Όπως ήταν αναμενόμενο στην διήμερη σύνοδο της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς στις 3 και 4 Δεκεμβρίου στην πολωνική πρωτεύουσα δεν προέκυψε επί του παρόντος και για το ορατό μέλλον νέο …Σύμφωνο της Βαρσοβίας…
Δεν προέκυψε δυναμική συγκρότησης ενιαίας κοινοβουλευτικής ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά η συνάντηση δεν πρέπει να υποτιμηθεί.
Στην Σύνοδο της Βαρσοβίας δύο εν ενεργεία Πρωθυπουργοί χωρών μελών της Ε.Ε που βρίσκονται σε παρατεταμένη διαμάχη με τις Βρυξέλλες της Πολωνίας και της Ουγγαρίας επενδύουν όχι στους σημερινούς αλλά στους αυριανούς και όχι πολύ μακρινούς συσχετισμούς και ισορροπίες στην Γηραιά Ηπειρο.
Από την Βαρσοβία και την Βουδαπέστη η άνοδος ή στην χειρότερη περίπτωση η συμμετοχή στην κυβερνητική εξουσία της Γαλλίας και της Ιταλίας της Ακροδεξιάς είναι ζήτημα χρόνου.
Μια εξέλιξη που θα πριμοδοτήσει την Ακροδεξιά στην Γερμανία αλλά και στην Ισπανία και που θα δώσει ώθηση στα ομογάλακτα πολιτικά μορφώματα στις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Έτσι η Πολωνία και η Ουγγαρία κατά κύριο λόγο μπορούν να αρνηθούν την αποξένωση τους από την ευρωπαϊκή κανονικότητα και πολιτική ορθότητα εντασσόμενοι στην κατά την άποψη τους επερχόμενη νέα ευρωπαϊκή κανονικότητα της οποίας διεκδικούν την πατρότητα.
Έτσι στην διήμερη συνάντηση της Βαρσοβίας οι ηγέτες της Ευρωπαϊκός Ακροδεξιάς διασταυρώθηκαν με τους κυβερνώντες στην Πολωνία και στην Ουγγαρία χωρίς να υπάρξει καμία αντίδραση η διαμαρτυρία.
Έτη φωτός μοιάζουν να μας χωρίζουν από την άτυπη αλλά πολιτικά βαρύνουσα ευρωπαϊκή απομόνωση της Αυστρίας το 2000, με πρωτοβουλία του τότε Προέδρου της Γαλλίας Σιράκ, όταν ο Καγκελάριος Σούσελ αποφάσισε να αναδείξει σε κυβερνητικό εταίρο το ακροδεξιό κόμμα της Ελευθερίας του Χάιντερ.
Πέραν όμως της αλληλονομιμοποίησης των εθνικών συνιστωσών της Ακροδεξιάς στην Ε.Ε επί του παρόντος είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί κοινός παρονομαστής που να οδηγεί σε ενιαία και συγκροτημένη παρουσία της στο Ευρωκοινοβούλιο.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Εθνικού Συναγερμού της Λεπέν και της Λέγκα του Σαλβίνι που όταν άρχισαν να υιοθετούν διορθώσεις στην γραμμή πλεύσης τους κυρίως σε ότι αφορά την παραμονή των χωρών τους στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε είδαν νέα ανταγωνιστικά σχήματα και προσωπικότητες να διαμορφώνονται σε ένα νέο χώρο που θα μπορούσε να ονομασθεί η Άκρα Δεξιά της Άκρας Δεξιάς.
Πώς είναι για παράδειγμα δυνατόν να ανήκουν στην ίδια κοινοβουλευτική ομάδα και να έχουν κοινή στάση απέναντι σε κρίσιμες πτυχές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης η
Εναλλακτική για την Γερμανία που υπερθεματίζει την αδιαλλαξία των Φειδωλών του Βορρά με τον Εθνικό Συναγερμό και την Λέγκα που θεωρούν την γερμανικής κοπής μόνιμη λιτότητα ως την μητέρα όλων των σημερινών κοινωνικών δεινών;
Πώς μπορούν να διαμορφώσουν κοινή ευρωπαϊκή θέση απέναντι στην Ρωσία η παθολογικά ρωσοφοβική ηγεσία της Πολωνίας με την Ουγγαρία του Ορμπάν, αλλά και την Λεπέν που διατηρούν καλές σχέσεις και έχουν ανοικτούς δίαυλους επικοινωνίας με το Κρεμλίνο;
Πέραν των παραπάνω υπάρχουν συγκρουόμενα εθνικά συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς που βραχυκυκλώνουν την όποια δυναμική συγχώνευσης των δύο ακροδεξιών ομάδων της Ακροδεξιάς στο Ευρωκοινοβούλιο.
Στην Ομάδα ECR (Ευρωπαίοι συντηρητικοί μεταρρυθμιστές) κυριαρχεί η Πολωνία καθώς διαθέτει το 40% των μελών της Ομάδας.
Αντίστοιχα στην Ομάδα ID (Ταυτότητα και Δημοκρατία) κυριαρχούν η Γαλλία και η Ιταλία.
Ένα είναι βέβαιο, ότι τα κόμματα της ευρωπαϊκής πολιτικής κανονικότητας στην Ε.Ε στην συντριπτική τους πλειοψηφία με την στάση τους στο προσφυγικό –μεταναστευτικό και στην μηδενική ανοχή στα θέματα νόμου και τάξης αντί να διεμβολίζουν την εκλογική βάση της Ακροδεξιάς της δίνουν πιστοποιητικό δημοκρατικής και κοινοβουλευτικής κανονικότητας.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος
