Δύο πολιτικά και κοινωνικά ερωτήματα τίθενται πλέον πιεστικά στην σκιά της εξέλιξης της Πανδημίας και κυρίως της ανασφάλειας και της αποσταθεροποίησης που προκαλεί η μετάλλαξη Όμικρον του Covid 19.
Κάποιοι έσπευσαν να προεξοφλήσουν το θετικό σενάριο της μετάλλαξης Όμικρον δηλαδή την εξισορρόπηση της πολλαπλάσιας μεταδοτικότητας της με την ήπια νόσηση.
Σε κάθε περίπτωση ό τι επιστημονικό πόρισμα εξαχθεί σε μερικές εβδομάδες για την Όμικρον το σοκ που προκάλεσε στην Πολιτική Ελίτ και την Επιστημονική Κοινότητα είναι δεδομένο.
Ας δούμε τα δύο πολιτικά ερωτήματα.
Eρώτημα πρώτο, μπορεί να υπολογισθεί χρονικά το κακό και το καλό σενάριο ενός τείχους εμβολιασμού σε παγκόσμια κλίμακα που δεν θα αφήνει γιγαντιαίες μαύρες τρύπες όπως σήμερα, οι οποίες λειτουργούν ως εκκολαπτήρια των επόμενων μεταλλάξεων;
Και αν Ναι ποιά συνιστώσα ποια παράμετρος μπορεί να επιταχύνει την σύντμηση του χρόνου; Πόσο καταλυτικό μπορεί να είναι το προσωρινό πάγωμα των πατεντών που έχουν κατοχυρώσει ήδη οι φαρμακευτικές εταιρείες που παράγουν εμβόλια;
Το δεύτερο ερώτημα αφορά τον υποχρεωτικό εμβολιασμό ηλικιακών και επαγγελματικών ομάδων η συνολικά του πληθυσμού.
Θα μειωθεί όσο χρειάζεται το ποσοστό των Ανεμβολίαστων ή θα πυροδοτηθεί η ριζοσπαστικοποίησή τους με μεγάλο ωφελημένο ακροδεξιά και λαϊκιστικά κόμματα και πολιτικά μορφώματα;
Τα απόλυτα καταναγκαστικά μέτρα σε κατάσταση πολέμου για να συσπειρώσουν θετικά και να μην αποσυσπειρώσουν αρνητικά χρειάζονται ορατό ορίζοντα ή έστω παράσταση νίκης και συγκεκριμένη χρονική στιγμή καταβολής του μερίσματος.
Κινδυνεύει άραγε να γίνει ο υποχρεωτικός εμβολιασμός πολλαπλασιαστής ισχύος λαϊκιστών ηγετών τύπου Τραμπ και Φάραζ;
Προσφέρεται ο υποχρεωτικός εμβολιασμός να φωτισθεί ως εργαλείο επιβολής και χειραγώγησης των λαών από μια ανελέητη και ανάλγητη Ελίτ κυβερνώντων;
Το ετερόκλητο αντιεμβολιαστικό κίνημα δεν είναι η πρώτη φορά μαζικής αντιπαράθεσης με την επιστημονική και ερευνητική πρόοδο.
Η εκμηχάνιση της βιομηχανικής παραγωγής είχε δημιουργήσει πριν από δύο περίπου αιώνες το κίνημα των Λουδιστών που πίστευε ότι η λύση στα προβλήματα είναι η καταστροφή του βαρέως βιομηχανικού εργασιακού εξοπλισμού.
Τουλάχιστον μια δεκαετία πριν από την εμφάνιση του Covid 19 αυξανόταν αργά αλλά σταθερά ένα μειοψηφικό αλλά όχι αμελητέο ρεύμα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη που αμφισβητούσε την όποια ευεργετική επίδραση των εμβολιασμών για τις παιδικές ασθένειες.
Μέχρι στιγμής οι ειδήμονες παραμένουν διαιρεμένοι μπροστά στο ερώτημα αν θα είναι αποτελεσματικός ο υποχρεωτικός εμβολιασμός.
Ένα είναι βέβαιο η πρόκληση της αντιμετώπισης της Πανδημίας έχει και μια βαρύνουσα πολιτική διάσταση.
Είναι φανερό ότι βρισκόμαστε σε αχαρτογράφητη περιοχή με μόνη βεβαιότητα την επισήμανση του επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ότι κανένας δεν θα είναι ασφαλής μέχρι όλοι να είναι ασφαλείς.
Είναι απορίας άξιον πως δεν έχει γίνει ακόμη καμιά σοβαρή προσπάθεια έστω και καθυστερημένη για μια παγκόσμια ευθυγράμμιση των ποσοστών των εμβολιασμών ανά χώρα.
Τούτων λεχθέντων ουδείς αυτή τη στιγμή μπορεί να δώσει απάντηση στο ερώτημα αν η σκληρή πραγματικότητα της Πανδημίας και κυρίως η όποια παράταση του κύκλου της από νέες μεταλλάξεις θα προκαλέσει πολιτικές ανατροπές.
Ένα είναι βέβαιο, ότι η επιστροφή στην κανονικότητα δεν είναι με τα σημερινά δεδομένα προβλέψιμη.
Ένα είναι βέβαιο, ο πλανήτης κινείται σε αχαρτογράφητη περιοχή.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)
