Η άτακτη φυγή των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν έθεσε για πολλοστή φορά την πρόκληση της αμυντικής χειραφέτησης της Ε.Ε στο πρώτο πλάνο της επικαιρότητας.
Για πολλοστή φορά αγνοούνται η στην καλύτερη περίπτωση υποβαθμίζονται τα αυτονόητα προαπαιτούμενα μια Κοινής Ευρωπαϊκής Άμυνας άξιας του ονόματος της.
Η Κοινή Άμυνα που θα δίνει αποτρεπτική και παρεμβατική αξιοπιστία σε μια Κοινή Εξωτερική Πολιτική προϋποθέτει βήματα συνολικής εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που είναι αδιανόητα με τα σημερινά δεδομένα και συσχετισμούς.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους Κοινή Άμυνα και Εξωτερική Πολιτική προϋποθέτουν την ύπαρξη δυναμικής ομοσπονδιακής μετεξέλιξης της Ε.Ε , μια προοπτική που δεν την θέλουν ούτε η Γαλλία ούτε η Γερμανία.
Όταν ο Μακρόν παρουσίασε το όραμα του για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στις ομιλίες του στην Πνύκα και στην Σορβόννη τον Σεπτέμβριο του 2017 κατέστησε σαφές ότι μιλάει για εμβάθυνση στην βάση της διακυβερνητικής συνεργασίας ώστε να προχωρήσουν η Δημοσιονομική Ένωση και η Αμυντική Συνεργασία χωρίς την αδύνατη τότε και σήμερα και για το ορατό μέλλον αναθεώρηση των Συνθηκών.
Για τον ένοικο του Μεγάρου των Ηλυσίων η Κοινή Άμυνα και ειδικότερα το υψηλό κόστος συγκρότησης μιας δύναμης ταχείας επέμβασης σε υπερπόντιες κρίσεις και συγκρούσεις θα λειτουργούσε σε σχέση συγκοινωνούντων δοχείων με την χαλάρωση Ντε Φάκτο η και Ντε Γιούρε της μόνιμης περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής όπως αυτή ορίζεται από το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Επιπλέον στην Κοινή Άμυνας της Ευρώπης σε διακυβερνητικό επίπεδο η Γαλλία Πυρηνική Δύναμη και Μόνιμο Μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ θα είχε μια Ντε Φάκτο πρωτοκαθεδρία ανάλογή με αυτήν που έχει κατοχυρώσει η Γερμανία στην Ευρωζώνη.
Από την μεριά της η Γερμανία που δεν έχει καμιά διάθεση και κίνητρο να ενισχύσει τον αμυντικό της προϋπολογισμό κρίνει προφανώς πιο συμφέρουσα την παράταση της υπαγωγής της Ευρωπαϊκής Ασφάλειας στην Διατλαντική Σχέση.
Η διάσταση απόψεων για τα ζωτικά συμφέροντα της Ε.Ε που θα έκαναν αναγκαία μια Κοινή Άμυνα φάνηκαν το καλοκαίρι του 2020 στην Μεσόγειο.
Η ένταση ανάμεσα στο Παρίσι και στην Άγκυρα προβλήθηκε από την γαλλική πλευρά ως πρόκληση σε βάρος της Ευρώπης από μια χώρα με περιφερειακές φιλοδοξίες.
Αντίθετα για την Γερμανία αλλά και την Ιταλία και την Γαλλία αλλά και για τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ επρόκειτο ακόμη και μετά τον λοκάρισμα μιας γαλλικής φρεγάτας από τουρκική για προβλήματα μεταξύ δύο νατοϊκών εταίρων!
Η Γερμανία δεν θα συνεργασθεί ποτέ σε σχήματα Κοινής Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής στην Ε.Ε που δεν επιβάλλουν την ευρωπαϊκή απαλλοτρίωση της Μόνιμης Έδρας της Γαλλίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αλλά κυρίως τον ευρωπαϊκό έλεγχο του Πυρηνικού Οπλοστασίου του Παρισιού.
Χωρίς απειλή εξ Ανατολών για την ασφάλεια της εδώ και τρείς και πλέον δεκαετίες η Γερμανία δεν έχει κανένα λόγο να αποκλίνει από τον στόχο των μηδενικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων – που είναι γνωστός ως Μαύρο Μηδέν – χάριν της ευρωπαϊκής χειραφέτησης.
Η πραγματική εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης από την δημοσιονομική διαχείριση μέχρι την Κοινή Άμυνα προϋποθέτει την μη αντιστρέψιμη Ντε Γιούρε εγκατάλειψη της εθνικής κυριαρχίας ένας στόχος που παραπέμπει στα φεντεραλιστικά οράματα της δεκαετίας του 50.
Συγκοινωνούντα δοχεία η ΟΝΕ και η Κοινή Άμυνα διαψεύδουν κάθε φορά που ξεσπά μια κρίση την διαχρονική παραδοχή ότι οι κρίσεις είναι και ευκαιρίες.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος
