Δεν μας έφτανε το σκάνδαλο των υποκλοπών -ένα μάλλον από τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα στην ιστορία του ελληνικού κράτους και δη της μεταπολιτευτικής Ελληνικής Δημοκρατίας, ειδικά μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις-, ήρθε και το Qatargate να ρίξει την πολύ βαριά σκιά του στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και την εγχώρια πολιτική σκηνή, αφού ένα από τα μέχρι τώρα κεντρικά πρόσωπα της υπόθεσης είναι η Ελληνίδα ευρωβουλευτής κα Εύα Καϊλή, που ήδη καθαιρέθηκε από το αξίωμα της αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (ΕΚ).
Χωρίς να υπεισέλθουμε σε νομικές εικασίες και εκτιμήσεις, αφού οι προσαχθέντες και προσωρινά κρατούμενοι εξετάζονται από τις βελγικές ανακριτικές αρχές, αξίζει να σημειώσουμε τον ήδη μεγάλο καταγεγραμμένο αντίκτυπο στην ευρωπαϊκή και την ελληνική κοινή γνώμη. Τέτοια ατμόσφαιρα στις Βρυξέλλες και την Ευρώπη έχουμε να ζήσουμε από το 1999 και την παραίτηση της Επιτροπής Ζακ Σαντέρ, μια από τις πιο μελανές σελίδες στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).
Όλοι δηλώνουν σοκαρισμένοι και αυτό ίσως να είναι και το πιο σοκαριστικό. Σοκαρισμένοι στην Ευρώπη, σοκαρισμένοι και στην Ελλάδα. Από τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ Ανδρέα Λοβέρδο που «ανεχόταν» τις πολιτικές διαφοροποιήσεις της κας Καϊλή από την επίσημη γραμμή του κόμματός τους, ο οποίος δήλωσε μεταξύ άλλων «έχω σοκαριστεί, δεν έχω εκπλαγεί απλώς», έως τους απλούς πολίτες που γνωρίζουν την εμπλεκόμενη Ελληνίδα ευρωβουλευτή μόνο από τη δημόσια εικόνα της.
Μια εικόνα που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος εν μια νυκτί, πιάνοντας όμως στον ύπνο τους ανυποψίαστους ‘Έλληνες πολίτες και ψηφοφόρους. Γιατί ίσως στην περίπτωση της θεσσαλονικιάς πολιτικού, παρ’ ολίγον επιχειρηματία και πρώην άνκορ γούμαν με σπουδές αρχιτεκτονικής, να ισχύει αυτό που έχει πει ο μεγάλος Ιταλός πολιτικός φιλόσοφος και μετρ του πολιτικού κυνισμού Νικολό Μακιαβέλλι ότι «ο καθένας βλέπει αυτό που φαίνεσαι, λίγοι καταλαβαίνουν αυτό που είσαι».
Σε αυτή τη σύγχρονη πολιτική κοινωνία νανο-ειδώλων, 145.650(!) συμπολίτες μας εμπιστεύτηκαν με την ψήφο τους την εκπροσώπησή τους στο ΕΚ στην κα Καϊλή, επηρεαζόμενοι μάλλον από τη θέση της για το Μακεδονικό, την αντισύριζα στάση της και προφανώς λόγω της ευειδούς και νεανικής εμφάνισής της, κάτι που δυστυχώς δεν είναι και τόσο πολιτικό κριτήριο. Δηλαδή, μια πολιτικό που επέλεξε να ηγηθεί των εύπεπτων θεμάτων και των βασικών ενστίκτων που ξυπνά η πατριδοκαπηλεία και ένας άτοπος αντικομμουνισμός, χωρίς να γνωρίζουν ποια πραγματικά είναι, αφού αποκαλύψεις, όπως αυτή της καλής συναδέλφου Σοφίας Μανδηλαρά για τα έργα και τις ημέρες της ευρωβουλευτή στο ΚΕΘΙ, είδαν μόλις τις τελευταίες ημέρες το φως της δημοσιότητας. Μια επιλογή που προφανώς στηρίζεται στην εικόνα και σε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε κι «εμείς», με το «ακριβό» περιτύλιγμα της φυσικής ομορφιάς και των βιογραφικών στοιχείων.
Στην περίπτωση, ωστόσο, της κας Καϊλή δεν ξέρουμε αν θα επιβεβαιωνόταν η ρήση του Αβραάμ Λίνκολν ότι «μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό», αφού αν δεν ξεσπούσε το Qatargate η «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν μας» πολιτικός -η παρομοίωση αφορά την πολιτική ταύτιση και όχι την όποια εμπλοκή της στο σκάνδαλο- μάλλον θα εξακολουθούσε να βρίσκεται στις επάλξεις της δημόσιας ζωής. Δείγμα του πως ένα σημαντικό τμήμα των Ελλήνων αλλά και Ευρωπαίων πολιτών αντιλαμβάνονται τη συμμετοχή στα κοινά.
Δηλαδή με όρους lifestyle και πολιτικού «αμοραλισμού». Είναι δε χαρακτηριστικό ότι στη δημόσια συζήτηση στη χώρα μας δεν ασχολούμαστε δεόντως με το ζήτημα του πλήγματος που έχουν υποστεί οι θεσμοί της κοινής μας ευρωπαϊκής οικογένειας, αλλά με κουτσομπολίστικες λεπτομέρειες που γεμίζουν με ύλη τις ανάλογες εκπομπές και στήλες. Γι’ αυτό και όταν «σκάνε» τέτοιες υποθέσεις η κοινωνία μας σοκάρεται. Γιατί ραγίζει και σπάει το είδωλό της…
(Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος καιιστορικός)
