Από την Μόσχα και το Πεκίνο μέχρι το Βερολίνο και το Παρίσι και όλα τα κέντρα ισχύος του πλανήτη παλαιά και αναδυόμενα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην μετεκλογική κρίση των ΗΠΑ.
Κυρίαρχη είναι η ανησυχία για μια παρατεταμένη πολιτική κρίση που θα επιταχύνει την δυναμική της απεμπλοκής και αποχώρησης των ΗΠΑ από σημαντικά θέατρα κρίσεων και συγκρούσεων του πλανήτη.
Αν στα πρώτα χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ο μονομερής παρεμβατισμός των ΗΠΑ τροφοδοτούσε την ανησυχία συμμάχων και αντιπάλων σήμερα όλοι φοβούνται το γεωπολιτικό κενό που αφήνει μια εσπευσμένη και ασύντακτη αποχώρηση.
Σε κάθε περίπτωση ο μονομερής παρεμβατισμός των ΗΠΑ δεν προκάλεσε ποτέ στην Μεταψυχροπολεμική Εποχή αντιαμερικανική συσπείρωση με τα υπόλοιπα κέντρα ισχύος του πλανήτη να βρίσκουν πιο συμφέρουσα την ενίσχυση των διμερών σχέσεων με τις ΗΠΑ.
Υπάρχει προοπτική να χαράξουν οι ΗΠΑ μια μέση γραμμή πλεύσης ανάμεσα στον απροκάλυπτο μονομερή παρεμβατισμό και την ασύντακτη αποδρομή?
Μια ματιά στην συμπεριφορά των ΗΠΑ στην Διεθνή Σκηνή μας επιτρέπει να καταγράψουμε μια διαχρονική αντίφαση.
Οι ΗΠΑ δύο φορές ,πρώτα με την Συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919 και στην συνέχεια με τον Χάρτη του Ατλαντικού το 1941,επιχείρησαν να πλασιώσουν θεσμικά την μεταπολεμική Τάξη Πραγμάτων.
Το 1920 η Γερουσία των ΗΠΑ απέρριψε την Συνθήκη των Βερσαλλιών και η χώρα επέστρεψε στον απομονωτισμό.
Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου οι ΗΠΑ παραμέρισαν τον ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ και υιοθέτησαν τον Μονομερή Παρεμβατισμό ως άλλο δρόμο προς τον απομονωτισμό.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)
