Όλες οι δημοσκοπήσεις από την Γαλλία εν όψει των Βουλευτικών Εκλογών του Ιουνίου συγκλίνουν στην πρόβλεψη μιας πολύ πιθανής πρωτιάς σε ποσοστά της παράταξης του Μελανσόν στον πρώτο γύρο αλλά στον δεύτερο γύρο επικράτηση της παράταξης του Μακρόν.
Το εκλογικό σύστημα της Γαλλίας, μονοεδρική εκλογική περιφέρεια με πλειοψηφικό σε δυο γύρους έχει την ιδιομορφία ότι στο δεύτερο γύρο δεν μετέχουν μόνον οι δύο πρώτοι του πρώτου γύρου αλλά όλοι οι υποψήφιοι που στον πρώτο γύρο λαμβάνουν 12,5% των ψήφων.
Είναι δεδομένο ότι η συσπείρωση της Κεντροδεξιάς και της Δεξιάς στην παράταξη «Αναγέννηση» του Μακρόν ξεκινά με μια δεξαμενή πιθανών ψήφων που έχει σαφώς μεγαλύτερο όγκο από την αντίστοιχη δεξαμενή του Μελανσόν.
Είτε στην πολύ δύσκολη πρωτιά στον δεύτερο γύρο των Βουλευτικών που θα μπορούσε να σημαίνει συγκατοίκηση Μακρόν με κυβέρνηση υπό τον Μελανσόν, είτε ως αξιωματική αντιπολίτευση η Γαλλία φαίνεται να επιστρέφει στην ιστορική διπολική αντιπαράθεση της Κεντροδεξιάς –Δεξιάς με την Αριστερά.
Τα παραπάνω αν επιβεβαιωθούν από τα εκλογικά αποτελέσματα σημαίνουν και την έναρξη μιας σταδιακής αποδυνάμωσης της Ακροδεξιάς η οποία ακόμη και σε συνθήκες ακραίας κοινωνικής συμπίεσης δεν κατόρθωσε να πείσει τιυς ψηφοφόρους ότι αποτελεί αξιόπιστη πρόταση εναλλακτικής κυβερνητικής διαχείρισης.
Η συγκυρία είναι κάτι παραπάνω ευνοϊκή από το μέτωπο της Αριστεράς που συγκρότησε ο Μελανσόν.
Μετά από δεκαπέντε σχεδόν χρόνια δημοσιονομικής περιοριστικής πολιτικής στην Ε.Ε-Ευρωζώνη, δυόμιση χρόνια Πανδημίας και τρείς και πλέον μήνες πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία η Ευρώπη απειλείται από μια ταυτόχρονη επισιτιστική, ενεργειακή και προσφυγική κρίση μια πρόκληση που ξαναφέρνει στο προσκήνιο την επιλογή στρατηγικής εξόδου από την κρίση.
Η πολιτική του αποπληθωρισμού της συνεχούς μείωσης των ελλειμμάτων κι του χρέους και γενικώς όλες οι ενάρετες συνταγές γερμανικής κοπής είναι ασύμβατες με την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα στην Γαλλία και την Ιταλία.
Οι πολιτικές αύξησης της ζήτησης μέσω της αναθέρμανσης της Οικονομίας προβάλλουν ως μονόδρομος για την Ε.Ε. των «27» η οποία σε αντίθετη περίπτωση όπως ακριβώς συνέβη με τις ΗΠΑ του Χουβέρ μετά το 1929 και την Γερμανία του Καγκελαρίου Μπίσμαρκ μετά το 1930 θα βυθισθεί σε μια μακράς διάρκεια ύφεση.
Ως πιθανή αν όχι βέβαιη Αξιωματική Αντιπολίτευση στην Νέα Βουλή η Ριζοσπαστική Αριστερά του Μελανσόν καλείται να συνθέσει νέες πιο ανθεκτικές οικονομικές και κοινωνικές ισορροπίες τις οποίες θα πρέπει να αναζητήσει τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Έτσι κινήθηκαν και οι ΗΠΑ μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου το 1945 όταν στήριξαν την ανασυγκρότηση κυρίως της Δυτικής Ευρώπης με το σχέδιο Μάρσαλ που δε ήταν παρά η εκτός συνόρων αναγωγή του Νέου Συμβολαίου (NewDeal) του Ρούζβελτ μετά το 1933.
Σε κάθε περίπτωση μια πίεση από τα Αριστερά για ένα ευρωπαϊκό NewDeal εκ των πραγμάτων ενισχύει τους Μακρόν και Ντράγκι στην ούτως ή άλλως προεξοφλημένη σκληρή διαπραγμάτευση με τον Σολτς.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)
