Διάβασα με ενδιαφέρον, ομολογώ, την προηγούμενη εβδομάδα, μια παρέμβαση του Εκπροσώπου τύπου του ΠΑΣΟΚ κ. Χρηστίδη για τις «κοινωνικές φυσαλίδες« (social bubble ) σε εποχή κορονοϊού. Για την ανάγκη, με άλλα λόγια, να συμπεριληφθεί στον σχεδιασμό μία μέριμνα για κατηγορίες πολιτών που η κάλυψη των αναγκών τους δείχνει να μη «χωρά» σε καμία από τις προτεινόμενες δικαιολογίες μετακίνησης.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως την αγωνία της πολιτείας μπροστά στο πείσμα, την ανθεκτικότητα και την επικινδυνότητα του ιού. Κατανοώ την ανάγκη περιορισμού στο ελάχιστο των μετακινήσεων.
Από την άλλη πλευρά, τα μέτρα, για να είναι αποτελεσματικά, πρέπει να είναι δίκαια. Και για να είναι δίκαια, πρέπει να λαμβάνουν υπόψιν την πραγματικότητα και όχι μόνο τα «πρωτόκολλα».
Και η πραγματικότητα λέει ότι αυτή τη στιγμή, υπάρχουν άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται στο περιθώριο των μέτρων. Πρώτες απ όλες, οι μονογονείκές οικογένειες, οι οποίες πλέον είναι αρκετές. Ας φανταστούμε μία νεαρή μάνα, η οποία μεγαλώνει μόνη της ένα ή δύο παιδιά, χωρίς οικογενειακή ή άλλη βοήθεια μέσα στο σπίτι. Είναι υπαρκτή και ως εκ τούτου σεβαστή η ανάγκη της να κοιμηθεί μια ώρα μέσα στην ημέρα γιατί είναι εξουθενωμένη και να μην τρέμει μήπως πέσει το μωρό από την κούνια; Δικαιούται να κάνει ένα μπάνιο με την άνεση όλων ημών των υπολοίπων; Να πάει να ψωνίσει;
Αν τα δικαιούται όλα αυτά – και δεν μιλάω καν για πιο δύσκολες καταστάσεις, αρρώστιες κα -, αν δικαιούται αυτά τα μικρά και καθημερινά που θα την κάνουν ν αντέξει την σκληρότητα της καραντίνας, τότε γιατί της στερεί η πολιτεία το δικαίωμα να δηλώσει μια φίλη της ως το πρόσωπο της ευρύτερης «οικογένειάς» της που μπορεί να μετακινείται από και προς το σπίτι της χωρίς να χρειάζεται να παρανομεί, με χειρόγραφα χαρτιά ή κωδικούς που έχουν προβλεφθεί για άλλες ανάγκες;
Και οι άνθρωποι κάθε ηλικίας που ζουν μόνοι αλλά έχουν έναν ή μία σύντροφο; Αυτοί έχουν μικρότερο δικαίωμα πρόσβασης «στην πηγή» της χαράς, της επικοινωνίας, του αγγίγματος, που έχουν οι παντρεμένοι ή εκείνοι που συγκατοικούν;
Η ανθρώπινη επαφή κρατάει σε καλή κατάσταση το ανοσοποιητικό, λέει ο θυμόσοφος λαός ( που κάτι έχει πάρει το αφτί του από τους ειδικούς ).
Και οι επιστήμονες, όμως. Κι αυτοί συμφωνούν ότι όταν θα τελειώσουμε με την πανδημία και τα lockdown, θα αρχίσουμε να ασχολούμαστε με την ψυχική υγεία που εν τω μεταξύ, θα πληγεί βάναυσα.
O καθηγητής Μαγιορκίνης προέτρεψε τους πολίτες να δημιουργήσουν «κοινωνικές φυσαλίδες». Να φτιάξουν, δηλαδή, μία μικρή ομάδα ατόμων, τα άτομα της οποίας θα συγχρωτίζονται αποκλειστικά μεταξύ τους. Πολύ καλή ιδέα.
Ας δώσει, όμως, και η πολιτεία το δικαίωμα αυτό σε όσους σήμερα το στερούνται. Το έχει ήδη πράξει η Γερμανία, η Γαλλία, η Νέα Ζηλανδία κα.
(Η Έλλη Τριανταφύλλου είναι δημοσιογράφος)
