«(…) Όταν πήραν εμένα,
δεν υπήρχε κανείς πλέον,
που να μπορούσε να διαμαρτυρηθεί»
Μάρτιν Νίμελλερ
Το επεισόδιο με τη διακοπή της παράστασης «1821-2021, Διακόσια Χρόνια Δανεικά» που πρωταγωνιστεί ο Χριστόφορος Ζαραλίκος, από την κ. Σάσα Σταμάτη με τη συνοδεία κάποιων γυμνασμένων «φίλων» της, ήρθε να προστεθεί στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα ζητήματα πολιτισμού και της ελευθερίας της έκφρασης της καλλιτεχνικής δημιουργίας ένα μεγάλο τμήμα της θεσμικής διάστασης της σύγχρονης Ελλάδας. Οι εκπρόσωποι του καθ’ ύλην αρμόδιου χαρτοφυλακίου, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, που σε άλλη περίπτωση αυτό το επικίνδυνο γεγονός θα είχε γίνει φέιγ βολάν και viral όχι μόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από τα mainstream μμε, που κάτι τέτοια δεν τα αφήνουν να πέσουν κάτω, τόσο για τη μάχη του κλικ όσο και για τον αφορισμό ή την απαξίωση κάποιου που δεν ανήκει στις κατευθύνσεις που εκφράζουν.
Η επίσημη πολιτεία, πλην του κυβερνητικού εκπροσώπου, κ. Οκονόμου, που για να καταδικάσει την παρεμπόδιση της παράστασης χρησιμοποίησε στο τέλος της ανακοίνωσής του, είτε γιατί δεν γνωρίζει τη σημασία της λέξης είτε, κάτι που δεν θέλουμε να πιστεύουμε, επιτηδευμένα, τη λέξη «αυτοδικία», κάτι που είναι άσχετο σε αυτή την περίπτωση ακόμη κι αν καταχρηστικά την ερμηνεύσουμε χωρίς την αναγκαιότητα της παραβίασης κάποιου νόμου από αυτόν που την υπέστη. Η υπουργός Πολιτισμού κα Μενδώνη και ο υφιστάμενός της για τον σύγχρονο πολιτισμό, κ. Γιατρομανωλάκης δεν έχουν βρει να πουν ή να γράψουν μια λέξη. Τη στιγμή που φορείς που ασχολούνται με τον πολιτισμό και η ΕΣΗΕΑ, η ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού, «βροντοφωνάζει» διά της σιωπής της.
Στο ίδιο μήκος κύματος και πολιτικοί ή δημοσιολογούντες που κόπτονται για τα πολιτιστικά ζητήματα της χώρας, «απαξιούν» να μιλήσουν για τα φαινόμενα δημοκρατικού εκφυλισμού, ενώ οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, ακόμη και αυτοί που ασχολούνται με το πολιτιστικό ρεπορτάζ, που σε άλλες περιπτώσεις εμφανίζονται ως οι κήνσορες ριζοσπαστικών δήθεν στρεβλώσεων, σφυρίζουν αδιάφορα σαν να μην έχουν μάθει για το γεγονός. Σε ανάλογες περιπτώσεις που κάποιες οργανωμένες ομάδες την δεκαετία της κρίσης διέκοπταν παραστάσεις ξιφουλκούσαν, και καλά έκαναν, εναντίον τους και στην ακραία νοοτροπία που δεν μπορεί να ακούσει την αντίθετη γνώμη ή δεν ανέχεται ο πρωταγωνιστής, ερμηνευτής κοκ, να μην συντάσσεται με τη δική τους.
Το επικίνδυνο συμβάν στο θέατρο Καρέζη, αν δεν μείνουμε στους «πρωταγωνιστές» του και δεν το χαρακτηρίσουμε, για να ξεφύγουμε από την ουσία, «μεμονωμένο», αποτελεί σύμπτωμα και κατάπτωση που επηρεάζει έναν χώρο, ο οποίος, ακόμα και με αντίπαλες στρατευμένες μορφές του, υπηρετεί πρωτίστως την ελευθερία της έκφρασης. Το σύνταγμά μας στο οποίο έχουν ορκιστεί θεσμικά κάποιοι και ομνύουν ρητορικά κάποιοι άλλοι, καθώς και το νομικό μας σύστημα δίνουν τα εργαλεία για να αντιμετωπιστούν αυτές οι καταστάσεις, κάτι που μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι αράδες δεν είχε γίνει. Το σημαντικότερο όμως είναι να υπάρξει δημόσια καταδίκη που θα αποτρέψει νέα τέτοια επεισόδια στο μέλλον και θα δώσει το στίγμα μιας πολιτείας, καθώς και θεσμών όπως τα μμε, που υπερασπίζονται τη δημοκρατία. Σε αυτή την περίπτωση η σιωπή δεν είναι προς απάντηση αυτών που την επιβουλεύονται…
