Οι ειδήσεις των ημερών είναι δύο (διαφορετικές) και υποεκτιμημένες: α/Ο πληθυσμός της χώρας θα μειωθεί κατά τουλάχιστον 2 εκ. άτομα, μετά την ενσωμάτωση των όποιων μεταναστών την επιλέξουν για κατοικία, την διαλέξουν σαν νέα πατρίδα ή (εμείς) τους υποδεχτούμε και β/ η μέση (τετραμελής) ελληνική οικογένεια πληρώνει τον τέταρτο υψηλότερη φόρο μεταξύ των (αναπτυγμένων) κρατών μελών του ΟΑΣΑ. Το πρώτο είναι αποτέλεσμα του τελευταίου. Για την εγχώρια πολιτική, για την (μη διεξαγομένη) δημόσια συζήτηση, αυτά μοιάζουν λεπτομέρειες…
Αλλά, τα ουσιώδη έχουν υποχωρήσει γιατί τα ανακλαστικά ολόκληρου του πολιτικού συστήματος έχουν υποχωρήσει λόγω πανδημίας, τηλεοπτικής μονομέρειας και κοινωνικής απομόνωσης. Κόμματα και οι φορείς της κοινωνίας μοιάζει να μην συντονίζουν τα βήματά τους με αυτές τις εξελίξεις. Το Δημογραφικό δεν είναι καν θέμα για τη συντηρητική ΝΔ. Ίσως γιατί οι φοροαπαλλαγές στους μερισματούχους, οι επιδοτήσεις και τα «κλειστά» συμβόλαια αποκλειστικής προμήθειας για το δημόσιο (ρεύμα), είναι ακόμη μεγαλύτερη προτεραιότητα…
Ένα δείγμα τηλεοπτικής μονομέρειας και πολιτικής στρέβλωσης είναι αυτό με την «ψηφιακή επανάσταση» που έχει, δήθεν, δαμάσει την γραφειοκρατία. Όταν, ούτε το 112 των έκτακτων αναγκών δεν φτάνει στους σωστούς αποδέχτες, επειδή μπορούσαμε να στέλνουμε sms για ηλεκτρονική παρακολούθηση στην πανδημία. Όταν υπάρχουν 420.000 εν αναμονή αιτήσεις για συνταξιοδότησες, την στιγμή που η δικαιοσύνη δεν απονέμεται ή στα γραφεία της κρατικής Διοίκησης δεν απαντά κανείς…
Οι αστοχίες των αντιπροσωπευτικών φορέων, η τηλεοπτική καταιγίδα και τα 45 δις ευρώ κατά την διετία της πανδημίας (ανεξαρτήτως αν έπιασαν τόπο, ξοδεύτηκαν όμως…), είναι που κάνουν την (πολιτική) διαφορά.
Και όταν ανακύπτει ένα καυτό ζήτημα, όπως τώρα το Εργασιακό, ενδεή -σε πολλές περιπτώσεις- τα άτομα που έχουν ταχθεί να εκπροσωπούν την πραγματική ζωή… φοβούνται ότι ο Χατζηδάκης «μιλάει απευθείας στην κοινωνία». Διάολε, ποιός (θα έπρεπε να) είναι η κοινωνία;
Ιδού η κοινωνία!
-Στο εργασιακό η κυβέρνηση της ΝΔ προτείνει 3ήμερες διακοπές και υψηλές συνταξιοδοτικές αποδόσεις (κεφαλαιοποιητικό επικουρικό) στους… άνεργους νέους. Τέλεια! Η προοπτική του κάδρου της απελπισίας…
-Ο υπουργός Εργασίας τάζει συμφιλίωση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής την στιγμή που ο εργοδότης μπορεί να επιβάλει το ημερήσιο… 10ωρο, όταν οι νέοι, που συνήθης εργάζονται με μερική απασχόληση, εκτός από το πρωινό 4ωρο θα πρέπει να προσέρχονται και για ένα απογευματινό 2ωρο («κατσαρή» βάρδια).
-Και έρχεται ο ΟΟΣΑ και αποκαλύπτει ότι η μέση ελληνική οικογένεια, αυτή με τα δύο παιδιά, πληρώνει τις τέταρτες υψηλότερες φορολογικές επιβαρύνσεις μεταξύ των (αποκαλουμένων) αναπτυγμένων κρατών. Την στιγμή που ο πληθυσμός της Ελλάδας θα συρρικνωθεί κάτω από τα 8,7 εκ. τα προσεχή χρόνια.
Φορολογείστε λοιπόν κι άλλο! Έμμεσοι φόροι στην κατανάλωση (24% ΦΠΑ, επιβαρύνσεις σε καύσιμα, στην κατανάλωση, στα είδη πρώτης ανάγκες κ.α.), άμεσοι φόροι σε όποιον κάνει παιδί, αλλά 5% φόρο σε όποιον (ραντιέρη) έχει έσοδα από μερίσματα. Και επιδότηση των μεγάλων παιχτών από τα Ταμείο Ανάπτυξης, χωρίς καμία συνάρτηση με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Ούτε καν συζήτηση για ενσωμάτωση της νέας τεχνολογίας, για εθνική προστιθεμένη αξία.
Ειδικά αυτό με τη φορολόγηση της οικογένειας με δύο παιδιά είναι άνω ποταμών. Γιατί, επιπλέον, η οικογένεια πληρώνει «μαύρα» στο Μαιευτήριο, φροντιστήρια για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο, κατοικία για τις σπουδές. Και η πολιτεία, στο τέλος, του εξασφαλίζει ένα… εισιτήριο για την αλλοδαπή ή την ανεργία με δυσβάστακτα (ιδιωτικά και δημόσια) χρέη για τους ημεδαπούς…
Από τον τοκετό και την σπαστή-απρογραμμάτιστη (10ωρη) απασχόληση, μέχρι τα φροντιστήρια και το Πανεπιστήμιο, από την κατοικία, όπου δεν υπάρχει καμία στεγαστική συνδρομή στα νέα ζευγάρια, μέχρι την φορολογία και την απασχόληση, η κυβέρνηση, εξ αντικειμένου, εφαρμόζει πολιτικές αφελληνισμού. Μπορεί ν ακούγεται τραχύ στη διατύπωση, όμως είναι σκληρό στη ζωή!
Η «παραγωγή» και αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης στην Ελλάδα της διπλής κρίσης είναι υπό διωγμό. Ευκαιρίες υπάρχουν μόνο για λίγες οικογένειες στο άνω εκατοστημόριο. Όχι για όλες τις οικογένειες. Σαφώς όχι για όλες τις οικογένειες…
Με αυτά τα δεδομένα, μοιάζουν με ανέκδοτο οι κυβερνητικές προτεραιότητες περί ψήφου των ομογενών του εξωτερικού, για την ανάπτυξη που φέρνουν οι φοροαπαλλαγές και παχυλές επιδοτήσεις στην ιθύνουσα τάξη.
Όλα διαμορφώνονται από μια ιδιοτελή δράκα με αφορολόγητα κέρδη, με σκληρά οικονομικά συμφέροντα. Όλα κρίνονται από μια ελίτ ιδιοποίησης των κοινοτικών πόρων. Ακόμη και με μέτρα κατά της οικογένειας. Δεν αμφιβάλει κανείς ότι αυτά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κανονικοί άνθρωποι. Τα οποία δεν πιάνουν πάντα τα κομματικά ραντάρ. Είναι οι ανθρώπινες ανάγκες απέναντι σε δύσκαμπτες γραφειοκρατίες…
Όσοι πάνε στα στέκια των νέων βλέπουν μια απαρέσκεια. Στους πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς μένει να την κάνουν αγωνία, αγωνιστικότητα και προοπτική!
(Ο Χρήστος Μέγας είναι δημοσιογράφος)
