Η μόνο ασπίδα για τη Δημοκρατία και την ανόθευτη έκφραση του Λαού είναι ο Ενεργός Πολίτης. Αυτός που κινητοποιείται, μετέχει, εκφράζεται, συναποφασίζει. Πέρα από «ειδικούς», «εμπειρογνώμονες» ή «συντάκτες αλγορίθμων». Όλοι αυτοί είναι χρήσιμοι, αλλά μόνο σαν τεχνικοί σύμβουλοι
Στην καταμέτρηση και τους εμπειρογνώμονες και όχι στην ψηφοφορία ή, πολύ περισσότερο, στα προβλήματα και την προεκλογική καμπάνια φαίνεται ότι κρύβεται το μυστικό της νίκης Μπάϊντεν.
Στις ΗΠΑ ο κόσμος δεν πάει εύκολα να ψηφίσει. (Σχεδόν δεν πάει στην Ευρώπη και, πού να το έλεγες πριν λίγα χρόνια, πλέον απέχουν και οι Έλληνες σε ποσοστό 40% του εκλογικού σώματος). Ο κόσμος, σε πολλές περιπτώσεις, πιστεύει ότι «όλοι το ίδιο είναι» και «δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι» (ουσιαστικά). Ότι οι εκλογές είναι κάτι σαν «συνωμοσία» των ειδικών…
Σε αυτό το περιβάλλον και ενόσω υπάρχει η ευχέρεια της επιστολικής ψήφου (σχεδόν αποκλειστικά στις ΗΠΑ), το επιτελείο ενός κόμματος:
1.Καθοδηγεί τις φίλα προσκείμενες πολιτείες (π.χ. στην Πενσιλβάνια), να στείλουν μαζικά φακέλους με ψηφοδέλτια σε κάθε σπίτι αψηφώντας το κόστος, καθώς και τα όρια του νόμου που ορίζει ότι οι αρχές οφείλουν να στείλουν εκλογικό υλικό σε όσους το ζητήσουν. Σε ορισμένες Πολιτείες έστειλαν ψηφοδέλτια και φακέλους σε όλους… Εξάλλου, εν μέσω πανδημίας, είναι υγειονομικά αποδεκτή η εκτέλεση των εκλογικών καθηκόντων από απόσταση…
Οι «ειδικοί»
2.Ακολούθως ανατίθεται σε μια έμπειρη εταιρεία να πείσει τους ψηφοφόρους να ταχυδρομήσουν (να στείλουν) πίσω τον φάκελο. Τα κίνητρα μπορεί να πιθανολογηθούν από την ανάγκη για αποδοκιμασία του (νυν) Προέδρου, αφού συνήθως οι απέχοντες είναι άτομα που κινούνται στο οικονομικό και (ίσως) στο κοινωνικό περιθώριο και κανείς δεν έκανε κάτι γι’ αυτούς. Επίσης, ο «καταφρονεμένος» ψηφοφόρος που συνήθως απέχει, μπορεί να κινητοποιηθεί τώρα αφού δεν κοστίζει, δίχως κόπο (και με… πληρωμένο γραμματόσημο), επιφυλάσσοντας στον εαυτό του μια γεύση συμμετοχής ή απλώς το κάνει για την ανταπόδοση της χαράς από την επίσκεψη του… εμψυχωτή ψηφοφόρων.
3.Η δράση της εταιρείας δεν είναι ανάγκη να επεκταθεί στο σύνολο των ΗΠΑ. Αρκούν 4-5 κρίσιμες πολιτείες (λόγω του συστήματος των εκλεκτόρων καθώς το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα δεν προκύπτει από την καθολική καταμέτρηση των ψήφων σε εθνικό επίπεδο). Άρα, για την ανατροπή ενός οριακού αποτελέσματος αρκεί μια κινητοποίηση λίγων χιλιάδων (δυνητικών) ψηφοφόρων σε κάθε περιφέρεια. Οι οποίοι, για λίγα λεπτά, θα νοιώσουν σημαντικοί, έστω και εάν μετά μπορεί να μην τους νοιάζει ή να μην το θυμούνται…
4.Το βράδυ των εκλογών οι επιτελείς απλώς γελούν με την μετάδοση των αποτελεσμάτων από την τηλεόραση. Γνωρίζουν ότι στις κάλπες δεν υπάρχουν όλες οι (επιστολικές) ψήφοι. Το αποτέλεσμα κρύβεται στον ταχυδρομικό σάκο…
(Τους την έφερε την προηγούμενη φορά -2016- ο Τραμπ, ο οποίος κέρδισε την εκλογή με 2 εκ. λιγότερους από την Χίλαρι Κλίντον ψήφους καθώς ήλεγξε κρίσιμες πολιτείες. Και τώρα οι Δημοκρατικοί πήραν την εκδίκησή τους, απλώς κινητοποιώντας τους «παροπλισμένους» Και αυτό ανεξαρτήτως εάν την χώρα μας μάλλον την συμφέρει η πολιτική εξέλιξη τις ΗΠΑ αλλά, προσοχή, χωρίς τυμπανοκρουσίες).
Το ελληνικό σύστημα…
Αν το αμερικάνικο παράδειγμα προβαλλόταν στα δικά μας πολιτικά πράγματα ενδεχομένως θα είχε την εξής δομή:
-Τι ισχύει: Λίγες ημέρες προ των εκλογών υποψήφιοι και στελέχη κομμάτων μοιράζουν μαζικά ψηφοδέλτια. Η κινητοποίηση φέρνει κάποια αποτελέσματα, καθώς ο πολίτης διευκολύνεται ή νιώθει δεσμευμένος και προσέρχεται στην κάλπη με έτοιμο και σταυρωμένο ψηφοδέλτιο…
-Τι θα μπορούσε να γίνει: Φανταστείτε την «απόδοση» αυτής της πρακτικής εάν υπήρχε ευχέρεια επιστολικής ψήφου. O κομματικός αποσταλμένος θα εισερχόταν, ακόμη και νύχτα, στο σπίτι «υποχρεώνοντας» τον ψηφοφόρο επί τόπου και αμέσως (μπροστά του) να εσωκλείσει το ψηφοδέλτιο και να ταχυδρομήσει τον φάκελο. Τις εκλογές, σε πολλές περίπτωσης, θα κέρδιζε το κόμμα ή ο υποψήφιος που θα έριχνε (επένδυε;) τα περισσότερα χρήματα. Τόσο για το δίκτυο των απεσταλμένων στα σπίτια των «αδιάφορων»-αποστασιοποιημένων ψηφοφόρων, όσο και με τα διάφορα δώρα-δέλεαρ για την επιτόπια, στο σαλόνι του σπιτιού, σφράγιση του φάκελου…
Θα ήταν εκλογές σαν ο κομματικός αντιπρόσωπος να έμπαινε μέσα στο παραβάν την Κυριακή των εκλογών…
-Τι πρέπει να γίνει; Και πάλι η μόνο ασπίδα γα τη Δημοκρατία και την ανόθευτη έκφραση του Λαού είναι ο Ενεργός Πολίτης. Αυτός που κινητοποιείται, μετέχει, εκφράζεται, συναποφασίζει. Πέρα από «ειδικούς», «εμπειρογνώμονες» ή «συντάκτες αλγορίθμων». Όλοι αυτοί είναι χρήσιμοι, αλλά μόνο σαν τεχνικοί σύμβουλοι. Όχι για να υποκαταστήσουν τους πολιτικούς.
Για τα κινητοποιηθεί όμως ο Λαός ή να δραστηριοποιηθούν οι «αδιάφοροι» και όσοι ιδιωτεύουν, θα πρέπει να: υπάρχει διακύβευμα, καλώς εννοούμενα (ταξικά) συμφέροντα, στόχοι, ιδεολογία, αξιακοί κώδικες και εσωκομματική Δημοκρατία που να τηρείται.
Αυτό είναι το στοίχημα της Δημοκρατικής Παράταξης: Η κινητοποίηση του Λαού για την εκπλήρωση των πόθων του, για να έχει προοπτική ο νέος, για να δοθεί νόημα στη Ζωή μας!
Ένα παπούτσι…
Υ.Γ. Στην Ιταλία παλαιότερα είχαν την τακτική του ενός παπουτσιού προ των εκλογών και του δεύτερου μετά την νίκη… Ή, ακόμη, και την εξαγορά με μισά-κομμένα χαρτονομίσματα. Από την δεκαετία του 1950 μέχρι την εμπλοκή των «επιτελείων» στις ΗΠΑ η απόσταση είναι τεράστια. Ο στόχος παραμένει ο ίδιος…
Ο Χρήστος Μέγας είναι δημοσιογράφος
