν τόσα και τόσα άλλα
Τώρα δεν θέλουν μόνον να ξεχάσουμε αλλά και να πιστέψουμε τις άθλιες δικαιολογίες ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ήθελαν βοήθεια.
Έτσι ξεχάστηκε και ο τρίχρονος Αϊλάν Κουρντί, το κορμάκι του οποίου βρέθηκε μπρούμυτα, μισοθαμμένο στην άμμο σε μια τουρκική ακτή το 2015.
Πόσα σπαραξικάρδια δεν είχαν ακουστεί και τότε.
Σήμερα εκείνη η δολοφονία μοιάζει σαν ένα μικρό πλημμέλημα.
Σε λίγο θα ξεχαστεί και το ναυάγιο, από μία κοινωνία που δέχεται να επιβραβεύει αυτούς που με τόση μαεστρία την προστατεύουν από όσα θα πρέπει να θυμάται.
Και κάτι ακόμη: οι πνιγμένοι έφυγαν, τελείωσαν. Οι ζωντανοί ποιος ξέρει τι έχουν να τραβήξουν ακόμη.
Σε λίγο θα αρχίσει πάλι η συζήτηση για το περιούσιο έθνος μας, για το δημογραφικό, για τα ιδανικά της Ευρώπης.
Σε λίγο θα πάρουν θάρρος οι θρασύδειλοι και κουνώντας το δάκτυλο θα μας ρωτάνε, δήθεν ως αθώοι πολίτες: “Τι γυρεύουν όλοι αυτοί εδώ;” “Γιατί δεν μας αφήνουν ήσυχους;” “Τι τους κάναμε εμείς και μας μπλέκουν;” Οι ίδιοι που ρωτάνε αυτές τις ερωτήσεις θα σκέφτονται ότι μπορεί το ναυάγιο να αποθαρρύνει τους επόμενους. Τόσο μυαλό έχουν.
Ας δούμε, όμως, και τη θετική πλευρά: η πατρίδα μας και η Ευρώπη ολόκληρη, θα έχει γλιτώσει για μία ακόμη φορά από την εισβολή των μανάδων και των παιδιών που πνίγηκαν κλειδωμένοι στο αμπάρι του πλοίου.
Ευτυχώς γλυτώσαμε εμείς. Όπως γλύτωσε η Ιταλία το 2015 με τους 750 πνιγμένους έξω από τη Λαμπεντούζα.
Μέχρι την επόμενη φορά.
(Ο Κώστας Γαβρόγλου είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην Υπουργός Παιδείας)
